..μία και μόνη ατελείωτη μέρα, μεγάλη και απέραντη όσο μία βαθιά κοιλάδα, που τη διέσχισα..

Η νύχτα πέφτει, ο χρόνος πιέζει..

Μερικές φορές μου αρέσει να λέω ξανά και ξανά αυτό το όνομα, για να μην εξαφανιστεί στα γράμματα της αλφαβήτου.. Επιμένω.. και έπειτα θυμώνω. Ένας θυμός που με πνίγει που με ποδοπατάει, πού γίνεται τσιμπούρι, που με υποβάλλει σε βασανιστήρια για να μου αποσπάσει μία ομολογία ή ένα όνομα..που με κάνει να θέλω να γκρεμίσω τους τοίχους, να φωνάξω, να αποδεχτώ τον κόσμο, να αντικρίσω την ίδια μου τη δύναμη και την αξιοπρέπεια..

Tι θα κάνω με το θηρίο; Μου λες;