Πώς πρέπει να ζεις;

Αν και η ερώτηση εκφράζει μια δικαιολογημένη επιθυμία να μην χάσουμε το νόημα (ο μύθος του κρυμμένου μηνύματος είναι τόσο παλιός όσο και η επινόηση της θρησκείας και των θεών), είναι λανθασμένη η ελπίδα της. Δεν υπάρχει "σωστός" τρόπος να ζεις.
Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε ό,τι έκανε ο θεός (ή οι θεοί). Να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς εξηγήσεις, χωρίς μια ενιαία, κοινή βαβελική γλώσσα, χωρίς υπότιτλους ή σαφείς προθέσεις, χωρίς τέλος και χωρίς αρχή και να τον κατοικήσει ο άνθρωπος, ο οποίος επίσης θα αναζητούσε ακατάπαυστα τον σωστό τρόπο ζωής του, το ακριβές νόημα, το απόλυτο υποκείμενο.
Εφευρίσκοντας προσευχές, ναούς, τελετές, πολέμους και οράματα, επαγγέλματα και προσκυνήματα.
Να συναντάς την πίστη, να τη χάνεις, να φεύγεις από τον κόσμο ή να επιστρέφεις σε αυτόν πιο πλούσιος, να υπερασπίζεσαι μια ερμηνεία ή να συντρίβεις την ερμηνεία ενός αντιπάλου, να διακηρύττεις την αλήθεια και να σκοτώνεις στο όνομά της.
Να ζεις όπως ο άνθρωπος που κοιτάζει τον ουρανό. Χωρίς οδηγό, μέσα στην ομίχλη και την προσπάθεια, με άνεση και ευχαρίστηση, με μοναξιά ή επικοινωνία. 
Και να ζεις σαν θεός που έχει ξεχάσει την παντογνωσία του, που μπορεί να βρίσκεται μόνο σε ένα μέρος, που ονειρεύεται να γίνει θνητός, να χάσει τον εαυτό του ως ήρωας έξω από το πεδίο της ασφυκτικής πανταχού παρουσίας του, που ονειρεύεται να αποκτήσει ένα άλλο σώμα και να συναντήσει αυτό που είναι αδύνατο για τον εαυτό του, το ανησυχητικό άγνωστο, την τρομερή ομορφιά του απρόβλεπτου, το ανεξερεύνητο.
Να αναπαράγεις την άγνοια για να ανακαλύψεις εκ νέου τη γνώση και να σπάσεις την τερατώδη προγενέστερη ρουτίνα της.
Το να ζεις σημαίνει να αποτρέπεις τον εαυτό σου από αυτό, ώστε να αφήνεις να αναδύεται μόνο το ουσιώδες.