Όταν με πονάει η ζωή γυρίζω πάντα σε αυτό το μέρος. Σαν να θέλω να κάνω εδώ, ανάμεσα στα δέντρα το χώμα και τον ουρανό, μία απόπειρα συμφιλίωσης με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μόνη.

Μέσα στη σιωπή. 

Μία ολάκερη νύχτα ν' απαριθμώ όσα καταλογίζω στον εαυτό μου.

Πρέπει να ειπωθούν όλα αυτά

Έστω για μία και μοναδική φορά, έστω και στο τίποτα του απείρου

Ώσπου επιτέλους να αισθανθώ ότι λύνεται πια εκείνος ο εσωτερικός κόμπος της θλίψης που με καταδυναστεύει.

Ώσπου ο παγωμένος αέρας να ξαναδώσει στην ανάσα μου ανθρώπινο ρυθμό