Καλύτερα είναι να μην έχεις κάτι να περιμένεις.

Περιμένω..Τι; Να εμφανιστεί; Να ξεχυθούν αναμνήσεις;

Τα βήματα μου πάλι με ξεγέλασαν. Στοιχειωμένη από ένα ανυπόφορο παρελθόν. Μία σύγχυση των αισθήσεων.

Κυματα από εικόνες, λέξεις, ανακατες.

Η ελπίδα ξανακερδισμένων αισθήσεων απολαυσης που χαρίζει η παράβαση. Μία συγκίνηση μέσα από τα σωθικά, σωματική. Μακριά από το μυαλό και τις διεργασίες του. Αρχέγονο, παιδιάστικο..

Κάποια φαντάσματα ξαναεμφανίστηκαν, με ανθρώπινη μορφή, στη θέση τους, τα άλλα, τα πραγματικά, θα συνεχίσουν να περιπλανώνται διαρκώς στο καθαρτήριο της ψυχής μου..

Η θάλασσα είναι σαν τοίχος με εύπλαστες, κινούμενες παρυφές. Πέρα μακριά, στον ουρανό, υπάρχουν βαριά γκρίζα σύννεφα.

Μαζεύω ότι βρίσκεται πεταμένο στην άμμο, κοχύλια, κομμάτια από γυαλί, φελλούς, σκουρόχρωμα φύκια.

Η θάλασσα δεν μας είπε τίποτα..

Η ιδιοκτησία στον κόσμο αυτό είναι ανώφελη, ο γάμος κάτι σχεδόν άχρηστο, το γλέντι υποτονικό, η γεύση ανούσια κι οι άνθρωποι είναι σαν να κάθονται ήδη πάνω σε βαλίτσες, κενοί, χωρίς υπόσταση, γραπωμενοι από σκυλιά άρρωστα και ψόφια, ανίκανοι να συγκροτήσουν πάνω από δύο φράσεις και να προφέρουν πάνω από τέσσερις λέξεις τη φορά. 

Σαν κουρδισμενοι..

Ναι, αυτό είναι, μου διέφευγε η λέξη..

Η ρουτίνα κρατάει τα κλειδιά της έμπνευσης

Ετοιμαζόμουν να γνωρίσω αυτό που ως τώρα είχα καταφέρει να εξουδετερώσω. 

Τη φλόγα, τον πόθο, την ονειροπόληση, την προσμονή, το τρελό ξύπνημα των αισθήσεων.

Στα παλιά γαλλικά βιβλία, αυτό το αποκαλούν βάσανο του έρωτα. 

Θέλεις να σημειώσεις τον ορισμό μου περί έρωτος; Είναι στομφώδης αλλά ειλικρινής, τον έφτιαξα μόνη μου. Έρωτας είναι να φιλάς κάποιον, να μοιράζεσαι το σάλιο του και να ανατρέχεις ως την πιο σκοτεινή ανάμνηση της ίδιας σου της γέννησης.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τις δυνάμεις που καταλαμβάνουν το κορμί τη στιγμή που γεννιέται ο έρωτας. Ο λόγος, για μένα, είναι ασαφής και αόριστος. 

Είναι μία μισότυφλη σαρανταποδαρούσα που σέρνεται στην πλάτη ενός πελώριου πράγματος..

Κάποιος που πίνει, πάντα ονειρεύεται πως υπάρχει κάποιος άλλος που τον ακούει.

Ακόμη μια άσχημη νύχτα. Μία νύχτα θλίψης. Της θλίψης που σε πνίγει, που σε ποδοπατάει, σου γίνεται τσιμπούρι κάνοντας συνεχώς την ίδια ερώτηση. Σε υποβάλλει σε βασανιστήρια για να σου αποσπάσει μία ομολογία ή ένα όνομα. Μετά από κάτι τέτοιο νιώθεις ένας  καταρρακωμένος ανθρωπος, σαν να σ έχουν ανακρίνει. Νιώθεις μάλιστα πως διέπραξες προδοσία.

Με ρωτάς αν θέλω να συνεχίσω;

Μία φορά μου δόθηκε και μένα η ευκαιρία να απαλλαγώ από αυτή την ιστορία, αλλά ξέρεις, τα παραμύθια πεθαίνουν και δεν τα θυμάμαι όλα..

Τι νιώθω;
Το ίδιο όπως και τότε, όταν ήμουν πέντε χρονών. 
Περιέργεια, έξαψη, επιθυμία να περάσω μέσα απ την οθόνη. Ν΄ακολουθήσω τον ψεύτικο άσπρο λαγό.
Θλίψη, επειδή δε διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά του. 
Θυμό επίσης, διάθεση να βάλω τα κλάματα, πάντα.
Τα συναισθήματα γερνάνε αργά, λιγότερο γρήγορα απ΄το δέρμα.
Θυμάμαι πάντα εκείνο το φόβο που με κυρίευε τα βράδια όταν ήμουν μικρή, τη στιγμή που η μητέρα μου έσβηνε τα φώτα.
Τη στιγμή εκείνη, που τίποτα δε κινούταν και που ο ήρωας μου δε μοιάζει καθόλου με τον άλλον.
Ποιος είναι ο άλλος; 
Αναρωτιέσαι κι εσύ;
Πάντα υπάρχει ένας άλλος.
Στον έρωτα τη φιλία, ή ακόμη και σ΄ένα τρένο, ένας άλλος καθισμένος απέναντί σου, να σε κοιτάζει επίμονα ή να σου γυρνάει την πλάτη και να σκάβει βαθύτερα την προοπτική της μοναξιάς σου..

Η Ζωή, ο Θάνατος, ο Έρωτας,
Όλοι είμαστε άνισα διαμοιρασμένοι ανάμεσα σ αυτούς τους πόλους έλξης.

Με όλο μου το σώμα και με τα δυο μου χέρια γραπώνομαι απ΄τη ζωή, τον έρωτα.
Και θα μαι εγώ αυτή που θα χάσει.
Όσο για το θάνατο, τον πλησίασα.
Και μου προκάλεσε μονάχα την επιθυμία να αποκτήσω ακόμα πιο δυνατές αισθήσεις, πιο αχόρταγες, όπως και να μεγαλώνω το βάθος του ίδιου μου του αινίγματος..

Πως είναι ο αιώνιος ύπνος;
Αν έμοιαζε με τη θάλασσα, θα μπαίναμε στον πειρασμό να συγχωρήσουμε τα πάντα.
Ξεπλένονται οι αμαρτίες. 
Ο πόνος, μας αφήνει μερικές στιγμές ανάπαυλας. Πρέπει να νιώθει περιορισμένος σ αυτούς τους τόπους των ναυαγίων όπου κάθε θλίψη πνίγεται χωρίς να προκαλεί φόβο.
Στο ανοιχτό πέλαγος, απογυμνωμένα από το συμβολισμό τους, τα σημεία αναφοράς περιορίζονται στην αυστηρή τους μορφή και μόνο το καθετί ξαναβρίσκει το μέτρο αυτού που ακριβώς είναι.

Μια σταγόνα νερό ανάμεσα σε δισεκατομμύρια κατακλυσμούς.

Συνειδητοποιώ, πόσο ανυπόστατο είναι οτιδήποτε πίστευα και πιστεύω πως είμαι ή αντιπροσωπεύω. 
Μήπως δεν είμαι ίδια με τα κύματα της θάλασσας που γεννιούνται όταν αναταράσσεται το νερό και μετά γίνονται ένα μ αυτό;
Δεν είμαι μια ψευδαίσθηση που ξεπηδά από ένα τίποτα και ξαναβυθίζεται στο τίποτα χωρίς ν αφήσει κανένα σημάδι;

Θαυμάζω την υπομονή που δείχνεις. Μία φορά μου δίνεται και εμένα η ευκαιρία να μιλήσω για αυτή την υπόθεση..

Κι όμως, η ιστορία αυτή έχει κάτι απο γριά πόρνη που έχει ξεκουτιανει. Μοιάζει με περγαμηνή που περιφέρεται ανά τον κόσμο, τσαλακωμένη, μπαλωμενη, αγνώριστη πλέον,της οποίας το κείμενο έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, δίχως τελειωμό.

Παραταύτα, εσύ βρίσκεσαι εδώ, καθισμένος δίπλα μου, ελπίζοντας σε κάτι καινούργιο, πρωτόγνωρο. Η ιστορία αυτή δεν ταιριάζει στην αγνότητα που αναζητάς, ούτε για να φωτίσεις το δρόμο σου. Σου το ορκίζομαι.

Να πάρουμε το ίδιο κρασί με χθες;
Μου αρέσει η αψάδα του, η δροσιά του.

Τις προάλλες, ένας οινοπαραγωγός μου έλεγε τα βάσανα του. Αδύνατον να βρει εργάτες. Ακόμη και οι τράπεζες της χώρας συνωμοτούν εναντίον του και αρνούνται να του δώσουν δάνειο.

Πάντοτε αναρωτιόμουν, προς τι η περίπλοκη αυτή σχέση με το κρασί; Γιατί δαιμονοποιούμε τόσο αυτό το ποτό; Αφού υποτίθεται πως ρέει άφθονο στον παράδεισο.

Οδήγηση σε κατάσταση μέθης. 

Ίσως ο Θεός να μη θέλει η ανθρωπότητα να πίνει όσο οδηγεί το σύμπαν στη θέση του και κρατάει το τιμόνι των ουρανών..

Εντάξει το παραδέχομαι. Το επιχείρημα είναι λίγο αόριστο. Μου αρέσει να αερολογώ..

Έχεις αρχίσει να με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;

Κοίταξε τούτη την απίστευτη πόλη. Δεν είναι μία θαυμαστή αντίστιξη;
Κοίταξε λίγο γύρω σου ή αλλού.
Θα λεγε κανείς πώς οι άνθρωποι τα έχουν βάλει με αυτήν την πόλη και έρχονται σε αυτή, για να ρημάξουν έναν τόπο ξένο.
Λες και είναι ένα λάφυρο και οι άνθρωποι τη θεωρούν μία πόρνη. Τη βρίζουν, την κακομεταχειρίζονται, της πετάνε σκουπίδια στα μούτρα και τη συγκρίνουν διαρκώς με το ιερό και αγνό άστυ που ήταν κάποτε. Αλλά δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, επειδή είναι η μοναδική διέξοδος προς τη θάλασσα.

Χρειάζεται κάτι ατέλειωτο, απέραντο, νομίζω, για να ισορροπήσει η ανθρώπινη υπόστασή μας. Κάποιες φορές μου αρέσει τη νύχτα παρόλο που βρίθει από αυτά τα βρώμικα και μιαρά κτίρια.

Αυτήν την ώρα,θα λεγε κανείς πως οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα σε κάτι περισσότερο από τη ρουτίνα τους.

Θα ρθεις αύριο;

Ακόμα και χωρίς να το θέλεις, η παρτίδα παίζεται στη σκακιέρα του Κακού.
Πολύ θα το ήθελα να μη συνέβαινε τίποτα απ΄όλα αυτά. Όμως όλα τούτα συνέβησαν, είναι πραγματικά.
Και βρίσκομαι χωρίς να το θέλω στη σκακιέρα του Κακού.
Μήπως όμως πάνω σ αυτήν βρισκόμουν πάντα; Κι ένα απρόοπτο γεγονός, δυο φράσεις, μια σύμπτωση μου το αποκάλυψε; 
Το τυχαίο γεγονός. Η σύμπτωση. Αυτό που σε κάνει να καταλάβεις πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα πιόνι.
Ο κύβος ερρίφθη.

Θα βαδίσω προς τους ανθρώπους της σιγής μου
πλησιάζοντας αργά αυτούς που κοντά τους μπορώ να σιωπώ
Έρχομαι από μακριά, 
Θα μπω και θα καθήσω.
Έρχομαι να βρω ό,τι πρέπει

Για να ξαναφύγω..

Σιωπή. 

Απεχθάνομαι αυτή τη λέξη. Μέσα της ακούει κανείς το σαματά των πολλαπλών ορισμών της. Μία βραχνή πνοή διασχίζει τη μνήμη μου κάθε φορά που ο κόσμος σιωπά.

Θα πιεις άλλο ένα; 

Αποφάσισε.

Πιες όσο είναι καιρός ακόμα. Σε λίγα χρόνια όλα θα έχουν γίνει σιωπή και νερό..

Πότε στα αλήθεια γερνάει ο άνθρωπος;

Μετά από μία ορισμένη ηλικία τα γηρατειά δίνουν τα χαρακτηριστικά όλων μαζί των προγόνων σε έναν ήπιο συνωστισμό μετενσαρκωσεων. 

Και ίσως αυτό να είναι τελικά το υπερπέραν, ένας ατελείωτος διάδρομος όπου βρίσκονται παρατεταγμένοι στη σειρά όλοι μας οι πρόγονοι, ο ένας πίσω από τον άλλον. Απλά περιμένουν, στραμμένοι προς αυτόν που ζει, χωρίς μία λέξη, χωρίς μία κίνηση, με βλέμμα υπομονετικό και μάτια καρφωμένα σε μία ημερομηνία.

Η μητέρα μου κατοικεί σε ένα σπίτι κάτω από τον ουρανό, δίπλα στη θάλασσα, με το μικροκαμωμένο της κορμί μαζεμένο σαν έσχατη αποσκευή χειρός.

Συχνά,αυτή η συρρίκνωση που φέρνουν τα γηρατειά μου φαίνεται απίστευτη σε σύγκριση με τη μεγάλη ιστορία μιας ολόκληρης ζωής.

Μία σύναξη προγόνων, συμπυκνωμένη σε ένα μονάχα πρόσωπο,

Προγόνων που κάθονται κυκλικά απέναντί μου σαν να θέλουν να με κρίνουν ή να με ρωτήσουν αν βρήκα κάποιον στη ζωή μου.

Η μητέρα μου περνάει τις μέρες της σκουπίζοντας και την παραμικρή γωνία.

Σβήνει τα σημάδια.

Τα σημάδια μιας καλοκαιρινής νύχτας που με έκανε ξαφνικά να ενηλικιωθώ οριστικά..

Κάπου εδώ κοντά πρέπει να είναι ο έρωτας.

Τα κορμιά ξαπλωμένα και η χαρά της ηδονής να κοινωνεί με το φεγγάρι.

Αγκαλιασμένοι, με πάθος. Κοιτάζοντας κατάματα. 

Ο Έρωτας. 

Να κοιτάζει ο ένας τα μάτια του άλλου. 

Ο θάνατος.

Να μη σταματάς να τα κοιτάζεις και να σε κοιτάζουν..

 Lo lei por ahi y es cierto..

Las alas son tuyas y el cielo de nadie..

Έχουμε κι οι δυο μας κάτι να κάνουμε. 
Το ίδιο
Ή σχεδόν το ίδιο.
Δε θ ακολουθήσουμε όμως τους ίδιους δρόμους. 
Το ξέρουμε και προφανώς το έχουμε αποδεχτεί. Δεν είναι πως δεν το επιθυμούμε. Η επιθυμία μας δένει και συνάμα μας μπερδεύει. 
Πρέπει ο καθένας μας να πάει τον εαυτό του ως εκεί που δεν έχει άλλο.
Ως την άκρη της μοναξιάς μας.
Των πόθων μας.
Ίσως τότε να βρούμε στο τέρμα αυτό μιαν αλήθεια. 
Τη Ζωή
Ή τον Έρωτα. 
Έναν έρωτα.. Ποιος ξέρει;

Γι αυτή την πιθανή αγάπη, αυτή την πιθανή ζωή, αυτή τη χαρά,
αυτές τις χαρές που συνεχίζουν το δρόμο τους.
Για το τρένο αυτό που πηγαίνει πέρα απ τη γραμμή των οριζόντων..
Για τις χαρές εκείνες που πρέπει να εφευρεθούν.
Για τις ώρες εκείνες,
την ηδονή, τα κορμιά μας, τους πόθους μας και πάλι τις επιθυμίες  μας
και για ένα τραγούδι που θα είχα μάθει για σένα, που θα στο είχα τραγουδήσει, μόνο και μόνο για να έχω τη χαρά να σου πω

         "αν θέλεις μπορούμε να μείνουμε μαζί απόψε"

και να στο πω και πάλι,

          "αν θέλεις, ας μείνουμε μαζί απόψε ακόμα μια φορά.."

Σε τι χρησιμεύουν τα δάκρυα αν δεν βρίσκουν λόγο ύπαρξης στην καρδιά του άλλου;

Χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου. Σκέψεις χωρίς τάξη, όπως μου συμβαίνει συχνά. 
Χαοτικές.
Περνούν οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Προσπαθώ να κρατήσω τ όνειρο. Δε θέλω να τ αφήσω να ξεθωριάσει.
Ούτε κι εκείνες τις λέξεις που ψάχνουν η μια την άλλη, διστάζουν, χάνονται σε φράσεις υπέρμετρα εγωιστικές.
Ο πόθος μου είναι.. να σε φυλάξω στην καρδιά μου. Το μόνο που εύχομαι είναι να παραμείνουμε κοντά. Να συνεχίσουμε..
Οι νύχτες..

Κρατάω για σένα μια θέση στην καρδιά μου.
Πάντα θα υπάρχει για σένα μια μεγάλη θέση στη ζωή μου.
Μην αφεθείς..

Δεν πιστεύω στην τύχη. Ούτε στις συμπτώσεις. Αποτελούν απλώς μια ένδειξη ότι περάσαμε στην άλλη όχθη της πραγματικότητας. Εκεί όπου δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να τα βολέψεις με ό,τι θεωρείς ανυπόφορο. 
Δεν μπορεί να είναι ένα τυχαίο γεγονός όταν η σκέψη του ενός ενώνεται με τη σκέψη του άλλου. 
Όπως στον έρωτα.
Όπως στην απελπισία.

Απ΄ όπου και να την πιάσεις τη ζωή,
φτάνεις αναγκαστικά στο σημείο εκείνο όπου οι χαρές και οι λύπες της δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας αιώνιας λοταρίας 

Ακόμα μια βαριά σιωπή. Δε νυστάζω.
Μπας και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, έχω κατρακυλήσει στη δυστυχία; 

Μπας και πιστεύοντας ότι τα απλά καθημερινά τίποτε αρκούν για την ευτυχία, βάζοντας στην μπάντα όλα μου τα όνειρα, τα όνειρα τα πραγματικά; Υποθηκεύοντας ταυτόχρονα και το μέλλον; 
Δε μου μένει κανένα αύριο όταν πέφτει όπως τώρα το βαθύ σκοτάδι. 
Δεν μίσεψα. Δε βρέθηκα ποτέ στην άκρη του κόσμου.
Έμεινα εδώ, πιστή σ ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Στους φίλους μου, στους γονείς μου, σ αυτούς που χάθηκαν. 
Και κάθε καινούργια απώλεια προσθέτει κι άλλο βαρίδιο στα παπούτσια μου και στο κεφάλι μου μέσα. 
Φυλακισμένη είμαι σ αυτήν την πόλη..

Είμαι έτοιμη για ύπνο.
Για να τα βγάλω πέρα με όλους τους εφιάλτες..

Είναι δύσκολο, πολλές φορές, να μετράς το χρόνο. Όχι τις ημέρες και τους μήνες, φυσικά,που καταγράφονται σε ατζεντες και υπολογιστές. Αλλά αυτόν τον χρόνο τον απροσδιόριστο ψυχολογικά και συνεπώς σημαντικό. Αυτόν που οι γιαγιάδες μας συνοψιζαν αρχίζοντας τα παραμύθια τους με το "ήταν μια φορά κι έναν καιρό.."               
Και το νιώθω. Χαμένες ευκαιρίες για γνωριμίες, φιλίες, έρωτες..
Λες, θα γίνει. Και δε γίνεται..

Θα θελα να σε είχα γνωρίσει..

Να σου πω, πόσο δικό μου, κοντινό, φιλικό, ευαίσθητο, τρυφερό, ευάλωτο, σε νιώθω μ όλα τούτα..

Απ' όπου κι αν ξεκινήσεις για να καταλάβεις τι γίνεται, στο ίδιο σημείο γυρίζεις.

Εκεί όπου έχεις βάλει τα δυο σου πόδια. Μέσα στα σκατα.

Και μετά;

Μετά όπως περπατάς, το σημαντικό είναι η φροντίδα να μη λερωθεις παντού..

Αγάπη είναι να δείχνεσαι γυμνός τον άλλον. Χωρίς αμφιβολία.

Γυμνός ως προς τη δύναμή σου

Και γυμνός ως προς την αδυναμία σου.

Αλήθεια είναι αυτό.

Τι με φοβίζει στον έρωτα;

Αυτή η γύμνια;

Η αλήθεια σου;

Η αλήθεια;

Όλα θα σου τα έλεγα. Θα μιλούσα ακόμη και για αυτή την κλειδαριά που έχω μέσα στην καρδιά μου..Θα μπορούσα κάτι να χτίσω μαζί σου. Το διαφορετικό. Χαρές, γέλια, ευτυχία.

Άλλο πράγμα όμως

Άλλο πράγμα μόνο

Αυτό που ονειρεύτηκα, που περίμενα και ποθησα τόσα και τόσα χρόνια..

Θα τα καταλάβαινες όλα. Θα με καταλάβαινες. Εσύ που τόσο γρήγορα έκανες την καρδιά μου να μιλάει

Το κατόρθωσες απλά να με κάνεις να μιλάω.

Έτσι, θα μπορούσε ίσως να υπάρχει ένα μετά.

Ένα αληθινό μετά για τους πόθους μας.

Με ρώτησες αν είναι δύσκολα..
Απολαμβάνοντας αυτή την απλή ευτυχία που μου χαρίζει η νύχτα κι εσύ, τίποτα άλλο δε είναι ζωή, παρά να είσαι πιστός στα πιο απλά.. Δεν περιμένω τίποτα από εσένα. Ούτε κι εσύ από εμένα. Μόνο που έτσι, οι νύχτες μας δεν είναι τόσο μεγάλες..

Βρίσκομαι πάντα στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Λες και δεν την αγάπησα αρκετά. Λες και δε μ αγάπησε αρκετά.

Πάντα αργά, πάντα με την ίδια καθυστέρηση

Για τη ζωή,

Για τη φιλία,

Για τον έρωτα. 

Μ ένα χάσμα να με χωρίζει απ' τα πράγματα. Χαμενη.

Να φύγω μακριά. Να φωνάξω "γιατί" μέσα στη σιγή. Να φτυσω τ άστρα και μαζί όλες τις εικόνες..

Δε θα φτύσω τ αστέρια. Τελικά δεν μπορώ. Θα μείνω ακίνητη, με τα μάτια σφαλισμενα. Ώσπου επιτέλους να αισθανθώ, να λύνεται εκείνος ο εσωτερικός κόμπος της θλίψης, να αποκτήσει η ανάσα μου ανθρώπινο ρυθμό..

Τα κανονίζω πάντα με την πραγματικότητα.

Προσπαθώ πάντα να την τοποθετώ στο επίπεδο των ονείρων μου

Στο επίπεδο του βλέμματος μου

Σε ύψος ανθρώπινο

Αυτό της ευτυχίας.

Μα η πραγματικότητα είναι σαν την καλαμιά

Λυγίζει αλλά δεν σπάει

Ποτέ

Η αυταπάτη δίνει πάντα το παρόν

Όπως και η απουσία

Που σε όλους έχει μία ματιά να ρίξει

Εφιάλτες δεν υπάρχουν παρά μόνο στη ζωή

Όταν με πονάει η ζωή γυρίζω πάντα σε αυτό το μέρος. Σαν να θέλω να κάνω εδώ, ανάμεσα στα δέντρα το χώμα και τον ουρανό, μία απόπειρα συμφιλίωσης με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μόνη.

Μέσα στη σιωπή. 

Μία ολάκερη νύχτα ν' απαριθμώ όσα καταλογίζω στον εαυτό μου.

Πρέπει να ειπωθούν όλα αυτά

Έστω για μία και μοναδική φορά, έστω και στο τίποτα του απείρου

Ώσπου επιτέλους να αισθανθώ ότι λύνεται πια εκείνος ο εσωτερικός κόμπος της θλίψης που με καταδυναστεύει.

Ώσπου ο παγωμένος αέρας να ξαναδώσει στην ανάσα μου ανθρώπινο ρυθμό

Σκέτη ουτοπία.

Όση είναι αναγκαία για ν' αντέχεις,

να κάνεις ο,τι πρέπει.

Να προχωρήσεις.

Να επιζήσεις.

Για μια μέρα.

Έναν αιώνα.

.. εμείς μόνο,

που καμουφλαραμε την πραγματικότητα, γιατί δεν καταφέραμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο..

Εμείς οι άνθρωποι ζούμε με μεγάλα και μικρά ψέματα, τόσο όσο ζούμε και με αέρα.

Αν ήμασταν ικανοί να δούμε χωρίς παρωπιδες την αλήθεια του κόσμου και του εαυτού μας για μια μόνο μέρα, από την αυγή μέχρι το δειλινό, θα αυτοκτονούσαμε ή θα χάναμε τα λογικά μας. 

Δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχει περισσότερο καλό ή κακό στον κόσμο απ' αυτό που φανταζόμαστε από απληστία ή από αφέλεια.

Μερικές φορές ακόμα κι από τρέλα.

Θα ζούσαμε στιγμές ηδονής και τη χαρά να ξαναρχίζουμε.

Ακόμα και αν στων χεριών μας την άκρη, σε κάθε χάδι που θα ανακαλύπταμε ξανά, θα προβάλλονταν χωρισμοί, δάκρυα, απογοητεύσεις κι ό,τι άλλο.

Η θλίψη, το άγχος, η περιφρόνηση.

Και βέβαια με το που θα αγαπιόμασταν έτσι, εκεί, τίποτε δεν θα άλλαζε σ αυτή τη ζωή.

Σίγουρα. 

Θα είχε υπάρξει ωστόσο αυτό το εμείς του πάθους που ορθώνεται μπροστά σε όλα τα πρέπει.

Σαν τίποτα να μην έχει συμβεί.

Σαν να μην υπήρχε αυτός ο πυρακτωμένος πόνος στην πλάτη να μου κόβει την ανάσα

Μακριά από όλους και από όλα.

Θα ούρλιαζα

Γιατί το κορμί αρνιέται τη σιωπή

Κραυγάζει

Το σώμα απαιτεί να ζήσει

Το πνεύμα επιστρατεύει όλη του την ενέργεια, ψάχνει διέξοδο.

(Ψάξε, ψάξε, ξεχνάς πως ήθελες να ξαπλώσεις στην άμμο να κοιμηθείς)

(Φώναζε, κλαιγε,

Αλλά τρέχα..)

Μου συμβαίνει να μη σου στείλω μήνυμα

Να μη σου τηλεφωνήσω, να μην αποκριθώ 

στη φωνή σου

Να μην αντιδράσω στο νεύμα σου

Για να μην έχουμε να κάνουμε

Παρά με μιαν αμήχανη θάλασσα

Μια μέρα,
Για μια μόνο μέρα, είμαστε αυτό που επιλέγουμε να είμαστε. 
Βασιλιάδες ενός κόσμου που θα σώσουμε.
Και αύριο θα είναι μια άλλη μέρα 
Και θα σώσουμε ξανά τον κόσμο από τους εαυτούς μας..

Συνέχισε να ονειρεύεσαι.
Μπορεί να μας κάνει ήρωες.
Αρκεί, μια μόνο μέρα να γκρεμίσουμε τους τοίχους..

I miss you

Η αγγλική γλώσσα ξέρει καλύτερα να εκφράζει την έλλειψη.

Το "μου λείπεις" δεν είναι πολύ πετυχημένη έκφραση, γιατί κάνει τον άλλον υποκείμενο αυτής της έλλειψης.

Ενώ το "i miss you" - κατά λέξη, "νιώθω την έλλειψη σου" είναι μία διατύπωση πολύ πιο κατάλληλη.

Οι λέξεις

Διψάω για λέξεις.. τις ψάχνω στο βάθος ενός πηγαδιού.

Τις ανεβάζω, χάνονται πριν φτάσουν στο στόμα μου..

Νομίζω πως είναι εκεί, κυλούν σαν νερό στο κεφάλι μου

Σαν δάκρυα στα μάτια μου

Κι όμως δεν κλαίω..

Και η ζωή δεν είναι ασθένεια.

Τη ζεις και σε πεθαίνει, αφού πρώτα την έχεις κάνει σμπαράλια. 

Έχεις ξεσκισει σώμα και πνεύμα.

Έχεις κάνει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα

και φτάνοντας στον τάφο, πέφτεις με όλο σου το υλικό διαλυμένο.

Χαίρεται η ζωή όταν τα έχεις κάνει όλα σμπαράλια

Βαραίνω όσο ένα φτερό τη ζυγαριά σου

Και είναι γνωστό, πως ένα φτερό δεν μπορεί να ισορροπήσει τόνους μολύβι..

Μην ρωτάς κάποιον που ξέρει να σου πει το δρόμο,

Κινδυνεύεις να μην χαθείς..

Από τη φύση μου, έχω την τάση να μην εμπιστεύομαι όσους με βρίσκουν έξυπνη

When things explode

 no place to hide

https://www.youtube.com/watch?v=lD_gxGKb0NI

 Όλα σαπίζουν

Αρχής γενομένης από την ομορφιά,

καταλήγοντας στη μνήμη

Ευλογημένος αυτός εναντίον του οποίου γαβγίζουν η κρετίνοι,

γιατί η ψυχή του ποτέ δεν θα γίνει δική τους

 Skin hunger helps explain your desperate longing for human touch

(Όλοι για ένα άγγιγμα ψάχνουμε)

 

 Sing me a song so I can sleep tonight.. https://www.youtube.com/watch?v=IFTRLijNajg&app=desktop

How many truths in a lie?
How many lies in a truth?

None
Just what we live, reality.

 - Me quieres?

- Si. Mas que a nada.

- De verdad? De verdad, carino?

- Si.

- Si no llego a encontrarte, que hubiera sidi de mi?

- Se va haciendo de noche mi vida.

- Me quieres?

- Si. Mas que a nada..

Je vais partout deux fois.
La premiere pour avoir une fausse impression,
et la seconde fois pour la renforcer

Love me? Oh lord, he threw me away,
He laughed at my sins, in his arms I must stay

He wrote, I'm broke
Please send for me

But I'm broken too,
And spoken for

Do not, tempt me

Left me alone, when I needed the light
Fell to my knees, and I wept for my life

Begged him to stay, in my cold wooden grip
Begged him to stay, by the light of my ship

"Forgive me, here, I cannot stay
Cut out my tongue, there is nothing to say"

Love me oh lord, he threw me away
He laughed at my sins, in his arms I must stay

We write
That's alright

I miss his smell

" Dreaming of Tunnels "

 Πριν ακόμα μπει το internet και το smartphone στη ζωή μας, με τον μεγαλύτερο αδερφό μου - που ήταν και ο μουσικός μου μέντορας -τις ώρες εκείνες που νόμιζες πως το σύμπαν είναι φορτωμένο με θλιβερα κυριακάτικα απογεύματα, ξαπλώναμε στο δωμάτιο και μέσα από τους πεντακάθαρους χειμερινούς ουρανούς, συντονιζόμασταν με δεκάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κι ήταν τότε, λες κι ανοίγαμε ένα παράθυρο στον κόσμο..

https://www.youtube.com/watch?v=7tVllPi5KKE&fbclid=IwAR3fciU0ONZSh3BaHieiSAXbd3IWOB1fXGG4oSVx-qbzacgPib95X3WQbgY

" I continue to dream of you "

Όταν θα αδειάσει η θάλασσα του μυαλού σου από τρικυμίες

Μια στάλα επιθυμίας, ας μείνει για μένα

Κι αν δεν μείνει

Θα ναι εκείνη η ώρα που δεν έχουν σημασία προσευχές, ξόρκια, ευχές

Είναι η ώρα που πετάς τα ρούχα σου

Παρατάς τα όπλα σου στην υγρή γη

Γονατίζεις στην βροχή

Σηκώνεις τα χέρια σου ψηλά

Και αγαπάς

Κι αν πέσει στο μάγουλο η στάλα, αντί για φιλί

Ας είναι δάκρυ

Από αυτά που έπρεπε κάποτε να κυλήσουν

https://www.youtube.com/watch?v=Hv5oiPkGaNk

 Τις πιο σκοτεινές νύχτες,

η Ανατολή γράφει τα πιο τραγικά της χρώματα

" Husker Du "

riding a wave of happiness and sadness

thinking I'm out

only to be drowned again

https://www.youtube.com/watch?v=1wb0hhsxdfA

Η Νύχτα βλάπτει

 Επαναλαμβάνω κι επαναλαμβάνομαι. Ξυπνάς από έναν δύσκολο ύπνο, διαβάζεις τα χαμπέρια στο twitter, οργίζεσαι, κάνεις μπάνιο, νευριάζεις, πίνεις καφέ, βρίζεις, μισείς, απελπίζεσαι..

Ακούω στα τυφλά μουσικές
Κατάρες
Επικλήσεις
Λέξεις που δε λέγονται
Μη-λέξεις
Σιωπές

Εμβοές

Ακοινώνητη αγάπη
Εμμονή
Μόνο εγώ / εδώ

Το μόνο που θα ήθελα τώρα χαρά μου, είναι μια βόλτα κι ας το πάει για βροχή..

Θα κάτσω μέσα, με τ΄ακουστικά μου, τη μουσική μου κι εσένα να περιφέρεσαι κάπου εδώ γύρω, ελπίζοντας κάποια στιγμή να "σπάσει η πόρτα.." Εδώ θα ΄μαι κι αυτή τη φορά. Δε γαμιέται..

Απλά ήθελα να κάνω μια βόλτα, να παγώσει ο αέρας το χαμόγελό μου. Για να βγάλω τη νύχτα..

Η Νύχτα βλάπτει..

I could live a little better with the myths and the lies,

When the darkness broke in, I just broke down and cried.

I could live a little in a wider line,

When the change is gone, when the urge is gone to lose control.

When here we come…

EX-

 I'm moving towards a state of shock

Repeats again of what's already been said
The same mistakes keep hitting us like booby trap blanks

We still learn nothing


https://www.youtube.com/watch?v=yfskVxCn_qo