Δεν χρειάζεται πολύ, μια στιγμή απόσπασης της προσοχής ή έντονος προβληματισμός για μερικά "γιατί;" για να τραβήξει η μνήμη το σιφόνι, να σε αδειάσει από τον εαυτό σου, να σε αντικαταστήσει με μια σπασμένη πινακίδα και να σε μετατρέψει σε θεατή του ίδιου σου του σώματος και της ίδιας σου της ζωής, που βλέπεις από μακριά, που ελάχιστα σχετίζεται και με την οποία είσαι πλέον δεμένη μόνο με μια μακριά κλωστή σαν αυτή των μεγάλων χαρταετών που δεν θέλουν να κατέβουν..