Δεν είμαστε παρά μονάχα αναμνήσεις. Ένα πρωί βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο και ένα βράδυ δεν είμαστε πια. Το μοναδικό αποτύπωμα που θα αφήσουμε πίσω μας, είναι μία θύμηση πού γίνεται ολοένα και πιο ασαφής, 

την οποία η μνήμη αδιαντροπα θα πετάξει στη λήθη. 

Τι θα μας απομείνει;

Όλα αυτά που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε

Η χροιά μιας φωνής, ένα χαμόγελο που ξεθωριάζει, περιστάσεις που αλλοιώθηκαν στο πρίσμα του χρόνου, απουσίες που μοιάζουν με πονοκέφαλο μετά από μεθύσι.

Και έπειτα;

Κι έπειτα ο κύκλος θα κλείσει.

Όλα θα ξαναρχίσουν από την αρχή και θα μάθουμε να ζούμε με αυτά που δεν έχουμε πια.

Καθώς η φύση απεχθάνεται τα κενά, θα δημιουργήσουμε καινούργια σημεία αναφοράς

Από καθαρό εγωισμό..