Ακόμα μια βαριά σιωπή. Δε νυστάζω.
Μπας και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, έχω κατρακυλήσει στη δυστυχία; 

Μπας και πιστεύοντας ότι τα απλά καθημερινά τίποτε αρκούν για την ευτυχία, βάζοντας στην μπάντα όλα μου τα όνειρα, τα όνειρα τα πραγματικά; Υποθηκεύοντας ταυτόχρονα και το μέλλον; 
Δε μου μένει κανένα αύριο όταν πέφτει όπως τώρα το βαθύ σκοτάδι. 
Δεν μίσεψα. Δε βρέθηκα ποτέ στην άκρη του κόσμου.
Έμεινα εδώ, πιστή σ ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Στους φίλους μου, στους γονείς μου, σ αυτούς που χάθηκαν. 
Και κάθε καινούργια απώλεια προσθέτει κι άλλο βαρίδιο στα παπούτσια μου και στο κεφάλι μου μέσα. 
Φυλακισμένη είμαι σ αυτήν την πόλη..

Είμαι έτοιμη για ύπνο.
Για να τα βγάλω πέρα με όλους τους εφιάλτες..