Όταν με πονάει η ζωή γυρίζω πάντα σε αυτό το μέρος. Σαν να θέλω να κάνω εδώ, ανάμεσα στα δέντρα το χώμα και τον ουρανό, μία απόπειρα συμφιλίωσης με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μόνη.

Μέσα στη σιωπή. 

Μία ολάκερη νύχτα ν' απαριθμώ όσα καταλογίζω στον εαυτό μου.

Πρέπει να ειπωθούν όλα αυτά

Έστω για μία και μοναδική φορά, έστω και στο τίποτα του απείρου

Ώσπου επιτέλους να αισθανθώ ότι λύνεται πια εκείνος ο εσωτερικός κόμπος της θλίψης που με καταδυναστεύει.

Ώσπου ο παγωμένος αέρας να ξαναδώσει στην ανάσα μου ανθρώπινο ρυθμό

Σκέτη ουτοπία.

Όση είναι αναγκαία για ν' αντέχεις,

να κάνεις ο,τι πρέπει.

Να προχωρήσεις.

Να επιζήσεις.

Για μια μέρα.

Έναν αιώνα.

.. εμείς μόνο,

που καμουφλαραμε την πραγματικότητα, γιατί δεν καταφέραμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο..

Εμείς οι άνθρωποι ζούμε με μεγάλα και μικρά ψέματα, τόσο όσο ζούμε και με αέρα.

Αν ήμασταν ικανοί να δούμε χωρίς παρωπιδες την αλήθεια του κόσμου και του εαυτού μας για μια μόνο μέρα, από την αυγή μέχρι το δειλινό, θα αυτοκτονούσαμε ή θα χάναμε τα λογικά μας. 

Δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχει περισσότερο καλό ή κακό στον κόσμο απ' αυτό που φανταζόμαστε από απληστία ή από αφέλεια.

Μερικές φορές ακόμα κι από τρέλα.

Θα ζούσαμε στιγμές ηδονής και τη χαρά να ξαναρχίζουμε.

Ακόμα και αν στων χεριών μας την άκρη, σε κάθε χάδι που θα ανακαλύπταμε ξανά, θα προβάλλονταν χωρισμοί, δάκρυα, απογοητεύσεις κι ό,τι άλλο.

Η θλίψη, το άγχος, η περιφρόνηση.

Και βέβαια με το που θα αγαπιόμασταν έτσι, εκεί, τίποτε δεν θα άλλαζε σ αυτή τη ζωή.

Σίγουρα. 

Θα είχε υπάρξει ωστόσο αυτό το εμείς του πάθους που ορθώνεται μπροστά σε όλα τα πρέπει.

Σαν τίποτα να μην έχει συμβεί.

Σαν να μην υπήρχε αυτός ο πυρακτωμένος πόνος στην πλάτη να μου κόβει την ανάσα

Μακριά από όλους και από όλα.

Θα ούρλιαζα

Γιατί το κορμί αρνιέται τη σιωπή

Κραυγάζει

Το σώμα απαιτεί να ζήσει

Το πνεύμα επιστρατεύει όλη του την ενέργεια, ψάχνει διέξοδο.

(Ψάξε, ψάξε, ξεχνάς πως ήθελες να ξαπλώσεις στην άμμο να κοιμηθείς)

(Φώναζε, κλαιγε,

Αλλά τρέχα..)

Μου συμβαίνει να μη σου στείλω μήνυμα

Να μη σου τηλεφωνήσω, να μην αποκριθώ 

στη φωνή σου

Να μην αντιδράσω στο νεύμα σου

Για να μην έχουμε να κάνουμε

Παρά με μιαν αμήχανη θάλασσα

Μια μέρα,
Για μια μόνο μέρα, είμαστε αυτό που επιλέγουμε να είμαστε. 
Βασιλιάδες ενός κόσμου που θα σώσουμε.
Και αύριο θα είναι μια άλλη μέρα 
Και θα σώσουμε ξανά τον κόσμο από τους εαυτούς μας..

Συνέχισε να ονειρεύεσαι.
Μπορεί να μας κάνει ήρωες.
Αρκεί, μια μόνο μέρα να γκρεμίσουμε τους τοίχους..

I miss you

Η αγγλική γλώσσα ξέρει καλύτερα να εκφράζει την έλλειψη.

Το "μου λείπεις" δεν είναι πολύ πετυχημένη έκφραση, γιατί κάνει τον άλλον υποκείμενο αυτής της έλλειψης.

Ενώ το "i miss you" - κατά λέξη, "νιώθω την έλλειψη σου" είναι μία διατύπωση πολύ πιο κατάλληλη.

Οι λέξεις

Διψάω για λέξεις.. τις ψάχνω στο βάθος ενός πηγαδιού.

Τις ανεβάζω, χάνονται πριν φτάσουν στο στόμα μου..

Νομίζω πως είναι εκεί, κυλούν σαν νερό στο κεφάλι μου

Σαν δάκρυα στα μάτια μου

Κι όμως δεν κλαίω..