Το πρώτο διήγημα που με ενόχλησε ήταν το "Στοίχημα" του Τσέχωφ. 

Μέχρι τότε, η αφηγηματική λύση σήμαινε αίσιο τέλος. 

Μπορεί ο Ριπ βαν Γουίνκλ να διαπιστώσει όταν ξυπνήσει ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια, 

ή ο ναυαγός Σεβάχ να δει ότι η μόνη του ελπίδα επιβίωσης είναι να κρατηθεί από το γιγάντιο κοράκι, 

αλλά αυτές οι διαταραχές είναι απλώς νόστιμα μέσα για την επανόρθωση. 

Ενώ όλη η σκοτεινή προεικόνιση του "Στοιχήματος" καταλήγει στο τίποτα - ο ήρωας απλώς εξαφανίζεται στην τελευταία σελίδα.