Καμία αρχή του μαρξισμού δεν φαίνεται πιο θεμελιώδης από την αναφορά στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας. "Όλη η ιστορία μέχρι σήμερα είναι μια ιστορία ταξικών αγώνων". Η τάξη, το ταξικό συμφέρον, η ταξική πάλη, φαίνεται να είναι το κατηγορικό Α και το Ω της θεωρίας του Μαρξ. Αλλά τα φαινόμενα είναι απατηλά. Το κύριο έργο του Μαρξ δεν τιτλοφορείται "τάξη" ούτε ξεκινά με αυτή την κατηγορία, αλλά με εκείνη του εμπορεύματος: "Ο πλούτος των κοινωνιών στις οποίες επικρατεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμφανίζεται ως μια τεράστια συλλογή εμπορευμάτων, με στοιχειώδη μορφή το ατομικό εμπόρευμα. Επομένως η έρευνα, αρχίζει με την ανάλυση του εμπορεύματος". Βέβαια, το "Κεφάλαιο" τελειώνει με τη συστηματική εξαγωγή των τάξεων, αλλά και αυτό είναι μόνο εκ προθέσεως, καθώς είναι γνωστό ότι ο τρίτος τόμος παρέμεινε αποσπασματικός. Αυτή και μόνο η θέση αποκαλύπτει ότι οι τάξεις είναι τελικά μια δευτερεύουσα, παράγωγη κατηγορία στη θεωρία του Μαρξ. Ο παραδοσιακός μαρξισμός ωστόσο, σε όλες του τις παραλλαγές, έχει ανατρέψει αυτή τη σχέση στη θεωρία. Εδώ, η τάξη είναι το τελικό έδαφος της κοινωνίας και όχι το εμπόρευμα. Αντίθετα, η ανάλυση της εμπορευματικής μορφής εμφανίζεται ως ένα απλώς καθοριστικό και άκριτο προοίμιο της "πραγματικής" θεωρίας του κεφαλαίου, η οποία νοείται πρωτίστως ως θεωρία της ταξικής πάλης.
Η θεωρητική-πολιτική αναγνώριση προτύπων που προγραμματίζεται με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ απλοϊκή. Ενώ η αστική ιδεολογία προσπαθεί να τονίσει και να επεξεργαστεί την κοινή ταυτότητα των μελών της κοινωνίας μέσα από μια θεωρία υπερκείμενων κοινωνικών κατηγοριών και θεσμών (εθνική οικονομία, κράτος και δημοκρατία, έθνος κ.λπ.), ο μαρξισμός, από την άλλη πλευρά, επισημαίνει επίμονα την "υποκείμενη" ταξική διαίρεση. Το κρατικό, το εθνικό κ.λπ. Η ταυτότητα αναιρείται από την "ταξική" μη-ταυτότητα. Η εμπορευματική μορφή και οι κοινωνικές σφαίρες που συγκροτούνται από αυτήν, συμπεριλαμβανομένου του κράτους, εμφανίζονται επομένως ως η κοινωνική επιφάνεια "πίσω" από την οποία "κρύβεται" ο ταξικός ανταγωνισμός ως η "πραγματική" όψη της κοινωνίας. Με την ίδια κουραστική μονοτονία με την οποία η αστική θεωρία αποδεικνύει την κοινοτυπία των μελών της κοινωνίας, ο μαρξισμός αποδεικνύει αμέσως την ταξική τους διαίρεση ως έλλειψη κοινοτυπίας. Αυτός ο μαρξισμός δεν αντιλαμβάνεται καν ότι με μια τέτοια διατύπωση χάνει εντελώς το νόημα της κριτικής των θεμελιωδών κατηγοριών του κεφαλαίου. Δεν είναι η εμπορευματική μορφή, το χρήμα και το κράτος καθαυτά που γίνονται αντικείμενο άρνησης, αλλά απλώς η κοινωνική αναφορά σε αυτά, η οποία "ξεσκεπάζεται" ως ταξικά καθορισμένη. Με την απόκρυψη της εμπορευματικής μορφής, του χρήματος και του κράτους ως κατ΄κάποιον τρόπο οντολογικών κατηγοριών υποβάθρου, η κριτική σκέψη εστιάζεται κυρίως στον "χειρισμό" αυτών των φαινομένων. Τα κεντρικά αντικείμενα στα οποία επιτίθεται ριζικά η κριτική της πολιτικής οικονομίας του Μαρξ εκφυλίζονται έτσι σε στηρίγματα που η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί συνήθως στη σκηνή της ταξικής πάλης. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι ευκολότερο από το να αποδείξεις ότι τα "μονοπώλια" έχουν "υποταχθεί" στο κράτος, ότι οι "αξίες" που παράγονται δεν ωφελούν τους εργάτες αλλά το "κεφάλαιο", ότι οι φόροι ξοδεύονται για τους (πολεμικούς) "σκοπούς του κεφαλαίου" και όχι για τις ανάγκες των μαζών, ότι η "χρήση" του χρήματος γενικά ακολουθεί τα συμφέροντα της "καπιταλιστικής τάξης" και όχι τα συμφέροντα της "εργατικής τάξης" κ.ο.κ.
Σε αυτή την κυρίαρχη ερμηνεία της θεωρίας του Μαρξ, η κριτική της πολιτικής οικονομίας αντικαθίσταται τελικά από έναν καταφατικό χυδαίο κοινωνιολογισμό. Η "εργατική τάξη" δεν εμφανίζεται πλέον ως λογική πραγματική κατηγορία του ίδιου του κεφαλαίου, δηλαδή ως μάσκα χαρακτήρα του μεταβλητού κεφαλαίου, αλλά ως απόλυτη οντότητα της "εργασίας" με μια ανιστορική έννοια, η οποία στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής υποδουλώνεται κατά καποιον τρόπο "απ' έξω" από την κερδοσκοπική υποκειμενικότητα της εχθρικής "καπιταλιστικής τάξης" που είναι προικισμένη με τη "θέληση για εκμετάλλευση". Η κριτική αυτού του ευνουχισμένου μαρξισμού δεν στρέφεται επομένως κατά της κοινωνικής σχέσης ως τέτοιας, η οποία περιλαμβάνει πάντοτε την "εργατική τάξη", αλλά απλώς κατά των υποκειμενικών "συμφερόντων" των "καπιταλιστών". Αναφερόμενη απλώς θετικά και καταφατικά στην "εργατική τάξη" ως τον "εκλεκτό λαό του Θεού" και "παίρνοντας θέση" στην "ταξική πάλη" με άριστα, αυτή η ανήμπορη και χωρίς έννοιες θεωρία δεν παρατηρεί καν ότι κινείται αποκλειστικά μέσα στο κέλυφος της κεφαλαιακής σχέσης και φαντάζεται ότι μπορεί να ασκήσει κριτική και να μετασχηματίσει αυτή τη σχέση με τις δικές της κατηγορίες. Η "ταξική πάλη" με αυτή την έννοια, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υποκειμενική πλευρά της "αυτοκίνησης του κεφαλαίου", δηλαδή της αυτοεκμετάλλευσης της αξίας με τη μορφή μιας ασυνείδητης κοινωνικής σχέσης που είναι εξωτερική για το άτομο.