Θα ζούσαμε στιγμές ηδονής και τη χαρά να ξαναρχίζουμε.

Ακόμα και αν στων χεριών μας την άκρη, σε κάθε χάδι που θα ανακαλύπταμε ξανά, θα προβάλλονταν χωρισμοί, δάκρυα, απογοητεύσεις κι ό,τι άλλο.

Η θλίψη, το άγχος, η περιφρόνηση.

Και βέβαια με το που θα αγαπιόμασταν έτσι, εκεί, τίποτε δεν θα άλλαζε σ αυτή τη ζωή.

Σίγουρα. 

Θα είχε υπάρξει ωστόσο αυτό το εμείς του πάθους που ορθώνεται μπροστά σε όλα τα πρέπει.

Σαν τίποτα να μην έχει συμβεί.

Σαν να μην υπήρχε αυτός ο πυρακτωμένος πόνος στην πλάτη να μου κόβει την ανάσα

Μακριά από όλους και από όλα.

Θα ούρλιαζα

Γιατί το κορμί αρνιέται τη σιωπή

Κραυγάζει

Το σώμα απαιτεί να ζήσει

Το πνεύμα επιστρατεύει όλη του την ενέργεια, ψάχνει διέξοδο.

(Ψάξε, ψάξε, ξεχνάς πως ήθελες να ξαπλώσεις στην άμμο να κοιμηθείς)

(Φώναζε, κλαιγε,

Αλλά τρέχα..)

Μου συμβαίνει να μη σου στείλω μήνυμα

Να μη σου τηλεφωνήσω, να μην αποκριθώ 

στη φωνή σου

Να μην αντιδράσω στο νεύμα σου

Για να μην έχουμε να κάνουμε

Παρά με μιαν αμήχανη θάλασσα