Βρίσκομαι πάντα στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Λες και δεν την αγάπησα αρκετά. Λες και δε μ αγάπησε αρκετά.

Πάντα αργά, πάντα με την ίδια καθυστέρηση

Για τη ζωή,

Για τη φιλία,

Για τον έρωτα. 

Μ ένα χάσμα να με χωρίζει απ' τα πράγματα. Χαμενη.

Να φύγω μακριά. Να φωνάξω "γιατί" μέσα στη σιγή. Να φτυσω τ άστρα και μαζί όλες τις εικόνες..

Δε θα φτύσω τ αστέρια. Τελικά δεν μπορώ. Θα μείνω ακίνητη, με τα μάτια σφαλισμενα. Ώσπου επιτέλους να αισθανθώ, να λύνεται εκείνος ο εσωτερικός κόμπος της θλίψης, να αποκτήσει η ανάσα μου ανθρώπινο ρυθμό..