Καμία αρχή του μαρξισμού δεν φαίνεται πιο θεμελιώδης από την αναφορά στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας. "Όλη η ιστορία μέχρι σήμερα είναι μια ιστορία ταξικών αγώνων". Η τάξη, το ταξικό συμφέρον, η ταξική πάλη, φαίνεται να είναι το κατηγορικό Α και το Ω της θεωρίας του Μαρξ. Αλλά τα φαινόμενα είναι απατηλά. Το κύριο έργο του Μαρξ δεν τιτλοφορείται "τάξη" ούτε ξεκινά με αυτή την κατηγορία, αλλά με εκείνη του εμπορεύματος: "Ο πλούτος των κοινωνιών στις οποίες επικρατεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμφανίζεται ως μια τεράστια συλλογή εμπορευμάτων, με στοιχειώδη μορφή το ατομικό εμπόρευμα. Επομένως η έρευνα, αρχίζει με την ανάλυση του εμπορεύματος". Βέβαια, το "Κεφάλαιο" τελειώνει με τη συστηματική εξαγωγή των τάξεων, αλλά και αυτό είναι μόνο εκ προθέσεως, καθώς είναι γνωστό ότι ο τρίτος τόμος παρέμεινε αποσπασματικός. Αυτή και μόνο η θέση αποκαλύπτει ότι οι τάξεις είναι τελικά μια δευτερεύουσα, παράγωγη κατηγορία στη θεωρία του Μαρξ. Ο παραδοσιακός μαρξισμός ωστόσο, σε όλες του τις παραλλαγές, έχει ανατρέψει αυτή τη σχέση στη θεωρία. Εδώ, η τάξη είναι το τελικό έδαφος της κοινωνίας και όχι το εμπόρευμα. Αντίθετα, η ανάλυση της εμπορευματικής μορφής εμφανίζεται ως ένα απλώς καθοριστικό και άκριτο προοίμιο της "πραγματικής" θεωρίας του κεφαλαίου, η οποία νοείται πρωτίστως ως θεωρία της ταξικής πάλης.
Η θεωρητική-πολιτική αναγνώριση προτύπων που προγραμματίζεται με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ απλοϊκή. Ενώ η αστική ιδεολογία προσπαθεί να τονίσει και να επεξεργαστεί την κοινή ταυτότητα των μελών της κοινωνίας μέσα από μια θεωρία υπερκείμενων κοινωνικών κατηγοριών και θεσμών (εθνική οικονομία, κράτος και δημοκρατία, έθνος κ.λπ.), ο μαρξισμός, από την άλλη πλευρά, επισημαίνει επίμονα την "υποκείμενη" ταξική διαίρεση. Το κρατικό, το εθνικό κ.λπ. Η ταυτότητα αναιρείται από την "ταξική" μη-ταυτότητα. Η εμπορευματική μορφή και οι κοινωνικές σφαίρες που συγκροτούνται από αυτήν, συμπεριλαμβανομένου του κράτους, εμφανίζονται επομένως ως η κοινωνική επιφάνεια "πίσω" από την οποία "κρύβεται" ο ταξικός ανταγωνισμός ως η "πραγματική" όψη της κοινωνίας. Με την ίδια κουραστική μονοτονία με την οποία η αστική θεωρία αποδεικνύει την κοινοτυπία των μελών της κοινωνίας, ο μαρξισμός αποδεικνύει αμέσως την ταξική τους διαίρεση ως έλλειψη κοινοτυπίας. Αυτός ο μαρξισμός δεν αντιλαμβάνεται καν ότι με μια τέτοια διατύπωση χάνει εντελώς το νόημα της κριτικής των θεμελιωδών κατηγοριών του κεφαλαίου. Δεν είναι η εμπορευματική μορφή, το χρήμα και το κράτος καθαυτά που γίνονται αντικείμενο άρνησης, αλλά απλώς η κοινωνική αναφορά σε αυτά, η οποία "ξεσκεπάζεται" ως ταξικά καθορισμένη. Με την απόκρυψη της εμπορευματικής μορφής, του χρήματος και του κράτους ως κατ΄κάποιον τρόπο οντολογικών κατηγοριών υποβάθρου, η κριτική σκέψη εστιάζεται κυρίως στον "χειρισμό" αυτών των φαινομένων. Τα κεντρικά αντικείμενα στα οποία επιτίθεται ριζικά η κριτική της πολιτικής οικονομίας του Μαρξ εκφυλίζονται έτσι σε στηρίγματα που η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί συνήθως στη σκηνή της ταξικής πάλης. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι ευκολότερο από το να αποδείξεις ότι τα "μονοπώλια" έχουν "υποταχθεί" στο κράτος, ότι οι "αξίες" που παράγονται δεν ωφελούν τους εργάτες αλλά το "κεφάλαιο", ότι οι φόροι ξοδεύονται για τους (πολεμικούς) "σκοπούς του κεφαλαίου" και όχι για τις ανάγκες των μαζών, ότι η "χρήση" του χρήματος γενικά ακολουθεί τα συμφέροντα της "καπιταλιστικής τάξης" και όχι τα συμφέροντα της "εργατικής τάξης" κ.ο.κ.
Σε αυτή την κυρίαρχη ερμηνεία της θεωρίας του Μαρξ, η κριτική της πολιτικής οικονομίας αντικαθίσταται τελικά από έναν καταφατικό χυδαίο κοινωνιολογισμό. Η "εργατική τάξη" δεν εμφανίζεται πλέον ως λογική πραγματική κατηγορία του ίδιου του κεφαλαίου, δηλαδή ως μάσκα χαρακτήρα του μεταβλητού κεφαλαίου, αλλά ως απόλυτη οντότητα της "εργασίας" με μια ανιστορική έννοια, η οποία στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής υποδουλώνεται κατά καποιον τρόπο "απ' έξω" από την κερδοσκοπική υποκειμενικότητα της εχθρικής "καπιταλιστικής τάξης" που είναι προικισμένη με τη "θέληση για εκμετάλλευση". Η κριτική αυτού του ευνουχισμένου μαρξισμού δεν στρέφεται επομένως κατά της κοινωνικής σχέσης ως τέτοιας, η οποία περιλαμβάνει πάντοτε την "εργατική τάξη", αλλά απλώς κατά των υποκειμενικών "συμφερόντων" των "καπιταλιστών". Αναφερόμενη απλώς θετικά και καταφατικά στην "εργατική τάξη" ως τον "εκλεκτό λαό του Θεού" και "παίρνοντας θέση" στην "ταξική πάλη" με άριστα, αυτή η ανήμπορη και χωρίς έννοιες θεωρία δεν παρατηρεί καν ότι κινείται αποκλειστικά μέσα στο κέλυφος της κεφαλαιακής σχέσης και φαντάζεται ότι μπορεί να ασκήσει κριτική και να μετασχηματίσει αυτή τη σχέση με τις δικές της κατηγορίες. Η "ταξική πάλη" με αυτή την έννοια, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υποκειμενική πλευρά της "αυτοκίνησης του κεφαλαίου", δηλαδή της αυτοεκμετάλλευσης της αξίας με τη μορφή μιας ασυνείδητης κοινωνικής σχέσης που είναι εξωτερική για το άτομο.

Η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από την πολιτική μορφή ενός αντικειμενοποιημένου φονταμενταλιστικού συστήματος τρομοκρατίας που αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις αποκλειστικά και μόνο για τον αφηρημένο αυτοσκοπό της αξιοποίησης της αξίας, ποτέ για περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλή ζωή για τα μέλη της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική αναπαραγωγή δεν ελέγχεται από τη συνειδητή κοινή απόφαση των μελών της κοινωνίας, αλλά από τους τυφλούς ψευδοφυσικούς νόμους μιας κοινωνικής φυσικής των ανώνυμων αγορών. Η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι ανάντη αλλά κατάντη των αποτελεσμάτων αυτής της παράλογης "παγκόσμιας μηχανής". Επομένως, όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τους δημοκρατικούς θεσμούς δεν είναι αυτόνομες αποφάσεις για τη λογική χρήση των πόρων, αλλά είναι πάντοτε προσχηματισμένες από τον ίδιο τον καπιταλιστικό σκοπό, ο οποίος ως τέτοιος είναι αδιαπραγμάτευτος.

Μην πανικοβάλλεστε

Λαμβάνοντας υπόψη τις τάσεις των ημερών ,το πρώτο καθήκον των χειραφετητικών δυνάμεων είναι να μην παραπλανηθούν από την αδυναμία τους. Όπου δραστηριοποιούνται, ως πολιτική δύναμη άξια λόγου, αντιπροσωπεύουν μια μειοψηφία μιας μειοψηφίας. Ακόμα και μέσα στην αριστερά που ασκεί κριτική στον καπιταλισμό, οι δυνάμεις εκείνες που έχουν επαρκή αντίληψη της τρέχουσας κοινωνικο-οικολογικής αγωνίας του καπιταλιστικού παγκόσμιου συστήματος και της συνακόλουθης αναγκαιότητας ενός μετασχηματισμού του συστήματος είναι μειοψηφία. Εμείς είμαστε το ένα τοις εκατό. Η κυρίαρχη τάση όλων όσων αποκαλούνται "αριστερά" σήμερα, προσπαθεί να αναβιώσει τις σοσιαλδημοκρατικές, κεϋνσιανές κυβερνητικές πολιτικές της δεκαετίας του 1970 στο πλαίσιο ενός πράσινου new deal.

Το χάσμα μεταξύ αυτού που θα ήταν απαραίτητο και των δικών μας δυνατοτήτων για δράση είναι γιγαντιαίο. Παρ' όλα αυτά, η παραίτηση, η απόσυρση στη σφαίρα του ιδιωτικού ή σε υποπολιτισμικές κόγχες δεν αποτελεί επιλογή, αφού ο αγώνας μετασχηματισμού είναι ένας πολιτιστικός αγώνας επιβίωσης. Παρ' όλα τα φαινόμενα απελπισίας, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τον αγώνα, αφού η ήττα από τις δυνάμεις του υπάρχοντος, που μετατρέπεται σε ανοιχτή βαρβαρότητα, ισοδυναμεί με κοινωνική κατάρρευση. Εν τέλει με θάνατο. Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι το μέλλον είναι άγραφο, ότι ακόμα και αν ξεπεραστούν τα κλιματικά σημεία καμπής, οι παγκόσμιες προσπάθειες όλης της ανθρωπότητας ως μετακαπιταλιστικού υποκειμένου που δρα συνειδητά, πέρα από τον φετιχισμό, θα έχουν πιθανότητες επιτυχίας.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ο πανικός είναι που κρύβεται πίσω από τη γκριμάτσα του φασισμού στον 21ο αιώνα. 

Φυγή στον Άρη, λήψη από το cloud ή υποχώρηση σε καταφύγιο; Πώς οι υπερπλούσιοι προετοιμάζονται για την αποκάλυψη;

Ο κοινωνικός επιστήμονας και θεωρητικός των μέσων ενημέρωσης Douglas Mark Rushkoff έλαβε το 2017 μια προσφορά που δύσκολα μπορούσε να αρνηθεί.

Ήταν μακράν η υψηλότερη αμοιβή που του είχε προσφερθεί ποτέ για μια διάλεξη σε ένα εξαιρετικά αποκλειστικό ακροατήριο σε ένα πολυτελές θέρετρο για τους υπερπλούσιους. Με μισθό που αντιστοιχούσε σε μισθό έξι μηνών ως καθηγητής θεωρίας των μέσων ενημέρωσης και ψηφιακών οικονομικών στο City University της Νέας Υόρκης, ο Rushkoff επρόκειτο να δώσει διάλεξη και μα κάνει μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην πιο εκλεκτή οικονομική αριστοκρατία του ύστερου καπιταλισμού, σε μια ομάδα εκατό επενδυτών τραπεζιτών, που αναζητούσαν πληροφορίες για το θέμα, "το μέλλον της τεχνολογίας".

Κατά την άφιξή του, ο θεωρητικός των μέσων ενημέρωσης οδηγήθηκε πρώτα σε μια αίθουσα όπου τον περίμεναν πέντε πάμπλουτοι λευκοί άνδρες. Για το 5ψηφιο ποσό που διέθεσαν, ήθελαν πάνω απ' όλα μια απάντηση σε ένα ερώτημα: πώς να επιβιώσουνε από το "γεγονός". Με τον όρο αυτό, οι "μεγάλοι άρχοντες" πιστοποιούσαν την κατάρρευση του πολιτισμού, την οποία θεωρούσαν αναπόφευκτη.

Οι ερωτήσεις που έθεσαν οι πρόεδροι των διοικητικών συμβουλίων, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών εταιρειών, οι οποίοι έχουν τη συνήθη πρακτική νοοτροπία σε αυτόν τον τομέα, αποσκοπούσαν στη βελτιστοποίηση των στρατηγικών επιβίωσης μετά την αποκάλυψη μιας πυρηνικής καταστροφής. Για παράδειγμα, ρώτησαν: ποιες περιοχές θα επηρεαστούν λιγότερο από την κλιματική αλλαγή (την οποία κλιματική αλλαγή οι δεξιοί λαϊκιστές εξακολουθούν να αρνούνται ότι υφίσταται). Εξετάστηκαν επίσης οι προσπάθειες που γίνονται στο πλαίσιο της ολιγαρχίας της υψηλής τεχνολογίας για να "κατεβάσουν" τη συνείδησή τους σε υπερυπολογιστές ή στο σύννεφο, προκειμένου να επιβιώσουν ως ψηφιακό αντίγραφο του εαυτού τους.

Τέλος -είναι πρακτικοί- η συζήτηση, η οποία διήρκεσε περίπου μία ώρα, στράφηκε στο βασανιστικό ζήτημα της ασφάλειας που αναπόφευκτα θα προκύψει μετά την κατάρρευση του καλύτερου όλων των δυνατών κόσμων.

Ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου μιας επενδυτικής εταιρείας, για παράδειγμα, ήθελε να μάθει πώς θα διατηρούσε "τον έλεγχο των δυνάμεων ασφαλείας του μετά το συμβάν". Σύμφωνα με τον Rushkoff, οι μεγιστάνες του χρηματοπιστωτικού τομέα γνωρίζουν ότι οι ένοπλοι φρουροί πρέπει να υπερασπιστούν τα καταφύγιά τους από τον οργισμένο όχλο, αλλά δεν ξέρουν "πώς να τους πληρώσουν αφού τα χρήματα δεν θα έχουν αξία". Τι θα εμπόδιζε λοιπόν τις βαριά οπλισμένες δυνάμεις ασφαλείας να επιλέξουν τον δικό τους ηγέτη - και απλά να απαλλαγούν από τους σημερινούς "εργοδότες" τους; Οι δισεκατομμυριούχοι κατέθεσαν μια μεγάλη ποικιλία ιδεών, τις οποίες ήθελαν να δουν να δοκιμάζονται ως προς την τεχνική τους δυνατότητα.

Αναρωτήθηκαν λοιπόν, 

Πως θα ήταν δυνατόν να εξασφαλίσουν τα τρόφιμα με ειδικά λουκέτα που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να ανοίξουν; 

Επίσης, θα ήταν τεχνικά δυνατό να τοποθετηθούν "περιλαίμια πειθαρχίας" στις δυνάμεις ασφαλείας για να τις αποτρέψουν από το να επαναστατήσουν; 

Ή μήπως θα ήταν τεχνικά εφικτό να καταργηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας και να βάλουν ρομπότ να δουλεύουν ως φύλακες και υπηρέτες;

Στη συνέχεια, επικράτησε πανικός. Κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης - θυμάται ο Rushkoff - συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι οι σημαίνοντες συνομιλητές του συζητούσαν στην πραγματικότητα "το μέλλον της τεχνολογίας". Ένα αυξανόμενο στρώμα των υπερπλουσίων βλέπει τις αυξανόμενες τεχνολογικές δυνατότητες μόνο ως μέσο μάχης για τη μετα-αποκαλυπτική επιβίωση. Ο λόγος ότι ο κόσμος του ύστερου καπιταλισμού θα γινόταν καλύτερος χάρη στην τεχνολογία εγκαταλείπεται σε τέτοιες συζητήσεις. Σύμφωνα με τον Rushkoff, το ζητούμενο είναι να αφήσουμε πίσω μας την ανθρώπινη κατάσταση και να απομονωθούμε από την αυξανόμενη τάση προς την κρίση. Για αυτούς τους υπερπλούσιους, το μέλλον της τεχνολογίας έγκειται πάνω απ' όλα "σε ένα πράγμα: τη διαφυγή". Παρ' όλο τον πλούτο και τη δύναμή τους, δεν πιστεύουν πλέον ότι μπορούν να επηρεάσουν το μέλλον, επισήμανε ο Rushkoff.

Οι υπερπλούσιοι φοβούνται λοιπόν, ακριβώς επειδή συνειδητοποιούν ότι δεν ελέγχουν τη δυναμική της κοινωνικής κρίσης. Η συνήθης ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας σε αυτούς τους κύκλους μετατρέπεται έτσι ξαφνικά στο αντίθετό της μπροστά στις αυξανόμενες τάσεις προς την κρίση. Οι υπερπλούσιοι αντιδρούν σε αυτή τη συνειδητοποίηση με κοινωνικό πανικό. Ο κοινωνικός δεσμός πρέπει να διακοπεί, η δική τους επιβίωση πρέπει να οργανωθεί με την αποκοπή τους από την κοινωνία.

Αυτό δεν είναι ένα καπρίτσιο των πλουσιότερων ανθρώπων, αλλά μια ακραία μορφή της κρίσης της νεοφιλελεύθερης ανταγωνιστικής σκέψης που έχει μολύνει τις ύστερες καπιταλιστικές κοινωνίες τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτές οι αυξανόμενες τάσεις απομόνωσης των υπερπλουσίων απλώς αντανακλούν στην επιβίωση, που εξαπλώνεται και μέσα στη νέα Δεξιά, για παράδειγμα στο περιβάλλον των λεγόμενων preppers, οι οποίοι "προετοιμάζονται"  για το τέλος του κόσμου. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να επέλθει η οικονομική αποκάλυψη δεν είναι τα ίδια για τους υπερπλούσιους. Ο prepper μπορεί να μετατρέψει το δικό του κελάρι σε καταφύγιο, αλλά για τον δισεκατομμυριούχο Elon Musk, το ερώτημα είναι περισσότερο σε ποιον πλανήτη θα πάει μετά την κατάρρευση του πολιτισμού. Σε συνέντευξη του ο Musk, υποστήριξε πως πιστεύει ότι ο κόσμος οδεύει προς ένα σενάριο απειλητικό για τον πολιτισμό, όπως ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος, γι' αυτό και θέλει να διασφαλίσει ότι ένας "σπόρος" της ανθρωπότητας θα επιβιώσει. Η διαστημική του εταιρεία SpaceX στοχεύει επίσης να διασφαλίσει ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός θα επιβιώσει "κάπου αλλού", όταν αυτός καταρρεύσει στη Γη. Για αυτό τον έπιασε αρειανός πυρετός. Ο Κόκκινος Πλανήτης δεν θα είναι μόνο ένα καταφύγιο πολιτισμού, αλλά και μια εξαιρετική παιδική χαρά. "Ο Άρης θα χρειαστεί τα πάντα, από εργοστάσια σιδήρου μέχρι πιτσαρίες... και θα έχει υπέροχα μπαρ", δήλωσε ο Μασκ σε συνέντευξή του. Μόλις δημιουργηθούν οι υποδομές, ο Άρης "θα χρειαστεί πολλούς επιχειρηματικούς πόρους". Το σύστημα δλδ που οδηγεί τη Γη στην οικολογική κατάρρευση θα επεκταθεί επομένως και στον Άρη. Το Newsweek μάλιστα, πίστευε ήδη από το 2015 ότι μπορούσε να προβλέψει μια μελλοντική αστρική "ταξική πάλη", κατά την οποία οι πλούσιοι θα εγκαταλείψουν τη Γη σε λίγες δεκαετίες, αφήνοντας τις κατώτερες τάξεις στο χάος ενός πολιτισμού σε αποσύνθεση. Η βρετανική εφημερίδα The Guardian αναρωτήθηκε επίσης αν οι "μεγαλοπλούσιοι" θα μπορούσαν να αναζητήσουν απεγνωσμένα διαστημόπλοια μόνο και μόνο για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τη Γη που οι ίδιοι καταστρέφουν.

Τέτοιες πυρετώδεις αρειανές φαντασιώσεις ενός Elon Musk ή του ανδροειδούς της Amazon Τζεφ Μπέζος, που αγνοούν συστηματικά τα μεγάλης κλίμακας πειράματα με κλειστές βιόσφαιρες που μέχρι στιγμής έχουν αποτύχει θεαματικά, είναι απλώς η πιο ακραία έκφανση της πανικόβλητης επιθυμίας της κερδοσκοπικής τάξης του ύστερου καπιταλισμού να ξεφύγει από τις τάσεις κρίσης αμόκ του συστήματος που η ίδια γέννησε.

Αν τώρα νομίζετε ότι ο Άρης είναι υπερβολικά κόκκινος και φουτουριστικός, ίσως θα θέλατε να θυμηθείτε τις παλιές καλές μέρες του Ψυχρού Πολέμου. Τα σιλό για διηπειρωτικούς πυραύλους στην αμερικανική πολιτεία Κάνσας, που εγκαταλείφθηκαν σε μεγάλο βαθμό μετά το τέλος της αντιπαράθεσης μεταξύ των συστημάτων, τα θυμάστε; Ε τώρα, επανατοποθετήθηκαν σε ένα νέο επικερδές πεδίο δραστηριότητας. Αγοράστηκαν το 2008 από τον επιχειρηματία Larry Hall και μετατράπηκαν σε ένα πολυτελές συγκρότημα καταφυγίων.

Για περίπου τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, είναι πλέον δυνατή η αγορά ενός πολυτελώς εξοπλισμένου ορόφου στο πρώην σιλό πυραύλων. Για όσους έχουν μικρότερο προϋπολογισμό, είναι ήδη δυνατή η αγορά μονάδων μισού ορόφου στην τιμή ευκαιρίας του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων από την εταιρεία Survival Condo.

Κάτω από τσιμεντένιους τοίχους πάχους εννέα μέτρων, (εξήγησαν οι εκπρόσωποι της εταιρείας Survival Condo) είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι αγοραστές, από ανέμους ταχύτητας έως και 500 χιλιομέτρων την ώρα και από κοντινά πυρηνικά χτυπήματα. Κάθε σιλό μπορεί να παρέχει καταφύγιο σε 75 πλούσιους "πελάτες". Τα συστήματα υποστήριξης της ζωής έχουν σχεδιαστεί για να διαρκούν έως και πέντε χρόνια. Ένα σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών παρέχει ψυχαγωγία, εκπαίδευση και επικοινωνία μεταξύ των σιλό.

Η μετα-αποκαλυπτική περιφραγμένη κοινότητα περιλαμβάνει πισίνα με σάουνα, σταθμό πρώτων βοηθειών, τοίχο αναρρίχησης, γυμναστήριο και βιβλιοθήκη. Και φυσικά, ο χώρος διαθέτει το "υψηλότερο στρατιωτικό επίπεδο μη θανατηφόρων αλλά και θανατηφόρων χαρακτηριστικών ασφαλείας" για την προστασία των αγαπημένων του "επισκεπτών". 

Η Survival Condo προτιμά να μην αναρωτιέται κανείς για μια εν δυνάμει ανταρσία των δυνάμεων ασφαλείας, απ'τη στιγμή που θα έχει ξεσπάσει η αποκάλυψη των ζόμπι. (Γιατί να μην καταλάβουν οι ίδιοι το κατάστημα και να μεταφέρουν τους "πελάτες" έξω στον καθαρό, ακτινοβόλο αέρα;)

Ένα άλλο σημείο προστασίας μετά την αποκάλυψη, είναι η Νέα Ζηλανδία, που επίσης είναι δημοφιλής για τους μεγαλοπλουσιους, ως καταφύγιο πριν από την κατάρρευση. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η Νέα Ζηλανδία είναι ένα καλό μέρος για να μείνουν όταν ο κόσμος "πάει κατά διαόλου", λέει ένας αξιωματικός της υπηρεσίας μετανάστευσης στην Guardian για να εξηγήσει την αυξανόμενη εισροή πλούσιων μεταναστών από τις ΗΠΑ.

Ο φόβος της καπιταλιστικής αποκάλυψης λέγεται ότι οδηγεί τις "λειτουργικές ελίτ" του κεφαλαίου σε μια φρενίτιδα συλλογής ακινήτων. Ένας τραπεζίτης επενδύσεων δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης ότι συλλέγει ακίνητα σε διάφορα μέρη του κόσμου, ώστε να έχει πάντα ένα "μέρος καταφυγίου".Ο φόβος και ο πανικός εξαπλώνονται ακριβώς στο εσωτερικό της λεγόμενης "άρχουσας τάξης" - παρόλο που δεν υπάρχει πλέον καμία αντίπαλη τάξη, κανένας πολιτικός αντίπαλος που να απειλεί την "κυριαρχία" της. Το κεφάλαιο αποτυγχάνει απέναντι στον εαυτό του, τόσο οικονομικά όσο και οικολογικά Κι εδώ είναι που γίνεται εμφανής ο φετιχιστικός χαρακτήρας της διαμεσολαβημένης κυριαρχίας στον καπιταλισμό.

Στον καπιταλισμό, η κεφαλαιακή σχέση βασιλεύει ως μια δυναμική τυφλής ανάπτυξης, που παράγεται ασυνείδητα από τα υποκείμενα της αγοράς, η οποία πολλαπλασιάζεται άγρια και ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Και αυτή η αυτοαντιφατική δυναμική της απεριόριστης αξιοποίησης του κεφαλαίου είναι μεγαλύτερη από τους μεγαλύτερους καπιταλιστές, οι οποίοι, ακριβώς σε περιόδους κρίσης, αισθάνονται ξαφνικά ότι δεν είναι οι ίδιοι "κύριοι" της κατάστασης.

Ταυτόχρονα, αυτή η συγκυρία της βιομηχανίας της καταστροφής αποκαλύπτει τα ιδεολογήματα μιας σκοτεινής παγκόσμιας συνωμοσίας που είναι διαδεδομένα σε περιόδους κρίσης και προπαγανδίζονται, ιδίως στο εσωτερικό της Νέας Δεξιάς. Δεν υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία. Αυτό είναι το τρομακτικό. Οι σχέσεις κεφαλαίου απειλούν να καταστρέψουν τον ανθρώπινο πολιτισμό ακολουθώντας τη δική τους δυναμική.

Αλλά οι διαστημικοί επιχειρηματίες όπως ο Musk δεν θα καταλάβουν ποτέ την ανάγκη να ξεπεραστεί αυτή η αυτοκαταστροφική δυναμική της ατελείωτης αξιοποίησης του κεφαλαίου. Μπορούν μόνο να αποδεχτούν την αποκάλυψη, αντί γι' αυτό.

Η μιζέρια της συζήτησης για τον κατώτατο μισθό είναι μια ανοδική πορεία προς την αθλιότητα. Η αμφίβολη τύχη της "απασχόλησης" έχει μετατρέψει πολλούς σε χαμηλόμισθους διαφόρων κατηγοριών. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εκτιμώμενων εργαζομένων δεύτερης κατηγορίας κερδίζουν μεικτά από 4,3 στη χειρότερη, έως 5,6 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση. Πολύ λίγα για να ζήσουν, πάρα πολλά για να πεθάνουν.
Ωστόσο η αθλιότητα της συζήτησης για τον κατώτατο μισθό είναι ότι πάνω απ΄όλα βρίσκεται σταθερά στα χέρια της πολιτικής τάξης. Με το δημοσκοπικό βλέμμα στο εκλογικό σώμα φυσικά. Άλλωστε πλησιάζουν εκλογές. Το κλίμα πρέπει να προσαρμοστεί. Πρέπει λοιπόν να πειράξουμε λίγο τη βίδα της δικαιοσύνης εδώ, να βγάλουμε λίγο εκνευρισμό εκεί. Και πάνω απ' όλα να μην πληγώσουμε τον άρρωστο καπιταλισμό. Μια δύσκολη επιχείρηση περιστροφής..

Η γερασμένη καρδιά της ταξικής πάλης χτύπησε και πάλι. Η Γαλλία φαίνεται να βιώνει έναν Μάη του '68, το Μάρτιο. Ο μύθος της μεγάλης απεργίας αναβίωσε, και πουθενά αλλού εκτός από τη Γαλλία η μνήμη των ιστορικών μαζικών αγώνων δεν θα μπορούσε να απελευθερώσει ξανά τέτοια πραγματική δύναμη. Εξάλλου, μια ολόκληρη μεγάλη βιομηχανική χώρα έχει παραλύσει προσωρινά  και μέσα στη ρουτίνα μιας ανιαρής καθημερινότητας και στην κοινωνική έρημο του απόλυτου ανταγωνισμού, ξεσπούν σχεδόν ξεχασμένα συναισθήματα και πρότυπα δράσης, όπως αυτά, που μόνο σε φυσικές καταστροφές μπορεί να συναντήσει κανείς. Η αλληλεγγύη, οι δεξιότητες οργανωτικού αυτοσχεδιασμού, ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός του αγώνα ενάντια σε μια σιωπηλή και μοιραία δύναμη. Για την αυτιστική κυβέρνηση Μακρόν, βιώνεται ως μια φυσική κοινωνική καταστροφή της οποίας η ικανότητα κοινωνικής επικοινωνίας δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη ενός σεισμού ή μιας πυρκαγιάς - μια ιδιότητα, ομολογουμένως, που μοιράζεται με τις περισσότερες σημερινές κυβερνήσεις στον κόσμο, οι οποίες έχουν όλο και περισσότερο αποκόψει τον κοινωνικό διάλογο στο όνομα των ψευδών "φυσικών νόμων της αγοράς". Είναι γνωστό και σύμφωνο με τις παραδόσεις της μεγάλης εθνικής επανάστασης ότι στη Γαλλία τα πνεύματα της εξέγερσης κατά του κράτους ξυπνούν ευκολότερα από ότι αλλού. Στη Γαλλία ακόμη και οι απλοί πολίτες και οι σταθεροί οικογενειάρχες "πηγαίνουν στα οδοφράγματα" με το ύφος των νεανικών μαχητών του δρόμου. Και όμως είναι αναληθές όταν κάποιοι γκρίζοι μαρξιστές, που οι ίδιοι έχουν γίνει βουβοί τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν μάθει τίποτα, πιστεύουν τώρα ότι μπορούν να μυρίσουν ξανά τον πρωινό αέρα της παλιάς ταξικής πάλης στο παράδειγμα της Γαλλίας και να ελπίζουν σε μια επανάληψη του παρισινού Μάη του '68. Γιατί παρ' όλες τις ιδιαιτερότητες της εθνικής ιστορίας και της εθνικής συνείδησης, οι Γάλλοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από το νέο παγκόσμιο αστερισμό της οικονομίας και της πολιτικής. Μια εξέγερση που δεν έχει πλέον ιστορικό ορίζοντα κοινωνικής αλλαγής και που δεν μπορεί πλέον να θέσει επιθετικό στόχο δεν είναι μόνο καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά δεν θα αφήσει και βαθύ σημάδι στην ιστορία. Από αυτή την άποψη, η κατάσταση των πραγμάτων στον Μάρτη της Γαλλίας μπορεί εύκολα να καταδειχθεί. Η σχέση μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνικής αντιπολίτευσης έχει ουσιαστικά ανατραπεί. Η μεγάλη έννοια της κοινωνικής μεταρρύθμισης δεν είναι πλέον προοδευτική αλλά συντηρητική. Δεν αντιπροσωπεύει πια την κοινωνική βελτίωση, αλλά την επιστροφή στον καπιταλισμό. Έχοντας μετατρέψει την έννοια της κοινωνικής μεταρρύθμισης στο αντίθετό της και σπιλώνοντας την με αντικοινωνικό περιεχόμενο, η κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί τα κοινωνικά κινήματα ότι είναι "ανίκανα για μεταρρυθμίσεις" με πρωτοφανή ιστορικά κυνισμό. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Η Αριστερά εμφανίζεται συντηρητική, τα κοινωνικά κινήματα απεργούν για τη διατήρηση των παλαιών κεκτημένων συμφερόντων και τα φαινομενικά αναζωπυρωμένα αισθήματα αλληλεγγύης και ενθουσιασμού σχετίζονται περιέργως με την ελπίδα "να συνεχίσουν όλα όπως πριν". Τι είδους εξέγερση είναι αυτή που υπερασπίζεται μόνο το status quo μιας ξεπερασμένης κοινωνικής τάξης χωρίς ιστορικό ορίζοντα; Στην πραγματικότητα, η αλληλεγγύη δεν είναι αδιαίρετη και σε ένα κρίσιμο σημείο αρνήται τον εαυτό της. Διότι αν "όλα πρέπει να συνεχίσουν όπως πριν", τότε αυτή η στάση συνεπάγεται ότι τα εκατομμύρια των ανέργων, των αστέγων και των "νέων φτωχών" που υπάρχουν επίσης στη Γαλλία θα παραμείνουν τελικά αποκλεισμένοι από την αλληλεγγύη. Το ζήτημα εδώ δεν είναι ασφαλώς τα άμεσα μισθολογικά αιτήματα, αλλά το κατά πόσο μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση όπως αυτή, μπορεί να εμφανιστεί στην προοπτική μιας κοινωνικής χειραφέτησης που ξεπερνά την αφορμή της άμεσης σύγκρουσης και μακροπρόθεσμα φτάνει και στους ανθρώπους που έχουν ήδη αποκλειστεί από το σύστημα. Ωστόσο, οι κινητοποιήσεις του Μάρτη στη Γαλλία, δεν έχουν  ούτε στο ελάχιστο μια τέτοια προοπτική. Τα κινήματα είναι εξίσου βουβά απέναντι σε αυτούς που έχουν ήδη "πέσει έξω", όπως βουβή είναι και η κυβέρνηση Μακρόν απέναντί τους. Αυτός ο σιωπηλός περιορισμός της αλληλεγγύης, για τον οποίο κανείς δεν θέλει να μιλάει, είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία μιας πραγματικής μεταρρυθμιστικής νομιμότητας.