Το γράψιμο είναι το μόνο αποτελεσματικό τέχνασμα κατά της απουσίας και του πόνου της απώλειας.  Οι άνθρωποι δοκίμασαν την προσευχή, τα φάρμακα, τη μαγεία, την επανάληψη στίχων ή την ακινησία, αλλά νομίζω ότι η λύση για μένα είναι το γράψιμο.
Ωστόσο πρέπει να γράφω συνέχεια, χωρίς διακοπή, χωρίς σχεδόν καθόλου χρόνο να φάω ή να ξεκουραστώ, να μασήσω σωστά ή να απαντάω στις ερωτήσεις της μητέρας μου, μεταφράζοντας πολύ ελεύθερα διαλόγους ξένων ταινιών που αναβίωναν τη μνήμη ζωών που δεν είχε ζήσει ποτέ.
Αυστηρά μιλώντας, δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να σηκώσω το κεφάλι μου, αλλά να στέκομαι εκεί, σκυφτή και επιμελής, αποτραβηγμένη σαν μάρτυρας των βαθύτερων λόγων μου, γράφοντας σαν επιληπτική και γκρινιάζοντας ενάντια στην ατίθαση φύση των λέξεων και την τάση τους να πολλαπλασιάζονται.
 Ένα θέμα ζωής και απουσίας. Πολλές απουσίες στην πραγματικότητα, και όλης της ζωής. 
Απ΄τη στιγμή που βρήκα αυτή τη λύση, όλοι τους, παλιοί και νέοι, συνδέονταν με την ταχύτητα της γραφής μου, με αυτή τη ζωτική ακρίβεια που πρέπει να βελτιώσω βρίσκοντας την ακριβή λέξη, την απόχρωση που σώζει από την άβυσσο ή το συνώνυμο που είναι ικανό να αναβάλει το τέλος του κόσμου.
Μια τρέλα.
Παλιότερα έγραφα σε τετράδια. Πολλά τετράδια που έπρεπε να συμπληρωθούν.
Λευκές σελίδες, 120 ή περισσότερες, κατά προτίμηση χωρίς γραμμές, με εξώφυλλο τετραδίου, αυστηρό σαν πέτρα. 
Αγόραζα ποσότητες από αυτά, υπολογίζοντας τον αριθμό των ανθρώπων που συναντούσα. Δύο την ημέρα, μερικές φορές δέκα ή και περισσότερα, Κάποτε αγόρασα τριάντα οκτώ σημειωματάρια με τη μία, όταν βρέθηκα στο γάμο ενός συγχωριανού.
Ο πλησιέστερος "βιβλιοπώλης"με γνώριζε, αλλά δεν με ρώτησε ποτέ για τις αγορές μου.

Στο χωριό μου.. Το κέντρο του κόσμου, που βρίσκεται ανάμεσα στον ομφαλό μου και την καρδιά μου, αρκετά χιλιόμετρα από τη θάλασσα, που είναι μια λέξη που δεν χρειάζεται συζυγία για να είναι άπειρη.
Στο χωριό μου..
που με γνώριζαν όλοι και οι πιο ευγενικοί απ αυτούς μου έστελναν παλιά βιβλία που είχαν βρεθεί πεταμένα στα συρτάρια ή κάτω από παλιά στρώματα , παλιές κιτρινισμένες σελίδες, σκισμένα περιοδικά, εγχειρίδια για μηχανές που είχαν εξαφανιστεί ή δεν είχαν γεννηθεί ποτέ, και κυρίως εκείνα τα συναρπαστικά μυθιστορήματα χωρίς όνομα συγγραφέα και χωρίς αρχή επειδή ήταν σκισμένα (σακατεμένα σώματα, παραμορφωμένα από την ασυνέπεια της ιστορίας, αληθινά ορφανά που πάντα συλλέγω).

Η αταξία τους ήταν ο πυλώνας του σύμπαντός μου, 

και τα υπόλοιπα έμειναν στα τετράδια..

Στέκομαι εδώ πέντε ώρες τώρα. 
Σήμερα το πρωί. 
Δεν έχω μετακινηθεί απ΄τη στιγμή που άνοιξα το μεγάλο θάλαμο. Μου θυμίζει τη δημιουργία, αλλά είναι μια φτωχή δημιουργία με ξεφλουδισμένο χρώμα, ένας τόπος δουλειάς κι όχι ευλάβειας, ένα ουράνιο στρατόπεδο του οποίου το σύμπαν φωτίζεται από σωλήνες χλωμών λαμπτήρων αντί για αστέρια.
Είμαι εδώ πριν από οποιονδήποτε άλλον, την ώρα των κουτιών και των χαρτοκιβωτίων. Εκείνη την ώρα που σκουπίζονται οι διάδρομοι.
Πάντα μου άρεσε να είμαι μπροστά από το χρονοδιάγραμμα και αργότερα μου άρεσε η ιδέα να είμαι μπροστά από την εποχή μου. Μ΄αυτόν τον τρόπο καταπολέμησα το φόβο του μέλλοντος. Αποκτώ ένα προβάδισμα και μπορώ με ηρεμία να "πακετάρω την τσάντα μου" και να βρω τις απαντήσεις, τη ζωή και το πεπρωμένο μου..
Ένα προβάδισμα σε τι? Δεν ξέρω..
Είναι μια συνήθεια που έχω εδώ και πολύ καιρό, σχεδόν από παιδί, από τότε που έπρεπε να κατεβαίνω το βουνό του χωριού μου, στα πρώτα μου σχολικά χρόνια. Η γιαγιά μου με πίεζε να φύγω στην ώρα μου. Από τότε ακολουθώ τη συμβουλή της ακόμη και τώρα. 
Έζησα, τα πρώτα μου χρόνια σε μια πόλη κάπου ανατολικά, σ' ένα χωριό αυτής της πόλης, σ ένα βουνό με ψηλά δέντρα αυτού του χωριού και πέρα απ΄το βουνό με τα ψηλά δέντρα υπάρχει μόνο ο ουρανός κι ίσως γι αυτό λαχταρώ να επιστρέψω εκεί..
Έχω συνηθίσει να περιμένω..
από τότε ακόμα που πέρασα στη σχολή, γεγονός που χάρισε ένα αξέχαστο χαμόγελο στο πρόσωπο του πατέρα μου. Ένα χαμόγελο που αναπλήρωνε μισή ζωή για μένα..
Έχω συνηθίσει να περιμένω..
να στέκομαι στον καυτό ήλιο, με τα πόδια κλειστά, με το σώμα χυμένο στο μπετόν, με το βλέμμα καρφωμένο σ΄έναν φανταστικό αριθμό, να χαμογελάω πλατιά σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να κινούμαι μόνο όταν τα πόδια μου έχουν στόχο, να προσποιούμαι πάντα ότι ξέρω που πηγαίνω, να απαντάω σε ερωτήσεις, να εξασκούμαι σε ορθογώνιες κινήσεις, να χαιρετάω..

Δεν κουνιέμαι σχεδόν καθόλου, σαν να φοβάμαι μήπως χαλάσω τη φωτογραφία της αιωνιότητας..

Στέκομαι εδώ, κάτω απ΄το ψηλό ταβάνι.
Πάνω απ΄το κεφάλι μου κρέμεται .ένας λαμπτήρας, ακριβώς όπως το φεγγάρι. Κι εγώ όπως ακριβώς θα έκανε ένας κοσμοναύτης, αποτίω φόρο τιμής (που άραγε?)
- Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά πολύ μεγάλο για τους ανθρώπους ή
- Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά οι άνθρωποι με γράψαν στα παλιά τους τα παπούτσια ή αλλιώς,
- Αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά πάτησα πάνω σε συνειδήσεις και τώρα δεν μπορούν να με δουν..
Προφανώς βρίσκομαι όντως στο φεγγάρι κι είμαι ολομόναχη, σ΄ένα κενό διάστημα, που είναι κρύο σα στάχτη από τότε που εξαφανίστηκε ο θεός, ή από τη "μεγάλη έκρηξη", περιτριγυρισμένη μόνο από θραύσματα αστεριών και το μεγαλειώδες θέαμα της γης στο βάθος..