Επειδή τα πράγματα θα συνεχίσουν να κατρακυλούν, το επόμενο πακέτο μέτρων τόνωσης είναι βέβαιο ότι θα έρθει. Εάν από όλα τα πράγματα η βούληση των ψηφοφόρων πρέπει να δελεαστεί σε μία ύφεση, το σύνθημα για το υπουργείο οικονομικών είναι, μετά από μας το χάος, δλδ ο πληθωρισμός. Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσαν να σκεφτούν οι δεξαμενές σκέψης στα κεντρικά γραφεία του κόμματος; Ίσως μία πριμοδότηση διάλυσης για ψυγεία, συσκευές αναπαραγωγής CD, επίπεδες οθόνες ή ρούχα. Ήρθε η πριμοδότηση στα μακαρόνια γιατί όχι και για το τυρί και το λουκάνικο τρεις εβδομάδες πριν από την ημερομηνία λήξης. Έτσι τα αντικείμενα των καταναλωτών θα χαρακτηρίζονται τελικά και επισήμως ως απορρίμματα κοινής ωφελείας. Αλλά δεν είναι αυτό λίγο πολύπλοκο; Δεν θα ήταν απλούστερο να δώσουν ένα πραγματικό δώρο επιλογής όπως γίνεται συνήθως μεταξύ των αγαπημένων προσώπων κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο; Όχι πλέον επιλεγμένα καταναλωτικά αγαθά αλλά το καθαρό οικουμενικό ισοδύναμο. Με άλλα λόγια 2.500 ευρώ για όλους απευθείας από το πιεστήριο των χαρτονομισμάτων έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν και πάλι να κάνουν τα ψώνια τους όπως θέλουν. Ούτε αυτό βοηθάει μακροπρόθεσμα, αλλά εφόσον έχουμε μια πραγματική κρίση και θέλουμε πραγματικά ελεύθερες εκλογές τότε θα πρέπει να υπάρξει κι ένα πραγματικά δωρεάν γεύμα του δήμιου, αδιαφορώντας για το ποιος είναι αυτός που θα φάει το τελευταίο

Όταν δηλώνει κανείς ερωτευμένος, δεν γνωρίζει τίποτα άλλο απ΄το να παρασύρεται και να ανοίγει μια προοπτική χωρίς τέλος.

Οδηγώ.. Φοβερή λέξη, δε βρίσκεις; ονομάζει ταυτόχρονα μια δύναμη και τ΄αποτέλεσμα της. Η έννοιά της βρίσκεται μεταξύ μιας πηγής ενέργειας και της ίδιας της ενέργειας, στην οποία προστίθεται η ορμή της αποστολής, της διέγερσης. 
Είναι μια κίνηση που συνίσταται σε ενέργεια και πρόκειται κυρίως για μια θέση σε λειτουργία και σε δράση που δεν παραμένει  εντελώς εκπληρωμένη ή τελεσίδικη, διατηρώντας πάντα μια δύναμη που η ίδια δεν προορίζεται σε δυναμικό αλλά είναι αποτελεσματική στην άσκησή της. 
Προστίθεται επίσης, μια ρυθμική αξία που συνδέεται με την έμφαση στην ορμή του παλμού, του χτυπήματος, ή του ρυθμού μια συγκεκριμένης ορμής.
Ο εραστής μου στο πλευρό μου, του οποίου τα χέρια τιθασεύουν την ψυχή μου
Η δύναμή μου αυξάνεται με την παραδοχή, η τιμή μου με την υποταγή
Η ικανότητά μου στο ένστικτο του ρυθμού του

Η κίνηση οδηγεί και η ίδια οδηγείται. Είναι η ίδια η κινητήρια δύναμη, η ώθηση.
Είναι εν τέλει, η ιστορία του προορισμού μας, ακόμα και της ζωής, ελλείψει θεών ή θεού.
Είναι προορισμός. Όχι το πεπρωμένο κατά την έννοια μιας απολιθωμένης αντίληψης του προορισμού, αλλά μάλλον το μοιραίο, ο λόγος που αναγγέλει και δίνει τον τόνο ενός αποχαιρετισμού, μια προσφώνηση που αναμεταδίδεται στην ύπαρξη, χωρίς να την καθορίζει ως μια διαδικασία με κανόνες που έχουν τεθεί εκ των προτέρων.

Μπορείτε πραγματικά να πείτε μια πολεμική ιστορία; 

Πρώτα απ' όλα, ένας πόλεμος δεν είναι θόρυβος αλλά σιωπή, μια ανήσυχη αδράνεια. Πάνω απ' όλα, είναι ένας ανιαρός, βουβός χρόνος που εκτείνεται ανάμεσα σε δύο εκρήξεις, δύο φήμες για πυροβολισμούς ή δύο επιθέσεις. Η επιβίωση, σαν να είναι αδικαιολόγητη, είναι ένα οικιακό και όχι ηρωικό καθήκον. Αυτή η σιωπή είναι, όπως λέει η παλιά μεταφορά, πραγματικά "εκκωφαντική". Γιατί ένας πόλεμος σημαίνει πάνω απ' όλα αναμονή και ζωή χωρίς σημεία αναφοράς. Νιώθεις ξαφνικά γυμνός. Τίποτα δεν στέκεται ανάμεσα στο δέρμα και την απειλή.

Στη συνέχεια, υπάρχει η αντιμετώπιση του δράματος από τα μέσα ενημέρωσης, όταν αυτό καταναλώνεται από εκείνους που ζουν αυτή την εξαίρεση από μέσα. Ένας πόλεμος έχει "νόημα" μόνο όταν τον βλέπουμε από έξω. Από το κέντρο, είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ερημιά. Ή ένα παράλογο πείσμα συνηθειών που έχουν γίνει ζωτικές και δευτερεύουσες ταυτόχρονα. Κυκλοφορεί κανείς, αλλά με αυτή την εντύπωση "Ποτέμκιν". Όλα είναι η πρόσοψη ενός πιθανού λάκκου, ψεύτικα σπίτια, ψεύτικοι δρόμοι. Το πιο παράξενο πράγμα σε έναν πόλεμο είναι η ρουτίνα του σε συνδυασμό με την έλλειψη τάξης στα γεγονότα. Από τον θάνατο περνάς σ ένα μπουκάλι γάλα, από ένα λεωφορείο στη μεταφυσική του επιζώντος.

Το πρόσωπο του επιζώντος, ακόμη πιο ασυνήθιστο. Όσοι παρακολουθούν τις "ειδήσεις" του πολέμου φαίνεται να γνωρίζουν κάτι που οι επιζήσαντες αγνοούν παράλογα. Την ημερομηνία του θανάτου τους, ενώ τα πάντα στην πόλη, υπό απαγόρευση κυκλοφορίας, κλέβουν αυτή τη σκληρότητα, η οποία έχει γίνει πολύ συνηθισμένη για να επιτρέψει την πλήρη συνειδητοποίηση. Ο πόλεμος είναι τότε ολόκληρο το σώμα που υποβάλλεται σε δύο ακραίες καταστάσεις. Υπνηλία ή πανικός. Και η πρώτη μάχη πρέπει να κερδηθεί ενάντια στην άρνηση.

Το συναισθηματικό; Το έπος; Η εξήγηση; Όλα αυτά είναι προνόμιο των νεκρών ή των θεατών της οθόνης. Αυτή η άνετη συνοχή είναι αδύνατη για τον επιζώντα που βιώνει τον πόλεμο εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε, το πιο αποκρυπτογραφημένο πράγμα σε έναν πόλεμο δεν είναι ίσως το πτώμα ή η εικόνα μιας κατεστραμμένης πόλης, αλλά το πρόσωπο του επιζώντος που φεύγει. Στην απόδρασή του, στρέφεται προς εμάς και ανασυνθέτει σταδιακά ό,τι είναι αποκρυπτογραφημένο για εμάς. Την αντανάκλαση του εαυτού του, μια πανικόβλητη επιστροφή στην ανθρωπιά, μια δυνατότητα κοινής γλώσσας. Διαφορετικά, σε έναν πόλεμο, τα πάντα γίνονται ξανά άγνωστα. Η κοινή γλώσσα είναι σαν μια οικεία, αλλά διαλυμένη πρόσοψη σπιτιού.

Ψευδαισθήσεις. 

Οι πεποιθήσεις είναι ανθρώπινες, ακόμη και όταν ισχυρίζονται ότι αποδεικνύουν την ύπαρξη θεών. Για παράδειγμα, αυτό. Να πιστεύουμε ότι η πρόοδος είναι μη αναστρέψιμη και ότι μετακινούμαστε από το χάος στην τάξη. Μια ισχυρή και επαναλαμβανόμενη πίστη. Παρεμπιπτόντως, λίγα μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό, και χρειάζεται μια κλίση στη φιλοσοφία, ή ίσως το μεγάλο πένθος, για να απαλλαγούμε από αυτό και να δούμε πόσο ρουτίνα και επαναλαμβανόμενη είναι η ώρα και πόσο πολύ ξανακάνουμε τα βήματά μας, μόνοι ή μέσα στο πλήθος.

 Πώς πρέπει να ζεις;

Αν και η ερώτηση εκφράζει μια δικαιολογημένη επιθυμία να μην χάσουμε το νόημα (ο μύθος του κρυμμένου μηνύματος είναι τόσο παλιός όσο και η επινόηση της θρησκείας και των θεών), είναι λανθασμένη η ελπίδα της. Δεν υπάρχει "σωστός" τρόπος να ζεις.
Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε ό,τι έκανε ο θεός (ή οι θεοί). Να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς εξηγήσεις, χωρίς μια ενιαία, κοινή βαβελική γλώσσα, χωρίς υπότιτλους ή σαφείς προθέσεις, χωρίς τέλος και χωρίς αρχή και να τον κατοικήσει ο άνθρωπος, ο οποίος επίσης θα αναζητούσε ακατάπαυστα τον σωστό τρόπο ζωής του, το ακριβές νόημα, το απόλυτο υποκείμενο.
Εφευρίσκοντας προσευχές, ναούς, τελετές, πολέμους και οράματα, επαγγέλματα και προσκυνήματα.
Να συναντάς την πίστη, να τη χάνεις, να φεύγεις από τον κόσμο ή να επιστρέφεις σε αυτόν πιο πλούσιος, να υπερασπίζεσαι μια ερμηνεία ή να συντρίβεις την ερμηνεία ενός αντιπάλου, να διακηρύττεις την αλήθεια και να σκοτώνεις στο όνομά της.
Να ζεις όπως ο άνθρωπος που κοιτάζει τον ουρανό. Χωρίς οδηγό, μέσα στην ομίχλη και την προσπάθεια, με άνεση και ευχαρίστηση, με μοναξιά ή επικοινωνία. 
Και να ζεις σαν θεός που έχει ξεχάσει την παντογνωσία του, που μπορεί να βρίσκεται μόνο σε ένα μέρος, που ονειρεύεται να γίνει θνητός, να χάσει τον εαυτό του ως ήρωας έξω από το πεδίο της ασφυκτικής πανταχού παρουσίας του, που ονειρεύεται να αποκτήσει ένα άλλο σώμα και να συναντήσει αυτό που είναι αδύνατο για τον εαυτό του, το ανησυχητικό άγνωστο, την τρομερή ομορφιά του απρόβλεπτου, το ανεξερεύνητο.
Να αναπαράγεις την άγνοια για να ανακαλύψεις εκ νέου τη γνώση και να σπάσεις την τερατώδη προγενέστερη ρουτίνα της.
Το να ζεις σημαίνει να αποτρέπεις τον εαυτό σου από αυτό, ώστε να αφήνεις να αναδύεται μόνο το ουσιώδες.   

Η θάλασσα είναι ένα παράδοξο. Για αυτούς που ζουν στη Δύση σχετίζεται με την ξεκούραση και τις διακοπές. Στο Νότο, είναι τόσο μία ελπίδα όσο και ένας κίνδυνος.

Η θάλασσα, η μοναδική, δηλαδή η Μεσόγειος, είναι διαφορετική, ανάλογα με την οπτική. Ανάλογα δηλαδή με το αν ο θεατής βρίσκεται στο Νότο ή στο βορρά.

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι οριζόντια, αλλά αυτό είναι μία ψευδαίσθηση. Κάποιος που ζει στη Δύση την αντιλαμβάνεται ως τόπο χαλάρωσης, την ονειρεύεται όλο το χρόνο.

Επινοήθηκαν οι αμειβόμενες διακοπές και η θάλασσα ανακαλύφθηκε εκ νέου.

Η θάλασσα είναι ο ήλιος, το καλοκαίρι, το σώμα, το μαύρισμα, η αιωνιότητα, η γλυκιά άβυσσος της χαλάρωσης.

Η Εδέμ επανεξετάζεται εν ολίγοις.

Στο δυτικό πολιτισμό, τους τελευταίους δύο αιώνες, για να φτάσει κανείς στον παράδεισο δεν απαιτείται πλέον να είναι νεκρός, αρκεί να κλείσει τα μάτια του στον ήλιο, ξαπλωμένος στο ζεστό μωβ σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων.

Η θάλασσα είναι ένα όνειρο για τους ανθρώπους στον δυτικό πολιτισμό. Διατηρεί ακόμα αυτή τη φήμη του απείρου, το τέλος του κόσμου που ανανεώνει την παλιά ζωή, αυτό το μαύρισμα του "αλλού", σ ένα νησί. Εκεί που πηγαίνει κάποιος για να ελαφρύνει το σώμα του, να απαλλαγεί από τη βαρύτητα, να είναι γυμνός από τα πάντα.

Η θάλασσα είναι εκεί, οριζόντια, ξαπλωμένη, συνεχίζει τη ζωή, καταλήγει να ξεχειλίζει αλλού και αυτό το αλλού δεν είναι πια γη, αλλά ονειροπόληση.

Δεν μπαίνει κανείς στον πειρασμό να τη διασχίσει. Αρκείται στο να διασχίζεται από αυτήν.

Στο Νότο είναι διαφορετικά. Πρώτα από όλα, για αυτούς που θέλουν να φύγουν για να ζήσουν στην Ευρώπη, η θάλασσα είναι σαν το θάνατο. Χωρίζει την πραγματική ζωή από την εξιδανικευμένη. Διαχωρίζεται όπως ο θάνατος, η Εδέμ ή η σάρκα από την αγάπη.

Δεν πάνε στη θάλασσα για να ξεκουραστούν, αλλά για να την ανεβούν και να πηδήξουν στην άλλη πλευρά με κουπιά και με σχοινιά. Είναι ένας ψηλός τοίχος, επειδή είναι βαθύς, επειδή δεν έχει παράθυρα. Δεν πάνε εκεί για να κάνουν ηλιοθεραπεία, αλλά για να "ασπρίσουν" τον εαυτό τους.

Στη συνέχεια, όταν φτάνουν στη θάλασσα, δεν χαλαρώνουν κάτω από μία ομπρέλα. Αντίθετα, δένουν όλους τους μύες τους, σκληραίνουν στην προσπάθεια, ορθώνονται απέναντι στο κύμα, ανοίγουν τα μάτια τους για να καταπιούν όλο τον ορίζοντα, από φόβο μήπως συναντήσουν την ακτοφυλακή, ένα πολύ ψηλό κύμα, μήπως αναχαιτιστούν.

Στο βορρά οι άνθρωποι θέλουν να είναι ορατοί, στο Νότο, θέλουν να είναι αόρατοι.

Η Μεσόγειος είναι η αρχή της ζωής και η αρχή του θανάτου.

Ντύνονται με ότι έχουν για να τη διασχίσουν. Γιλέκα και ζιβάγκο, ζεστά μάλλινα. Βάζουν όλο το σώμα στο κύμα. Η θάλασσα δεν είναι διακοπές, ξεκούραση, χαλάρωση. Είναι το αντίθετο. Προσπάθεια, σάρκα, μόχθος, θνητότητα, ιδρώτας, προδοσίες, φόβος και προσευχή, φόβος μήπως καταποντιστούν. Όλα όσα έπεσαν μετά την πτώση του παραδείσου. Η θάλασσα εκεί στο Νότο είναι ένας προμαχώνας, ένα φρούριο. Είναι μία πλάτη. Η πλάτη του κόσμου.

Το ξέρουν καλά. Όταν εκεί ο καιρός είναι καλός, η θάλασσα σκοτώνει.

Όταν η θάλασσα είναι όμορφη, επίπεδη και αστραφτερή, οι άνθρωποι την παίρνουν για να τρέξουν προς τη δύση. Πολλοί επιστρέφουν από τα βάθη, φουσκωμένοι, με τα πρόσωπά τους φαγωμένα από τα ψάρια.

Ο καλός καιρός γίνεται έτσι ένα στοιχείο για το θάνατο. Στολίζει τον πνιγμό με ένα κατανοητό παράδοξο. Και η θρησκεία, η οποία επιβάλλει το "υπερπέραν" της και διαστρεβλώνει την πιθανή χαρά, προσθέτει την άτυχη ετυμηγορία της για τον κόσμο και την ευτυχία.

Το να είσαι ευτυχισμένος σκοτώνει.

Για να ζήσει κανείς, πρέπει είτε να πεθάνει είτε να πάει στην Ευρώπη..

Η ζωή που ζει κανείς σβήνει όλες τις ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει- ποτέ δεν είναι κανείς ένας παρθένος δύο φορές- τα γεγονότα χαράσσονται μόνα τους. Η ζωή είναι μια ενότητα για την ψυχή.
Συναντάμε τα γεγονότα στα μισά της διαδρομής.
Είναι μέρος μας.
Κι εμείς είμαστε μέρος τους.
Και τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Μπροστά μας έρχεται το σημείο εκείνο όπου όλα τα γεγονότα υπάρχουν ταυτόχρονα και κανένα νέο πράγμα δεν είναι ορατό.
Είναι το σημείο στην άκρη του θανάτου, που είναι ένα σημείο του απολογισμού.
Είναι η κίνηση προς αυτό το σημείο που προσπαθεί κανείς να μισοκαταλάβει φωνάζοντας:
"Με αγαπάς; Με σέβεσαι; Θα με θυμάσαι πάντα;"

Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στο να φιλήσεις ή να γράψεις ένα ποίημα για το φιλί.

Το φιλί σημαίνει να δίνεις γλώσσα, να σιωπάς και να ανοίγεσαι, να γνωρίζεις τον άλλον από το σώμα και όχι από τα λόγια.

Ο οργασμός χωρίς λόγια, είναι τέλειος.

 Λέγεται ότι η χρήση της περικεφαλαίας υπαγόρευσε στον ιπποτισμό τη δημιουργία του θυρεού και του οικοσήμου. Γιατί πώς θα μπορούσε να αναγνωριστεί ο ευγενής ιππότης κάτω από τη σιδερένια μάσκα και να διαφοροποιηθεί από τον δουλοπάροικο;
Με κάποιο τρόπο, η ανωνυμία, η μοίρα των αγνώστων και των ανώνυμων, έπρεπε να διορθωθεί. Και σήμερα, τι υπαγορεύει η μάσκα κατά του ιού από πλευράς συνηθειών και τελετουργιών; Ίσως μια μόδα, υπογραφές σχεδιαστών μόδας ή χρώματα όπως αυτά των ποδοσφαιρικών συλλόγων. Μπορούμε να το διασκεδάσουμε, αλλά η κοινωνία της ιεραρχίας και της διάκρισης θα βρει νόημα σε αυτό, αργά ή γρήγορα. Σύντομα θα κατασκευαστούν κονκάρδες για την αποκατάσταση της διαγραφής του προσώπου.
Η ειρωνεία είναι ότι ακριβώς τη στιγμή του θριάμβου της μάσκας, αναζωπυρώνεται η παγκόσμια διαμάχη για το δικαίωμα στην ανωνυμία. Θέλετε να είστε ανιχνεύσιμοι ή όχι; Αυτό έχει συζητηθεί τα τελευταία χρόνια, κατά την περίοδο "πριν από τον ιό", για την υπεράσπιση της ιδιωτικής ζωής ως δικαιώματος απέναντι στους συλλέκτες και εμπόρους δεδομένων, τους χειριστές δεδομένων και άλλους σύγχρονους μάγους.
Σωστά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ιδιωτική ζωή απειλείται.
Αλλά τώρα, με τον ιό, μας έπιασε ένα άλλο επιχείρημα, η ηθική. Η άρνηση της ιχνηλασιμότητας, η άρνηση του φακέλου, είναι, εν ολίγοις, η άρνηση της ηθικής ευθύνης μιας πιθανής μόλυνσης. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, να γίνεις φορέας του ιού, να γίνεις το όχημά του, το όργανό του. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, παθητική δολοφονία. Η ανωνυμία είναι υποχρεωμένη να εγκαταλείψει ένα μέρος του δικαιώματός της έναντι του καθήκοντός της μπροστά στην πανδημία.
Ας σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, την περίεργη στιγμή κατά την οποία παραιτούμαστε από το δικαίωμα να δείχνουμε το πρόσωπό μας, ενώ χάνουμε το δικαίωμα να κρύβουμε τα υπόλοιπα. Ο κανόνας που έρχεται;
Η μάσκα μας λέει να κρυφτούμε, το κράτος μας ενθαρρύνει να αποκαλυφθούμε.
Από τότε, μια εντελώς νέα εποχή αναγγέλθηκε στην παγκόσμια συζήτηση που φόρτισε τον στατικό ηλεκτρισμό μερικών λέξεων: ανωνυμία, φυσικά, ταυτοποίηση, μάσκα, ιχνηλασιμότητα, αναγνώριση.
Η τύχη του προσώπου και τα δικαιώματα του σώματος είναι ίσως το θέμα του αιώνα. Είναι ακόμη πιο ασυνήθιστο όταν καταλαβαίνουμε ότι ο αιώνας έχει αντιστρέψει τη φυσική τάξη των πραγμάτων.
Η φήμη είναι πλέον δωρεάν (με τα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα χαμηλού κόστους) και η ανωνυμία είναι αυτή που πλέον κοστολογείται, με τα εικονικά ιδιωτικά δίκτυα ή το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη. Μια νύχτα χωρίς ανωνυμία θα είναι το τίμημα μιας νύχτας πολυτέλειας.
Αλλά γιατί είμαστε τόσο ενθουσιώδεις με την ανωνυμία μας;
Από την ανησυχία για ελευθερία, για να μην μετατραπούμε σε αριθμό και εμπόρευμα, από ευχαρίστηση, από την ανάγκη να περπατάμε γυμνοί ή να ξεχνιόμαστε μέσα στο πλήθος. Από την απολαυστική επίδραση της δημοκρατίας. Η δικτατορία έχει συχνά οριστεί ως μια παθολογία της ταυτοποίησης και του αρχείου, μια ασθένεια της στατιστικής και της αναγωγής του μοναδικού σε αριθμό.
Από τον εικοστό αιώνα, τρομοκρατηθήκαμε να το βλέπουμε ως έκφραση του θανάτου και αρνούμαστε την απώλεια της ανωνυμίας. Φοβόμαστε τη μετατροπή του αρχείου σε ευρετήριο και την ευρετηρίαση που το συνοδεύει. Φοβόμαστε για αυτό που αποτελεί τη μοναδικότητά μας, την αναγωγιμοτητά μας. Και παρακολουθούμε, με φόβο, αυτές τις αναφορές για την Κίνα, για το "ουράνιο μάτι" που παρακολουθεί τα πάντα και παρακολουθεί τους πάντες.
Τότε είναι που ξεσηκωνόμαστε, στη σειρά, ενάντια στην παρακολούθηση ή την απώλεια της ανωνυμίας.
Αλλά σήμερα με τον ιό; Είναι ένας σκληρός πόλεμος χαρακωμάτων.
Στο όνομα της ηθικής, η ανωνυμία γίνεται σχεδόν παθολογική, αν όχι ανεύθυνη. Στην τοπογραφία του σώματός μας, που αποτελείται από κοιλότητες και σφαίρες, υπάρχουν υποστηρικτές της μάσκας, του αριθμού και του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή.
Βρισκόμαστε παγιδευμένοι μεταξύ ενός ιού και μιας κάμερας. Μεταξύ του αόρατου και της υποχρέωσης ορατότητας. Το πρόσωπο καλυμμένο, το υπόλοιπο σώμα γυμνό και σημαδεμένο.
Ένα παραπλανητικά κοινότυπο ερώτημα: πώς να βγούμε από αυτό χωρίς να μολύνουμε ή να μας εντοπίσουν; 

Υπάρχει κάτι από το παλιό τηλεσκόπιο στη μεγεθυντική επίδραση των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης στις "επαναστάσεις".

Λόγω των αποστάσεων και της ταχύτητας του φωτός, οι "επαναστάσεις" είναι άφαντες όταν λαμβάνουν χώρα και ήδη νεκρές όταν οι αίθουσες ειδήσεων και τα μέσα δικτύωσης ενδιαφέρονται γι αυτές. Κατά συνέπεια πρέπει να κρατάς μία επιφύλαξη απέναντι σε αυτή τη μεγεθυντική επίδραση της αυτόχθονης πραγματικότητας, από τον καναπέ.

Γνωρίζουμε τα κόλπα, τα όρια και τα λάθη.

Οι αναφορές που γίνονται μέσω των ΜΜΕ και της κοινωνικής δικτύωσης, είναι συχνά άστοχες και εκφράζουν ένα όραμα θέρμης, παρά μία ουσιαστική πρόθεση για αλλαγή.

Στρέφουμε τα humble των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης προς αυτά τα pulsar, κάνουμε διατριβές για το βάρος και την υπερβολή του τοπικού ακτιβιστή και συγκινούμαστε καθώς φανταζόμαστε την πτώση ή το τέλος του καπιταλισμού.

Καθώς η φόρμουλα του jean paul charnay λέει: 

Ο οριενταλισμός είναι μόνο "ο άλλος σύμφωνα με τον εαυτό του", το ίδιο ισχύει και για το ενδιαφέρον για τις "επαναστάσεις".

Ο κόσμος απομακρύνεται πολύ γρήγορα από αυτήν, γιατί η επανάσταση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και οι εξεγέρσεις συχνά βγαίνουν από την μόδα με την ταχύτητα των φθηνών αυτοκινήτων.

Η εξέγερση είναι μακριά από τον καναπέ μας, δεν είναι εύκολα προσβάσιμη και η επιλογή γίνεται εκ των πραγμάτων, με τοπικά στοιχεία με μαχητικούς ανταποκριτές. 

Παίρνουν τη φωτιά που καίει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πηγή.

Το τηλεσκοπικό φαινόμενο της ενημέρωσης υπόκειται στο νόμο του τοπικού πληροφοριοδότη, υποκειμενικού, ανήσυχου, παραλυμένου από την προσοχή και την επιτήρηση, δελεασμένου από διογκωμένους αριθμούς και υπερβολικά καδραρισμένες φωτογραφίες.

Το σφάλμα είναι εξαιρετικά μηχανικό.

Η πελατεία συχνά ζυγίζει περισσότερο από τους ανθρώπους. Και εδώ το σφάλμα έγκειται στη μηχανική, διότι ένα τηλεσκόπιο δεν είναι ποτέ τόσο καλό όσο μία χειραψία για να νιώσεις τους μύες και τις πεποιθήσεις των εξεγερμένων.

Λόγω των κοσμικών αποστάσεων, το φως είναι πολύ παραπλανητικό ως προς την πραγματικότητα.

Ξεχνάμε ότι μία επανάσταση δεν είναι παράσταση και ότι όταν γίνεται παράσταση, έχει ήδη χαθεί.

Η χρονιά έκλεισε με δύο κινηματογραφικά γεγονότα.
Μία χρονιά γεμάτη αμφιβολίες και δισταγμούς για το μέλλον του ανθρώπινου γένους. 

Η μία ταινία είναι το matrix resurrections και η άλλη, το don't look up. 

Στην εκδοχή της ψηφιακής μεταφυσικής του matrix από την πρώτη ταινία, αναβιώνει ένας κάποτε πολλά υποσχόμενος μύθος. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα εικονικό σύμπαν, εξωπραγματικό αλλά και αρπακτικό, που εκμεταλλεύεται το συλλογικό μας ύπνο. Ελευθερία είναι να απελευθερωθούμε από αυτήν, εξέγερση είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Πριν από δύο δεκαετίες, το επιχείρημα ήταν θα έλεγα επαναστατικό και αποχωρήσαμε με μια απολαυστική καχυποψία για την υλικοτητα του κόσμου, δελεασμενοι από έναν βουδισμό της νέας εποχής ή από ένα μονοπάτι σολιψισμου που κάποτε εξυμνούσαν οι Άγγλοι φιλόσοφοι.

Όμως το Μάτριξ δεν έχει γεράσει καλά και τώρα αφηγείται αυτόν τον μύθο άσχημα.

Ωστόσο, το Μάτριξ υπάρχει, μας κλειδώνει, μας αποδυναμώνει, αδειάζει το νωτιαίο μυελό μας για να τραφεί, γνωρίζει τα πάντα για εμάς και μας αναγκάζει να ζούμε μία φθηνή ζωή, ανάμεσα σε πληκτρολόγια, οθόνες και ψευδώνυμα.

Έτσι έρχεται στο βάθρο μια πολύ καλή ταινία, που αποτελεί την πραγματική αποκάλυψη της ψηφιακής ανθρώπινης κατάστασης μας.

Η ταινία είναι εκπληκτική ή βαρετή, έξυπνη ή απλοϊκή, κριτική ή σαδιστική, αποκαλυπτική ή ήδη αναχρονιστική, ανάλογα με τη γνώμη του καθένα.

Τι δείχνει;

Ποια είναι η πραγματική μήτρα, που περικλείει τώρα ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, τα κράτη, τα καθεστώτα, τους αντιπάλους, τους καλλιτέχνες, τα φύλα και τις πεποιθήσεις της.

Διαχωρίζει την ανθρωπότητα σε οπαδούς και επηρεαστες, αναβιώνει τον μανιχαϊσμό των πολιτικών πολώσεων που νομίζαμε ότι είχε διαλυθεί από την ιστορία των ιδεών και τις επιτυχίες των δημοκρατιών και μας οδηγεί πίσω στο θηρίο και το έμβρυο, στο κήρυγμα και το θρησκευτικό πόλεμο.

Το don't look up είναι εξαιρετικό στις εικόνες του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Για μια φορά, εδώ είναι η καλή κριτική, η παιγνιώδης και μνημειώδης καταγγελία όσων η χιλιετία αναγγέλλει. Την εικονοποίηση και τις συνέπειές της, την άρνηση, τον περιορισμό στις πεποιθήσεις μας, την πολιτική δυαδικοτητα και το συλλογικό παραλήρημα. Δεν είναι "Neo", είναι "Pseudo", το όνομα του κύριου χαρακτήρα.

Η αλήθεια μέσα από το παράλογο. Πέρα από τις ανησυχητικές θέσεις, τους μεγάλους στοχαστές και καταγγέλλοντες, περιμέναμε να φτάσει επιτέλους στο μυαλό των ανθρώπων η κριτική της ψηφιακής εποχής και των καταστροφών της. Αυτό πήρε χρόνο, όπως σε αυτή την ταινία, πήρε χρόνο η συνειδητοποίηση της άφιξης ενός κομήτη που θα καταστρέψει τον κόσμο μας.

Εξωφρενική απλότητα; Ναι. Αλλά το εξωφρενικό είναι συχνά ο μόνος τρόπος για να αποδόμησεις μια αλήθεια, ακριβώς μέσω του παραλόγου.

Εδώ μπορούμε να δούμε πιο καθαρά.

Τα κοινωνικά δίκτυα, ο λαϊκισμός, η άρνηση, είναι τα κύρια στοιχεία της εποχής μας και η συνειδητοποίηση είναι μια αργή κίνηση, που αμφισβητείται διαρκώς, αρνούμενη από την άνεση του Μάτριξ.

Η απόδειξη της πραγματικότητας του Μάτριξ είναι λαμπρή, αλλά και τραβηγμένη στα άκρα.

Ζούμε πραγματικά, εξ ολοκλήρου σε μία φούσκα, κουτσουρεμένοι και ουρλιάζοντας, ανάμεσα σε λαϊκιστές, χειραγωγούς, προφήτες και αλγοριθμικούς μηχανισμούς, αφελείς ανθρώπους με όπλα και κήρυκες της καταστροφής που κάνεις δεν πιστεύει.

Είτε η γη πρόκειται να εξαφανιστεί εξαιτίας της ενόχλησης μιας θεότητας είτε εξαιτίας ενός κοντόφθαλμου κομήτη, θα το αντιληφθούμε μόνο όταν η σύνδεση διακοπεί ή μας πάρουν τα τηλέφωνα από τα χέρια σαν παιδιά.

Βασικά, υπάρχει ένα λάθος στον τίτλο των δύο ταινιών. Οι τίτλοι θα έπρεπε σχεδόν να είναι αντίστροφα.

Αλλά στο παρόν, αυτή τη στιγμή, τι μπορούμε να κάνουμε;

Γνωρίστε τη μήτρα.

"Το καλοκαίρι έφευγε όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό το βιβλίο ήταν τερατώδες. Δεν μου έκανε καλό να αναγνωρίσω ότι και εγώ ήμουν τερατώδης, εγώ που το έβλεπα με τα μάτια μου και το ένιωθα με τα δέκα δάχτυλα και τα νύχια μου. Ένιωθα ότι ήταν ένα αντικείμενο εφιάλτη, ένα αισχρό πράγμα που δυσφημουσε και διέφθειρε την πραγματικότητα." 

Ένα απόσπασμα από τον Μπόρχες, τον τυφλό αργεντινό συγγραφέα, το οποίο "ταιριάζει", σε σημείο σύγχυσης, στον ορισμό της εποχής μας και του άπειρου ψηφιακού βιβλίου της.

Ξέρουμε ότι το τέλος του κόσμου είναι πιθανό και μπορεί να αντιδράσουμε σε αυτό όπως θα αντιδρούσαμε σε ένα βιντεοπαιχνίδι ή σε μία εκλογική δημοσκόπηση, ότι θα πεθάνουμε από γέλιο και βλακεία και ότι το βασίλειο της γης θα ανήκει στους αποσυνδεδεμενους..

Το νόημα μιας λέξης δεν είναι ποτέ σταθερό για πάντα. Αυτό το γνωρίζουμε από τα λεξικά, αλλά και από τη ζωή μας, τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας.
Για παράδειγμα, η λέξη "κοσμικότητα", δεν ορίζει απλώς τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, αλλά την ελευθερία από τον θάνατο, την πίστη από την αλήθεια, το παζάρι από την πίστη, τη βία από την αποδοχή, την ανοχή από την πονηριά και τη ζωή από την επιβίωση.
Είναι ότι από τώρα και στο εξής πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε, γρήγορα, για να αποτρέψουμε τις καταστροφές, να ξαναμάθουμε το νόημα της λέξης και να την ανοίξουμε στις συνέπειες των δεσμεύσεων και των βεβαιοτήτων μας.
Μπορεί να ξεχνάμε ότι αυτή η λέξη, "κοσμικότητα", που είναι τόσο απλή, είναι σήμερα τόσο γεμάτη από προσλήψεις και παραποιήσεις που παραμελούμε την ισχυρή αρετή της και την ανάγκη της, η οποία είναι πλέον καθολική.
Η "κοσμικότητα", στον κόσμο μας, έχει κακή έννοια. Προορίζεται από τη μισαλλόδοξη αντιξοότητα και τον ύπουλο ριζοσπαστισμό. Είναι ο φονταμενταλισμός και η τρομοκρατία που την ορίζουν, που καταλαμβάνουν τη λέξη για την ύπουλη κατάκτηση της πραγματικότητας. 
Για το σκοπό αυτό, η λέξη αυτή πρέπει να "υπερασπιστεί", γιατί "με την ουσιαστική, κοινή, βιωμένη, αποδεδειγμένη σημασία της, εξαρτάται από την ιστορία, αλλά και από την κάθε μέρα..
 Μου αρέσει να εναποθέτω την ελπίδα μου σε αυτό για να δω κάθε άτομο να ακολουθεί το δικό του προσωπικό μονοπάτι, με τη δική του ελευθερία, χωρίς να επιβάλλει στους άλλους την αλήθεια που δεν είναι ποτέ ανθρώπινη..