Προσπαθώ να καταλάβω αυτό το φάσμα της αρνητικότητας, όπου δεν ξέρεις πλέον πως να περιγράψεις, να συλλάβεις, ή ακόμα και να αντιμετωπίσεις.

Έχουμε την παράλογη και οικεία βεβαιότητα, ότι το να είσαι ελεύθερος δεν έχει ως τίμημα την προσπάθεια, την ευφυΐα, τη δημιουργικότητα.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι τα πάντα είναι θέμα πολέμων (εσωτερικών κι εξωτερικών) και ηττών. 

Ακόμα κι η αγάπη και η απόδειξη της τρυφερότητας, ακόμα και ο ύπνος ή η ευτυχισμένη γαλήνη. 

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτό το επικό φαντασιακό της θυσίας, του ηρωισμού και του θανάτου που οδηγεί στον "παράδεισο".

Αλλά τι άλλο;

Ο πόλεμος, λόγω της αφήγησης, έχει αποστεωθεί, έχει αδειάσει από το μεγαλειώδες έγκλημα του.

Το μόνο που μας μένει είναι η υπερήφανη γεύση και η απόδειξη ότι ο θάνατος είναι ένα τέχνασμα, μία επινόηση, μία παροδική ενέργεια.

Η αφήγηση αποσιωπά το γεγονός ότι ο πόλεμος, είτε εσωτερικός, είτε εξωτερικός, είναι ένα πτώμα, απώλειες, θλίψη, πένθος και σπασμένες γέφυρες. Δεν είναι ιερός, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ιερό σ έναν πόλεμο. 

Είναι απλώς μια ανικανότητα να ονειρεύεσαι τη ζωή..