Η γερασμένη καρδιά της ταξικής πάλης χτύπησε και πάλι. Η Γαλλία φαίνεται να βιώνει έναν Μάη του '68, το Μάρτιο. Ο μύθος της μεγάλης απεργίας αναβίωσε, και πουθενά αλλού εκτός από τη Γαλλία η μνήμη των ιστορικών μαζικών αγώνων δεν θα μπορούσε να απελευθερώσει ξανά τέτοια πραγματική δύναμη. Εξάλλου, μια ολόκληρη μεγάλη βιομηχανική χώρα έχει παραλύσει προσωρινά  και μέσα στη ρουτίνα μιας ανιαρής καθημερινότητας και στην κοινωνική έρημο του απόλυτου ανταγωνισμού, ξεσπούν σχεδόν ξεχασμένα συναισθήματα και πρότυπα δράσης, όπως αυτά, που μόνο σε φυσικές καταστροφές μπορεί να συναντήσει κανείς. Η αλληλεγγύη, οι δεξιότητες οργανωτικού αυτοσχεδιασμού, ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός του αγώνα ενάντια σε μια σιωπηλή και μοιραία δύναμη. Για την αυτιστική κυβέρνηση Μακρόν, βιώνεται ως μια φυσική κοινωνική καταστροφή της οποίας η ικανότητα κοινωνικής επικοινωνίας δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη ενός σεισμού ή μιας πυρκαγιάς - μια ιδιότητα, ομολογουμένως, που μοιράζεται με τις περισσότερες σημερινές κυβερνήσεις στον κόσμο, οι οποίες έχουν όλο και περισσότερο αποκόψει τον κοινωνικό διάλογο στο όνομα των ψευδών "φυσικών νόμων της αγοράς". Είναι γνωστό και σύμφωνο με τις παραδόσεις της μεγάλης εθνικής επανάστασης ότι στη Γαλλία τα πνεύματα της εξέγερσης κατά του κράτους ξυπνούν ευκολότερα από ότι αλλού. Στη Γαλλία ακόμη και οι απλοί πολίτες και οι σταθεροί οικογενειάρχες "πηγαίνουν στα οδοφράγματα" με το ύφος των νεανικών μαχητών του δρόμου. Και όμως είναι αναληθές όταν κάποιοι γκρίζοι μαρξιστές, που οι ίδιοι έχουν γίνει βουβοί τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν μάθει τίποτα, πιστεύουν τώρα ότι μπορούν να μυρίσουν ξανά τον πρωινό αέρα της παλιάς ταξικής πάλης στο παράδειγμα της Γαλλίας και να ελπίζουν σε μια επανάληψη του παρισινού Μάη του '68. Γιατί παρ' όλες τις ιδιαιτερότητες της εθνικής ιστορίας και της εθνικής συνείδησης, οι Γάλλοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από το νέο παγκόσμιο αστερισμό της οικονομίας και της πολιτικής. Μια εξέγερση που δεν έχει πλέον ιστορικό ορίζοντα κοινωνικής αλλαγής και που δεν μπορεί πλέον να θέσει επιθετικό στόχο δεν είναι μόνο καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά δεν θα αφήσει και βαθύ σημάδι στην ιστορία. Από αυτή την άποψη, η κατάσταση των πραγμάτων στον Μάρτη της Γαλλίας μπορεί εύκολα να καταδειχθεί. Η σχέση μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνικής αντιπολίτευσης έχει ουσιαστικά ανατραπεί. Η μεγάλη έννοια της κοινωνικής μεταρρύθμισης δεν είναι πλέον προοδευτική αλλά συντηρητική. Δεν αντιπροσωπεύει πια την κοινωνική βελτίωση, αλλά την επιστροφή στον καπιταλισμό. Έχοντας μετατρέψει την έννοια της κοινωνικής μεταρρύθμισης στο αντίθετό της και σπιλώνοντας την με αντικοινωνικό περιεχόμενο, η κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί τα κοινωνικά κινήματα ότι είναι "ανίκανα για μεταρρυθμίσεις" με πρωτοφανή ιστορικά κυνισμό. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Η Αριστερά εμφανίζεται συντηρητική, τα κοινωνικά κινήματα απεργούν για τη διατήρηση των παλαιών κεκτημένων συμφερόντων και τα φαινομενικά αναζωπυρωμένα αισθήματα αλληλεγγύης και ενθουσιασμού σχετίζονται περιέργως με την ελπίδα "να συνεχίσουν όλα όπως πριν". Τι είδους εξέγερση είναι αυτή που υπερασπίζεται μόνο το status quo μιας ξεπερασμένης κοινωνικής τάξης χωρίς ιστορικό ορίζοντα; Στην πραγματικότητα, η αλληλεγγύη δεν είναι αδιαίρετη και σε ένα κρίσιμο σημείο αρνήται τον εαυτό της. Διότι αν "όλα πρέπει να συνεχίσουν όπως πριν", τότε αυτή η στάση συνεπάγεται ότι τα εκατομμύρια των ανέργων, των αστέγων και των "νέων φτωχών" που υπάρχουν επίσης στη Γαλλία θα παραμείνουν τελικά αποκλεισμένοι από την αλληλεγγύη. Το ζήτημα εδώ δεν είναι ασφαλώς τα άμεσα μισθολογικά αιτήματα, αλλά το κατά πόσο μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση όπως αυτή, μπορεί να εμφανιστεί στην προοπτική μιας κοινωνικής χειραφέτησης που ξεπερνά την αφορμή της άμεσης σύγκρουσης και μακροπρόθεσμα φτάνει και στους ανθρώπους που έχουν ήδη αποκλειστεί από το σύστημα. Ωστόσο, οι κινητοποιήσεις του Μάρτη στη Γαλλία, δεν έχουν  ούτε στο ελάχιστο μια τέτοια προοπτική. Τα κινήματα είναι εξίσου βουβά απέναντι σε αυτούς που έχουν ήδη "πέσει έξω", όπως βουβή είναι και η κυβέρνηση Μακρόν απέναντί τους. Αυτός ο σιωπηλός περιορισμός της αλληλεγγύης, για τον οποίο κανείς δεν θέλει να μιλάει, είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία μιας πραγματικής μεταρρυθμιστικής νομιμότητας.