Ο παππούς μου, με έπαιρνε μαζί του  μερικές φορές τα βράδια στο βουνό. Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω τι προσπαθούσε να μου μάθει, αλλά μου άρεσε να τον ακούω.  

Ο παππούς μου ήταν ένας ποιητής χωρίς δόξα και επιτήδευση, ένας αξιοθρήνητα ταπεινός αγρότης που το μόνο που ήθελε ήταν να στήσει τη σκηνή του στη σκιά του βουνού και να ακούει τον άνεμο να φυσάει, ανάμεσα στα δέντρα. Είχε ένα πανέμορφο καφετί κυνηγόσκυλο, τον Ερμή. Κι ένα δισάκι που μέσα μάζευε βότανα γνωστά για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Όταν έπεφτε η νύχτα, άναβε μια φωτιά και, μετά από ένα συνοπτικό γεύμα και ένα ποτήρι γλυκό κρασί, άφηνε τον εαυτό του να απορροφηθεί από τις ονειροπολήσεις του. Μερικές φορές μου φαινόταν ότι το πνεύμα του θα άφηνε το σώμα του και θα με άφηνε με ένα σκιάχτρο τόσο ανέκφραστο όσο και το παραπέτασμα που κρεμόταν στην πόρτα της μικρής αυτοσχέδιας καλύβας. Ένιωσα μόνη στον κόσμο και φοβούμενη ξαφνικά τα μυστήρια του βουνού που με περιτριγύριζαν σαν μια ομάδα δαιμόνων, κούνησα τις άκρες των δακτύλων μου για να τον φέρω πίσω. Βγήκε από την άπνοιά του, τα μάτια του έλαμπαν και μου χαμογέλασε. Δεν θα γνωρίσω ποτέ πιο όμορφο χαμόγελο από το δικό του, ούτε στα πρόσωπα των ανθρώπων που τίμησα. Η φωνή του ήταν ελάχιστα αισθητή, αλλά όταν μου μιλούσε, αντηχούσε σε κάθε κύτταρο του σώματος μου σαν τραγούδι. Είπε, με τα μάτια του χαμένα στη λάμψη του ουράνιου στερεώματος, ότι υπήρχε ένα αστέρι εκεί πάνω για κάθε γενναίο κορίτσι στη γη. Του ζήτησα να μου δείξει το δικό μου. Το δάχτυλό του έδειξε το φεγγάρι, χωρίς δισταγμό, σαν να ήταν προφανές. Από τότε, όποτε κοιτούσα ψηλά, έβλεπα πανσέληνο. Κάθε βράδυ. Η δική μου πανσέληνος. Ποτέ δεν στιγματίστηκε, ποτέ δεν καλύφθηκε. Φώτιζα το δρόμο μου. Τόσο όμορφη που κανένα παραμύθι δεν θα μπορούσε να συγκριθεί. Τόσο φωτεινή που επισκίαζε τα γύρω αστέρια.   

Απόψε, πολλά χρόνια μετά, μου φαίνεται ότι υπάρχουν λιγότερα αστέρια στον ουρανό. Το μόνο που απομένει από την πανσέληνο είναι μια γκρίζα γρατζουνιά που μόλις και μετά βίας ξεπερνά το μέγεθος ενός νυχιού. Όλη η αισθαντικότητα του κόσμου ασφυκτιά από τσιμεντένια μεγαθήρια, ενώ ο αέρας, φορτωμένος με σκόνη, σβήνει οικτρά τις ανάσες των ανθρώπων.   

  

Ο Βέρνερ Χέρτζογκ, είχε πει πως δεν υπάρχει αρμονία στο σύμπαν. Πρέπει να εξοικειωθούμε μ αυτήν την ιδέα και πως δεν είναι όπως την έχουμε αντιληφθεί.   

  

Στην εμπειρία της βαθιάς θλίψης, ο ίδιος ο κόσμος μοιάζει κατά κάποιον τρόπο αλλοιωμένος, χρωματισμένος από τη θλίψη, παραμορφωμένος από εικόνες, ένας κόσμος έρημος με την έννοια ότι είναι παγωμένος πίσω από μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή κι ότι τίποτα νέο δεν είναι δυνατό να συμβεί. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε τρομερούς παροξυσμούς καταστροφής. Σε προσπάθειες να θρυμματιστεί το περίβλημα της πραγματικότητας και ν΄απελευθερωθεί ο πραγματικός εαυτός που είναι παγιδευμένος μέσα του. Αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει μακριά από τον εαυτό συνολικά, προς νέες κοσμικές δεσμεύσεις που αναγνωρίζουν την επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθεί μια άλλη λογική της ύπαρξης, ένας άλλος τρόπος να προχωρήσει κανείς.  

Δύσκολη επιλογή..   

Στον κόσμο μας, της τεχνολογίας και της εικόνας, ο καθένας έχει τα δικά του μέσα για ν΄αντισταθμίσει το κενό.   

Έτσι, καθισμένη κι εγώ - όπως τόσοι άλλοι - στην απομόνωση του γραφείου μου, πίσω από ένα “τζάμι”, παρακολουθώ τον κόσμο να κινείται σε μια αποκαλυπτική φαντασίωση, διαγράφοντας αέναους κύκλους, τόσο του ανθρώπινου, όσο και του παγκόσμιου πεπερασμένου.  

Παρακολουθώ τον κόσμο μέσα απ΄τις εικόνες που τον διαμορφώνουν, που γίνονται μορφές σκέψης, που συγκροτούν ένα νέο είδος γνώσης. Μια μορφή γνώσης που βασίζεται στην οπτική επικοινωνία, και συνεπώς εξαρτάται απ΄την αντίληψη, απαιτώντας μια συνακόλουθη ανάπτυξη ενός οπτικού νου. 

Γεμίζω το κενό με "αισθητική" καθώς η εικόνα έχει γίνει μέρος του ιστού της καθημερινότητας μου, ενώ παράλληλα έχει αποκτήσει την ιδιότητα του "υπαρκτού". Τα αντικείμενα του στοχασμού και της ομορφιάς γίνονται αντιληπτά ως το "υπάρχον" μ΄ένα πέρασμα απ΄την αναπαράσταση στην παρουσίαση.

Μια καθαρή παρουσία ή καθαρή αμεσότητα, προκειμένου να κάνει παρόν αυτό που απουσιάζει, καταργώντας ένα αέναο παρόν σε μια παράλληλη χρονικότητα.

Αποτελούμενη από σωματίδια του χρόνου, που αποσπάστηκαν από την αίσθηση και μετατράπηκαν σε νόηση, ασχολούμενη περισσότερο με έννοιες και διατυπώσεις παρά με τη διαίσθηση και την επίδειξη. 

Το παρόν που προκαλώ δεν είναι το παρόν του άμεσου, εκείνο της καθαρής και απλής αδρανούς θέσης όπου η λογική και η επιθυμία είναι σταθερές σε λήθαργο ή σε πλήρωση, χωρίς παρελθόν ή μέλλον.

Ούτε είναι εκείνο της φευγαλέας ή αστραπιαίας στιγμής της απόφασης, εκείνης της υποδειγματικής απόφασης που παίρνουν οι ερωτευμένοι σ΄έναν αμοιβαίο εναγκαλισμό.

Ούτε και είναι το παρόν μιας άφιξης, μιας προσέγγισης, των προσώπων και των στιγμών, των τόπων, των χειρονομιών ενός προσώπου, των ωρών της ημέρας ή της νύχτας, των λέξεων που λέγονται, των σύννεφων που περνούν, των φυτών που μεγαλώνουν με μια συνειδητή βραδύτητα. 

Αυτό το παρόν είναι ένα παρόν στο οποίο δραπετεύουμε προς ένα μέλλον που επιθυμούμε και που θέλουμε να αγνοήσουμε ταυτόχρονα (πράγμα που δεν μας εμποδίζει να δραπετεύσουμε επίσης προς ένα παρελθόν νοσταλγίας ή συλλογής στιγμών). 

Η τελειότητα και η περατότητα ενώνονται μαζί (πράγμα που σημαίνει, αν το καλοσκεφτούμε, άνοιγμα προς το άπειρο).

Μια ατέλειωτη ιστορία των ερμηνειών της κάθαρσης.

Μια ιστορία , που είναι η ιστορία της εμμονής μας και που ποτέ δε θα βρούμε το νόημα, υποθέτωντας πως υπάρχει νόημα για να βρεθεί, κι ότι το νόημα είναι πάντα αυτό που εφευρίσκεται, αλλά δεν είναι ποτέ αυτό που ανακτάται.   

Μια εμμονή για τη γνώση της ύπαρξης ως άπειρης ικανότητας για νόημα.  

Σκέψη για το "νόημα" ως ένα τέλος που δεν πρέπει να φτάσουμε, αλλά ως αυτό που είναι δυνατόν να πλησιάσουμε. 

Ποια είναι τα όνειρα; 

Το πιο γνωστό, είναι αυτό του να παίρνεις τη θάλασσα, μετά τη γη πίσω της και να μένεις εκεί σαν να έχεις γεννηθεί και μάλιστα να το πιστεύεις.

Το άλλο όνειρο είναι ο παράδεισος. Το όνειρο της μέσης ηλικίας, με τα χέρια σταυρωμένα, το σώμα σκυφτό, το μέτωπο "κολλημένο" στον ουρανό των προσευχών. Τρέφεται από τους αναστεναγμούς, της μοιρολατρίες, την εγγύτητα στην ηλικία συνταξιοδότησης, ή τις σεξουαλικές νευρώσεις. 

Κρίσεων και κραυγών επίσης, γιατί, ίσως, μερικές φορές, επειδή αμφιβάλλουμε γι αυτό, θέλουμε όλοι να πιστεύουν σε αυτό και απειλούμε όσους δεν το πιστεύουν. Πρόκειται για ένα κάπως mainstream όνειρο, τροφοδοτούμενο από κήρυγμα και απογοήτευση, ελπίδα και οικολογία για μετά θάνατον (το πρόσωπο ενός θεού, καταπράσινα λιβάδια και αιωνιότητα χωρίς λογαριασμούς, γιγάντια δέντρα και κρυστάλλινα δέρματα). Πρόσφατα, αυτό το όνειρο αντικατέστησε τα παλιότερα, αυτά της ελευθερίας.

Αυτοί που γαλουχήθηκαν με το σοσιαλισμό. Τότε, το όνειρο ήταν ο σοσιαλισμός που εκπληρώθηκε, η ισότητα του ψωμιού και της κοιλιάς, το λίπος της κοιλιάς που μοιράστηκε εξίσου σε όλους, η αυτάρκεια που οδήγησε σε υπερβολικό εφησυχασμό και το "μέλλον", μία συλλογική λατρεία και ένα σύνθημα ενός και μόνο κόμματος για έναν και μόνο σκοπό. Αυτό το παλιομοδίτικο όνειρο έχει ξεπεραστεί από το χρόνο, τη θρησκεία και τη θριαμβευτική επιστροφή του ονείρου του παραδείσου, της διαφθοράς και των ψεύτικων ετήσιων ισολογισμών.

Άλλα όνειρα;

Να γίνεις δήμαρχος, υπουργός η πρόεδρος. Αλλά επειδή είναι γνωστό ότι αυτό οδηγεί στη φυλακή, λίγοι πηγαίνουν εκεί για την αγάπη. Αυτό το όνειρο παραμένει για εκείνους που είναι πολύ πονηροί για τον ουρανό και πολύ δειλοί για τη θάλασσα. Τότε θα γεννηθεί μέσα τους ένα είδος μονολόγου για τα ερωτικά και πατριωτικά θέλγητρα της εξουσίας. Αυτό το όνειρο, όταν πραγματοποιηθεί, σε κάνει να χάνεις τη σιωπή, τον ύπνο και τη διεύθυνση του πατρικού σου σπιτιού.

Μπορείς επίσης να ονειρευτείς να μην κάνεις τίποτα, να παραιτηθείς, να παντρευτείς, να αποσυρθείς και να παραμείνεις σε ηρεμία, όπως τα φύκια κάτω από το νερό. Να διαβάζεις την εφημερίδα σου, να περιμένεις τη μετάθεση και να προσεύχεσαι πέντε φορές το λεπτό με κάθε βήμα. Αυτό είναι το παλιό όνειρο της ειρήνης που πηγαίνει πίσω στους δυνάστες και ακόμα πιο πίσω στους ηττημένους της ιστορίας των πολέμων και της απώλειας.

Κάποιος μπορεί να ονειρεύεται την επιτυχία, αλλά σε αυτή την περίπτωση, ονειρεύεται ήδη τη θάλασσα, την κολύμβηση ή την κωπηλασία.

Ή μπορεί να ονειρεύεται κάνεις το όνειρο του πατέρα και της μητέρας του.

Ή να ονειρεύεσαι μία γη σε μια έρημο. Αλλά είναι σαν να παραιτείσαι, να παντρεύεσαι τον Νότο για να αντιμετωπίσεις το βορρά, να αποσύρεσαι προς το άπειρο για να ξεφύγεις από το πολύ κακό φινάλε.

Ή να ονειρεύονται κάποιοι να πάρουν ένα κομμάτι της γης και να το απαγορεύσουν σε άλλους. Με τη μορφή οικοπέδων, αυτονομίας, αγροκτημάτων ή κατώφλι κτιρίου, ή κλιμακοστάσιο, ή βεράντα ή πλυσταριό. Το όνειρο είναι τότε ένα περιουσιακό στοιχείο. Με απλά λόγια κάτι που παίρνεις επειδή το έχεις ήδη πάρει.

Μπορείς να ονειρεύεσαι την ελευθερία, αλλά αυτό δεν αρκεί για να την έχεις. Απλά για να νιώσεις την έλλειψη και την κραυγή της. 

Μπορείς να ονειρευτείς ότι ονειρεύσαι.

Ή να ονειρεύεσαι ότι δεν ονειρεύεσαι πια. Να συρρικνωθεί σαν φυτίλι και να αρνηθεί τη συμφωνία. Τότε πεθαίνεις, σκοτώνεις, ή πίνεις έναν καφέ μόνη σου, ή σωπαίνεις όταν όλοι οι άλλοι φωνάζουν. Είναι μία μορφή ονείρου εναντίον ονείρου.

Όλα έχουν να κάνουν με τα όνειρα.

Εκείνος που περιγράφει το όνειρο του με τις περισσότερες λεπτομέρειες, με στίχους ή νόμους, με δασμούς ή ισχύ μηχανής για το σκάφος του, με κλωτσιές ή πονηριά, είναι εκείνος που θα κερδίσει και θα συγκεντρώσει πλήθος κόσμου και θα κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι θα τους παντρευτεί.

Σήμερα, το όνειρο, η ευτυχία, ορίζεται από τους μεσίτες του παραδείσου. Βρίσκονται στην πρώτη θέση. Ακολουθούν οι θεματοφύλακες του ονείρου. Είναι οι πλουσιότεροι και ισχυρότεροι.

Στη συνέχεια έρχονται τα όνειρα που είναι πολυάριθμα αλλά πολύ ακριβά.

Και τέλος τα άλλα όνειρα. Της αγάπης, της προσφοράς, της γης, της αποκήρυξης, της σιωπής ή των γονιών σου.

Ξέχασα το όνειρο του πολέμου. Ισχυρό, ορατό στα γήπεδα και στα σύνορα, στη χρήση της γλώσσας και στον τρόπο οδήγησης, στο μίσος για τους άλλους που αγαπά κάνεις, ενώ τους μισεί με αγάπη.

Παραληρηματικός.

Τα όνειρα είναι υγιές παραλήρημα και το παραλήρημα ένα άρρωστο όνειρο.

Από όλα αυτά, καταλήγουμε στο ουσιαστικό σημείο του ζητήματος.

Τα όνειρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, υγιή, καθαρά, χωρίς την υπαγόρευση των νευρώσεων και των θανάτων, της αγανάκτησης ή του κενού. 

Ένα υγιές όνειρο, εφικτό για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά.

Αυτοί που δεν ονειρεύονται τον εαυτό τους, δεν κάνουν τα δικά τους ή τα όνειρα των άλλων.

Συναρπαστική έκφραση: "Ο εχθρός πίσω από τις θάλασσες."
Ένα κύριο μοτίβο της θεωρίας συνωμοσίας, μια υπενθύμιση της ιστορίας, αλλά και της τοπογραφίας της κακής ναυτικής φαντασίας μας.
Για εμάς (όπως και για τους άλλους), η γεωγραφία είναι ένα υποπροϊόν της ιστορίας και η συλλογική φαντασία προβάλλει πάνω της τους φόβους και τις προκαταλήψεις της. Επομένως, η θάλασσα είναι η φτωχά κλειστή πόρτα της ιστορίας μας, ο τόπος από τον οποίο ήρθαν οι Οθωμανοί, οι Βάνδαλοι.
Η θάλασσα παραμένει συνδεδεμένη με το φόβο, την εισβολή, τη γύμνια του ηττημένου, την έκθεση, την ταλαιπωρία και το θάνατο, την απώλεια ταυτότητας και αξιών.
Η θάλασσα είναι ο τόπος όπου κάποιος χάνει το σώμα μέσω του θανάτου, αλλά και ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει τον θάνατο όταν δεν έχει βίζα. 
Ένας δρόμος για γάλα και μια ψυχή σε στάχτη.