Η ίδια η μέθη του φωτός ξυπνά το πνεύμα του στοχασμού. Το ανακάλυψα αυτό εδώ, σε κάποια απόσταση πέρα από το λιμάνι της Γαύδου, στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Πέρασα ώρες παρακολουθώντας τις ψαρόβαρκες που επέστρεφαν. Εδώ και πουθενά αλλού, μου φαίνονται, και θα μου φαίνονται πάντα, τα πιο όμορφα. Πέρασα επίσης ώρες παρακολουθώντας εκείνη τη στιγμή, τόσο μαγική όσο καμία άλλη, όταν ένα φορτηγό πλοίο πλέει στο φως του ήλιου που δύει πάνω από τη θάλασσα και εξαφανίζεται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αρκετός χρόνος για να πιστέψω ότι όλα είναι δυνατά. 

Εδώ, δεν σκεφτόμαστε. Μόνο μετά. Είναι εκ των υστέρων που ονειρευόμαστε όλες εκείνες τις ώρες της ζωής μας που θα έπρεπε να είχαμε μάθει, και όλες εκείνες που θα έπρεπε να είχαμε ξεχάσει. 

Φυσικά, είναι ασυνήθιστο μια ολόκληρη ζωή να περνάει έτσι, σε περισυλλογή. "Ο νομάδας", γράφει ο Jean Grenier, "θεωρεί την όαση ως τη Γη της Επαγγελίας και η ζωή του είναι μια εναλλαγή ζοφερής περιπλάνησης και περιόδων διασκέδασης". 

Έχω ταξιδέψει έτσι. Από όαση σε όαση. Από την Ταγγέρη στην Κωνσταντινούπολη, από τη Μασσαλία στην Αλεξάνδρεια, από τη Νάπολη στη Βαρκελώνη. Και κάθε μια από αυτές τις πόλεις, με τα στενά, τους δαιδαλώδης δρόμους που σφύζουν από κόσμο, μου πρόσφερε τα χρώματά της, τα φρούτα της, τα λουλούδια της, τις χειρονομίες και τα βλέμματα των ανθρώπων της. 

Ώσπου τώρα, εδώ, μπορώ να εκφράσω τη μία και μοναδική ουσιαστική αλήθεια. 

Ναι, αγαπώ αυτή τη θάλασσα, τη Μεσόγειο και τις πόλεις της, όπου νιώθουμε σαν να μας παρασύρουν. 

Η δική μου Μεσόγειος δεν είναι αυτή στις καρτ ποστάλ. Η ευτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη, πρέπει να επινοηθεί. Δεν έχουν όλοι οι ταξιδιώτες τα ίδια γούστα. Κάποιοι ταξιδεύουν για να δουν, άλλοι για να απολαύσουν. Άλλοι πάλι αναζητούν και τα δύο. Αλλά το μόνο που χρειάζεται να έχουμε κάνει, είναι να πάρουμε, έστω και μια φορά, ένα λεωφορείο για μια μακρινή όαση, χαμένη στην άμμο, για να μάθουμε ότι εδώ, στη Μεσόγειο, όλα θα μας δίνονται πάντα, αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και τα χέρια μας. 

Έφτασα στη Γαύδο μεσημέρι και βρήκα έναν ελαφρύ ζεστό άνεμο, μια μυρωδιά σκόνης και καφέ, τη μυρωδιά της πέτρας και της αλμύρας. Με αυτόν τον τρόπο διεκδικούμε τα τοπία. 

Αυτό είναι το ουσιώδες όταν ταξιδεύουμε σε αυτές τις ακτές. Να διεκδικούμε αυτό που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε μαζί μας, αυτό που υπάρχει μόνο τη στιγμή που το κοιτάμε και δεν ανήκει στις αναμνήσεις μας, αλλά στη χαρά της ζωής. 

Μικρά πράγματα, όπως το τελευταίο τρέμουλο του φωτός πριν το μεσημέρι. 

Γιατί, η ζωή είναι ένα θραύσμα του τίποτα..

 

Όσο πιο ψηλά ανέβαινω, τόσο πιο μακρινός γίνεται ο ορίζοντας. 

Ο ουρανός άνοιξε. Δεν ξέρω τι ψάχνω, αλλά μου αρέσει αυτό που βρήσκω. 

Γαλήνη.

Ίσως επειδή το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια μου και το τοπίο να μπει μέσα μου. Να δημιουργήσω για τον εαυτό μου μια γεωγραφία δυνατοτήτων ευτυχίας.

Να γίνει δικό μου. 

Και ξέρω, πως ό,τι κι αν γίνει, θα το κουβαλάω μαζί μου, γιατί είναι μία απ' τις δυνατότητες της ευτυχίας που μου προσφέρει αυτή η θάλασσα..

Εδώ, ανάμεσα στο σταυροδρόμι του κόσμου..

Στην Ανατολή και στη Δύση, 

Στο Βορρά και στο Νότο..