Καλύτερα είναι να μην έχεις κάτι να περιμένεις.

Περιμένω..Τι; Να εμφανιστεί; Να ξεχυθούν αναμνήσεις;

Τα βήματα μου πάλι με ξεγέλασαν. Στοιχειωμένη από ένα ανυπόφορο παρελθόν. Μία σύγχυση των αισθήσεων.

Κυματα από εικόνες, λέξεις, ανακατες.

Η ελπίδα ξανακερδισμένων αισθήσεων απολαυσης που χαρίζει η παράβαση. Μία συγκίνηση μέσα από τα σωθικά, σωματική. Μακριά από το μυαλό και τις διεργασίες του. Αρχέγονο, παιδιάστικο..

Κάποια φαντάσματα ξαναεμφανίστηκαν, με ανθρώπινη μορφή, στη θέση τους, τα άλλα, τα πραγματικά, θα συνεχίσουν να περιπλανώνται διαρκώς στο καθαρτήριο της ψυχής μου..

Η θάλασσα είναι σαν τοίχος με εύπλαστες, κινούμενες παρυφές. Πέρα μακριά, στον ουρανό, υπάρχουν βαριά γκρίζα σύννεφα.

Μαζεύω ότι βρίσκεται πεταμένο στην άμμο, κοχύλια, κομμάτια από γυαλί, φελλούς, σκουρόχρωμα φύκια.

Η θάλασσα δεν μας είπε τίποτα..

Η ιδιοκτησία στον κόσμο αυτό είναι ανώφελη, ο γάμος κάτι σχεδόν άχρηστο, το γλέντι υποτονικό, η γεύση ανούσια κι οι άνθρωποι είναι σαν να κάθονται ήδη πάνω σε βαλίτσες, κενοί, χωρίς υπόσταση, γραπωμενοι από σκυλιά άρρωστα και ψόφια, ανίκανοι να συγκροτήσουν πάνω από δύο φράσεις και να προφέρουν πάνω από τέσσερις λέξεις τη φορά. 

Σαν κουρδισμενοι..

Ναι, αυτό είναι, μου διέφευγε η λέξη..

Η ρουτίνα κρατάει τα κλειδιά της έμπνευσης

Ετοιμαζόμουν να γνωρίσω αυτό που ως τώρα είχα καταφέρει να εξουδετερώσω. 

Τη φλόγα, τον πόθο, την ονειροπόληση, την προσμονή, το τρελό ξύπνημα των αισθήσεων.

Στα παλιά γαλλικά βιβλία, αυτό το αποκαλούν βάσανο του έρωτα. 

Θέλεις να σημειώσεις τον ορισμό μου περί έρωτος; Είναι στομφώδης αλλά ειλικρινής, τον έφτιαξα μόνη μου. Έρωτας είναι να φιλάς κάποιον, να μοιράζεσαι το σάλιο του και να ανατρέχεις ως την πιο σκοτεινή ανάμνηση της ίδιας σου της γέννησης.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τις δυνάμεις που καταλαμβάνουν το κορμί τη στιγμή που γεννιέται ο έρωτας. Ο λόγος, για μένα, είναι ασαφής και αόριστος. 

Είναι μία μισότυφλη σαρανταποδαρούσα που σέρνεται στην πλάτη ενός πελώριου πράγματος..

Κάποιος που πίνει, πάντα ονειρεύεται πως υπάρχει κάποιος άλλος που τον ακούει.

Ακόμη μια άσχημη νύχτα. Μία νύχτα θλίψης. Της θλίψης που σε πνίγει, που σε ποδοπατάει, σου γίνεται τσιμπούρι κάνοντας συνεχώς την ίδια ερώτηση. Σε υποβάλλει σε βασανιστήρια για να σου αποσπάσει μία ομολογία ή ένα όνομα. Μετά από κάτι τέτοιο νιώθεις ένας  καταρρακωμένος ανθρωπος, σαν να σ έχουν ανακρίνει. Νιώθεις μάλιστα πως διέπραξες προδοσία.

Με ρωτάς αν θέλω να συνεχίσω;

Μία φορά μου δόθηκε και μένα η ευκαιρία να απαλλαγώ από αυτή την ιστορία, αλλά ξέρεις, τα παραμύθια πεθαίνουν και δεν τα θυμάμαι όλα..

Τι νιώθω;
Το ίδιο όπως και τότε, όταν ήμουν πέντε χρονών. 
Περιέργεια, έξαψη, επιθυμία να περάσω μέσα απ την οθόνη. Ν΄ακολουθήσω τον ψεύτικο άσπρο λαγό.
Θλίψη, επειδή δε διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά του. 
Θυμό επίσης, διάθεση να βάλω τα κλάματα, πάντα.
Τα συναισθήματα γερνάνε αργά, λιγότερο γρήγορα απ΄το δέρμα.
Θυμάμαι πάντα εκείνο το φόβο που με κυρίευε τα βράδια όταν ήμουν μικρή, τη στιγμή που η μητέρα μου έσβηνε τα φώτα.
Τη στιγμή εκείνη, που τίποτα δε κινούταν και που ο ήρωας μου δε μοιάζει καθόλου με τον άλλον.
Ποιος είναι ο άλλος; 
Αναρωτιέσαι κι εσύ;
Πάντα υπάρχει ένας άλλος.
Στον έρωτα τη φιλία, ή ακόμη και σ΄ένα τρένο, ένας άλλος καθισμένος απέναντί σου, να σε κοιτάζει επίμονα ή να σου γυρνάει την πλάτη και να σκάβει βαθύτερα την προοπτική της μοναξιάς σου..

Η Ζωή, ο Θάνατος, ο Έρωτας,
Όλοι είμαστε άνισα διαμοιρασμένοι ανάμεσα σ αυτούς τους πόλους έλξης.

Με όλο μου το σώμα και με τα δυο μου χέρια γραπώνομαι απ΄τη ζωή, τον έρωτα.
Και θα μαι εγώ αυτή που θα χάσει.
Όσο για το θάνατο, τον πλησίασα.
Και μου προκάλεσε μονάχα την επιθυμία να αποκτήσω ακόμα πιο δυνατές αισθήσεις, πιο αχόρταγες, όπως και να μεγαλώνω το βάθος του ίδιου μου του αινίγματος..

Πως είναι ο αιώνιος ύπνος;
Αν έμοιαζε με τη θάλασσα, θα μπαίναμε στον πειρασμό να συγχωρήσουμε τα πάντα.
Ξεπλένονται οι αμαρτίες. 
Ο πόνος, μας αφήνει μερικές στιγμές ανάπαυλας. Πρέπει να νιώθει περιορισμένος σ αυτούς τους τόπους των ναυαγίων όπου κάθε θλίψη πνίγεται χωρίς να προκαλεί φόβο.
Στο ανοιχτό πέλαγος, απογυμνωμένα από το συμβολισμό τους, τα σημεία αναφοράς περιορίζονται στην αυστηρή τους μορφή και μόνο το καθετί ξαναβρίσκει το μέτρο αυτού που ακριβώς είναι.

Μια σταγόνα νερό ανάμεσα σε δισεκατομμύρια κατακλυσμούς.

Συνειδητοποιώ, πόσο ανυπόστατο είναι οτιδήποτε πίστευα και πιστεύω πως είμαι ή αντιπροσωπεύω. 
Μήπως δεν είμαι ίδια με τα κύματα της θάλασσας που γεννιούνται όταν αναταράσσεται το νερό και μετά γίνονται ένα μ αυτό;
Δεν είμαι μια ψευδαίσθηση που ξεπηδά από ένα τίποτα και ξαναβυθίζεται στο τίποτα χωρίς ν αφήσει κανένα σημάδι;

Θαυμάζω την υπομονή που δείχνεις. Μία φορά μου δίνεται και εμένα η ευκαιρία να μιλήσω για αυτή την υπόθεση..

Κι όμως, η ιστορία αυτή έχει κάτι απο γριά πόρνη που έχει ξεκουτιανει. Μοιάζει με περγαμηνή που περιφέρεται ανά τον κόσμο, τσαλακωμένη, μπαλωμενη, αγνώριστη πλέον,της οποίας το κείμενο έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, δίχως τελειωμό.

Παραταύτα, εσύ βρίσκεσαι εδώ, καθισμένος δίπλα μου, ελπίζοντας σε κάτι καινούργιο, πρωτόγνωρο. Η ιστορία αυτή δεν ταιριάζει στην αγνότητα που αναζητάς, ούτε για να φωτίσεις το δρόμο σου. Σου το ορκίζομαι.

Να πάρουμε το ίδιο κρασί με χθες;
Μου αρέσει η αψάδα του, η δροσιά του.

Τις προάλλες, ένας οινοπαραγωγός μου έλεγε τα βάσανα του. Αδύνατον να βρει εργάτες. Ακόμη και οι τράπεζες της χώρας συνωμοτούν εναντίον του και αρνούνται να του δώσουν δάνειο.

Πάντοτε αναρωτιόμουν, προς τι η περίπλοκη αυτή σχέση με το κρασί; Γιατί δαιμονοποιούμε τόσο αυτό το ποτό; Αφού υποτίθεται πως ρέει άφθονο στον παράδεισο.

Οδήγηση σε κατάσταση μέθης. 

Ίσως ο Θεός να μη θέλει η ανθρωπότητα να πίνει όσο οδηγεί το σύμπαν στη θέση του και κρατάει το τιμόνι των ουρανών..

Εντάξει το παραδέχομαι. Το επιχείρημα είναι λίγο αόριστο. Μου αρέσει να αερολογώ..

Έχεις αρχίσει να με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;

Κοίταξε τούτη την απίστευτη πόλη. Δεν είναι μία θαυμαστή αντίστιξη;
Κοίταξε λίγο γύρω σου ή αλλού.
Θα λεγε κανείς πώς οι άνθρωποι τα έχουν βάλει με αυτήν την πόλη και έρχονται σε αυτή, για να ρημάξουν έναν τόπο ξένο.
Λες και είναι ένα λάφυρο και οι άνθρωποι τη θεωρούν μία πόρνη. Τη βρίζουν, την κακομεταχειρίζονται, της πετάνε σκουπίδια στα μούτρα και τη συγκρίνουν διαρκώς με το ιερό και αγνό άστυ που ήταν κάποτε. Αλλά δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, επειδή είναι η μοναδική διέξοδος προς τη θάλασσα.

Χρειάζεται κάτι ατέλειωτο, απέραντο, νομίζω, για να ισορροπήσει η ανθρώπινη υπόστασή μας. Κάποιες φορές μου αρέσει τη νύχτα παρόλο που βρίθει από αυτά τα βρώμικα και μιαρά κτίρια.

Αυτήν την ώρα,θα λεγε κανείς πως οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα σε κάτι περισσότερο από τη ρουτίνα τους.

Θα ρθεις αύριο;

Ακόμα και χωρίς να το θέλεις, η παρτίδα παίζεται στη σκακιέρα του Κακού.
Πολύ θα το ήθελα να μη συνέβαινε τίποτα απ΄όλα αυτά. Όμως όλα τούτα συνέβησαν, είναι πραγματικά.
Και βρίσκομαι χωρίς να το θέλω στη σκακιέρα του Κακού.
Μήπως όμως πάνω σ αυτήν βρισκόμουν πάντα; Κι ένα απρόοπτο γεγονός, δυο φράσεις, μια σύμπτωση μου το αποκάλυψε; 
Το τυχαίο γεγονός. Η σύμπτωση. Αυτό που σε κάνει να καταλάβεις πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα πιόνι.
Ο κύβος ερρίφθη.

Θα βαδίσω προς τους ανθρώπους της σιγής μου
πλησιάζοντας αργά αυτούς που κοντά τους μπορώ να σιωπώ
Έρχομαι από μακριά, 
Θα μπω και θα καθήσω.
Έρχομαι να βρω ό,τι πρέπει

Για να ξαναφύγω..

Σιωπή. 

Απεχθάνομαι αυτή τη λέξη. Μέσα της ακούει κανείς το σαματά των πολλαπλών ορισμών της. Μία βραχνή πνοή διασχίζει τη μνήμη μου κάθε φορά που ο κόσμος σιωπά.

Θα πιεις άλλο ένα; 

Αποφάσισε.

Πιες όσο είναι καιρός ακόμα. Σε λίγα χρόνια όλα θα έχουν γίνει σιωπή και νερό..

Πότε στα αλήθεια γερνάει ο άνθρωπος;

Μετά από μία ορισμένη ηλικία τα γηρατειά δίνουν τα χαρακτηριστικά όλων μαζί των προγόνων σε έναν ήπιο συνωστισμό μετενσαρκωσεων. 

Και ίσως αυτό να είναι τελικά το υπερπέραν, ένας ατελείωτος διάδρομος όπου βρίσκονται παρατεταγμένοι στη σειρά όλοι μας οι πρόγονοι, ο ένας πίσω από τον άλλον. Απλά περιμένουν, στραμμένοι προς αυτόν που ζει, χωρίς μία λέξη, χωρίς μία κίνηση, με βλέμμα υπομονετικό και μάτια καρφωμένα σε μία ημερομηνία.

Η μητέρα μου κατοικεί σε ένα σπίτι κάτω από τον ουρανό, δίπλα στη θάλασσα, με το μικροκαμωμένο της κορμί μαζεμένο σαν έσχατη αποσκευή χειρός.

Συχνά,αυτή η συρρίκνωση που φέρνουν τα γηρατειά μου φαίνεται απίστευτη σε σύγκριση με τη μεγάλη ιστορία μιας ολόκληρης ζωής.

Μία σύναξη προγόνων, συμπυκνωμένη σε ένα μονάχα πρόσωπο,

Προγόνων που κάθονται κυκλικά απέναντί μου σαν να θέλουν να με κρίνουν ή να με ρωτήσουν αν βρήκα κάποιον στη ζωή μου.

Η μητέρα μου περνάει τις μέρες της σκουπίζοντας και την παραμικρή γωνία.

Σβήνει τα σημάδια.

Τα σημάδια μιας καλοκαιρινής νύχτας που με έκανε ξαφνικά να ενηλικιωθώ οριστικά..

Κάπου εδώ κοντά πρέπει να είναι ο έρωτας.

Τα κορμιά ξαπλωμένα και η χαρά της ηδονής να κοινωνεί με το φεγγάρι.

Αγκαλιασμένοι, με πάθος. Κοιτάζοντας κατάματα. 

Ο Έρωτας. 

Να κοιτάζει ο ένας τα μάτια του άλλου. 

Ο θάνατος.

Να μη σταματάς να τα κοιτάζεις και να σε κοιτάζουν..