Πως είναι ο αιώνιος ύπνος;
Αν έμοιαζε με τη θάλασσα, θα μπαίναμε στον πειρασμό να συγχωρήσουμε τα πάντα.
Ξεπλένονται οι αμαρτίες. 
Ο πόνος, μας αφήνει μερικές στιγμές ανάπαυλας. Πρέπει να νιώθει περιορισμένος σ αυτούς τους τόπους των ναυαγίων όπου κάθε θλίψη πνίγεται χωρίς να προκαλεί φόβο.
Στο ανοιχτό πέλαγος, απογυμνωμένα από το συμβολισμό τους, τα σημεία αναφοράς περιορίζονται στην αυστηρή τους μορφή και μόνο το καθετί ξαναβρίσκει το μέτρο αυτού που ακριβώς είναι.

Μια σταγόνα νερό ανάμεσα σε δισεκατομμύρια κατακλυσμούς.

Συνειδητοποιώ, πόσο ανυπόστατο είναι οτιδήποτε πίστευα και πιστεύω πως είμαι ή αντιπροσωπεύω. 
Μήπως δεν είμαι ίδια με τα κύματα της θάλασσας που γεννιούνται όταν αναταράσσεται το νερό και μετά γίνονται ένα μ αυτό;
Δεν είμαι μια ψευδαίσθηση που ξεπηδά από ένα τίποτα και ξαναβυθίζεται στο τίποτα χωρίς ν αφήσει κανένα σημάδι;