Η θάλασσα είναι ένα παράδοξο. Για αυτούς που ζουν στη Δύση σχετίζεται με την ξεκούραση και τις διακοπές. Στο Νότο, είναι τόσο μία ελπίδα όσο και ένας κίνδυνος.

Η θάλασσα, η μοναδική, δηλαδή η Μεσόγειος, είναι διαφορετική, ανάλογα με την οπτική. Ανάλογα δηλαδή με το αν ο θεατής βρίσκεται στο Νότο ή στο βορρά.

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι οριζόντια, αλλά αυτό είναι μία ψευδαίσθηση. Κάποιος που ζει στη Δύση την αντιλαμβάνεται ως τόπο χαλάρωσης, την ονειρεύεται όλο το χρόνο.

Επινοήθηκαν οι αμειβόμενες διακοπές και η θάλασσα ανακαλύφθηκε εκ νέου.

Η θάλασσα είναι ο ήλιος, το καλοκαίρι, το σώμα, το μαύρισμα, η αιωνιότητα, η γλυκιά άβυσσος της χαλάρωσης.

Η Εδέμ επανεξετάζεται εν ολίγοις.

Στο δυτικό πολιτισμό, τους τελευταίους δύο αιώνες, για να φτάσει κανείς στον παράδεισο δεν απαιτείται πλέον να είναι νεκρός, αρκεί να κλείσει τα μάτια του στον ήλιο, ξαπλωμένος στο ζεστό μωβ σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων.

Η θάλασσα είναι ένα όνειρο για τους ανθρώπους στον δυτικό πολιτισμό. Διατηρεί ακόμα αυτή τη φήμη του απείρου, το τέλος του κόσμου που ανανεώνει την παλιά ζωή, αυτό το μαύρισμα του "αλλού", σ ένα νησί. Εκεί που πηγαίνει κάποιος για να ελαφρύνει το σώμα του, να απαλλαγεί από τη βαρύτητα, να είναι γυμνός από τα πάντα.

Η θάλασσα είναι εκεί, οριζόντια, ξαπλωμένη, συνεχίζει τη ζωή, καταλήγει να ξεχειλίζει αλλού και αυτό το αλλού δεν είναι πια γη, αλλά ονειροπόληση.

Δεν μπαίνει κανείς στον πειρασμό να τη διασχίσει. Αρκείται στο να διασχίζεται από αυτήν.

Στο Νότο είναι διαφορετικά. Πρώτα από όλα, για αυτούς που θέλουν να φύγουν για να ζήσουν στην Ευρώπη, η θάλασσα είναι σαν το θάνατο. Χωρίζει την πραγματική ζωή από την εξιδανικευμένη. Διαχωρίζεται όπως ο θάνατος, η Εδέμ ή η σάρκα από την αγάπη.

Δεν πάνε στη θάλασσα για να ξεκουραστούν, αλλά για να την ανεβούν και να πηδήξουν στην άλλη πλευρά με κουπιά και με σχοινιά. Είναι ένας ψηλός τοίχος, επειδή είναι βαθύς, επειδή δεν έχει παράθυρα. Δεν πάνε εκεί για να κάνουν ηλιοθεραπεία, αλλά για να "ασπρίσουν" τον εαυτό τους.

Στη συνέχεια, όταν φτάνουν στη θάλασσα, δεν χαλαρώνουν κάτω από μία ομπρέλα. Αντίθετα, δένουν όλους τους μύες τους, σκληραίνουν στην προσπάθεια, ορθώνονται απέναντι στο κύμα, ανοίγουν τα μάτια τους για να καταπιούν όλο τον ορίζοντα, από φόβο μήπως συναντήσουν την ακτοφυλακή, ένα πολύ ψηλό κύμα, μήπως αναχαιτιστούν.

Στο βορρά οι άνθρωποι θέλουν να είναι ορατοί, στο Νότο, θέλουν να είναι αόρατοι.

Η Μεσόγειος είναι η αρχή της ζωής και η αρχή του θανάτου.

Ντύνονται με ότι έχουν για να τη διασχίσουν. Γιλέκα και ζιβάγκο, ζεστά μάλλινα. Βάζουν όλο το σώμα στο κύμα. Η θάλασσα δεν είναι διακοπές, ξεκούραση, χαλάρωση. Είναι το αντίθετο. Προσπάθεια, σάρκα, μόχθος, θνητότητα, ιδρώτας, προδοσίες, φόβος και προσευχή, φόβος μήπως καταποντιστούν. Όλα όσα έπεσαν μετά την πτώση του παραδείσου. Η θάλασσα εκεί στο Νότο είναι ένας προμαχώνας, ένα φρούριο. Είναι μία πλάτη. Η πλάτη του κόσμου.

Το ξέρουν καλά. Όταν εκεί ο καιρός είναι καλός, η θάλασσα σκοτώνει.

Όταν η θάλασσα είναι όμορφη, επίπεδη και αστραφτερή, οι άνθρωποι την παίρνουν για να τρέξουν προς τη δύση. Πολλοί επιστρέφουν από τα βάθη, φουσκωμένοι, με τα πρόσωπά τους φαγωμένα από τα ψάρια.

Ο καλός καιρός γίνεται έτσι ένα στοιχείο για το θάνατο. Στολίζει τον πνιγμό με ένα κατανοητό παράδοξο. Και η θρησκεία, η οποία επιβάλλει το "υπερπέραν" της και διαστρεβλώνει την πιθανή χαρά, προσθέτει την άτυχη ετυμηγορία της για τον κόσμο και την ευτυχία.

Το να είσαι ευτυχισμένος σκοτώνει.

Για να ζήσει κανείς, πρέπει είτε να πεθάνει είτε να πάει στην Ευρώπη..