Ο παππούς μου, με έπαιρνε μαζί του  μερικές φορές τα βράδια στο βουνό. Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω τι προσπαθούσε να μου μάθει, αλλά μου άρεσε να τον ακούω.  

Ο παππούς μου ήταν ένας ποιητής χωρίς δόξα και επιτήδευση, ένας αξιοθρήνητα ταπεινός αγρότης που το μόνο που ήθελε ήταν να στήσει τη σκηνή του στη σκιά του βουνού και να ακούει τον άνεμο να φυσάει, ανάμεσα στα δέντρα. Είχε ένα πανέμορφο καφετί κυνηγόσκυλο, τον Ερμή. Κι ένα δισάκι που μέσα μάζευε βότανα γνωστά για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Όταν έπεφτε η νύχτα, άναβε μια φωτιά και, μετά από ένα συνοπτικό γεύμα και ένα ποτήρι γλυκό κρασί, άφηνε τον εαυτό του να απορροφηθεί από τις ονειροπολήσεις του. Μερικές φορές μου φαινόταν ότι το πνεύμα του θα άφηνε το σώμα του και θα με άφηνε με ένα σκιάχτρο τόσο ανέκφραστο όσο και το παραπέτασμα που κρεμόταν στην πόρτα της μικρής αυτοσχέδιας καλύβας. Ένιωσα μόνη στον κόσμο και φοβούμενη ξαφνικά τα μυστήρια του βουνού που με περιτριγύριζαν σαν μια ομάδα δαιμόνων, κούνησα τις άκρες των δακτύλων μου για να τον φέρω πίσω. Βγήκε από την άπνοιά του, τα μάτια του έλαμπαν και μου χαμογέλασε. Δεν θα γνωρίσω ποτέ πιο όμορφο χαμόγελο από το δικό του, ούτε στα πρόσωπα των ανθρώπων που τίμησα. Η φωνή του ήταν ελάχιστα αισθητή, αλλά όταν μου μιλούσε, αντηχούσε σε κάθε κύτταρο του σώματος μου σαν τραγούδι. Είπε, με τα μάτια του χαμένα στη λάμψη του ουράνιου στερεώματος, ότι υπήρχε ένα αστέρι εκεί πάνω για κάθε γενναίο κορίτσι στη γη. Του ζήτησα να μου δείξει το δικό μου. Το δάχτυλό του έδειξε το φεγγάρι, χωρίς δισταγμό, σαν να ήταν προφανές. Από τότε, όποτε κοιτούσα ψηλά, έβλεπα πανσέληνο. Κάθε βράδυ. Η δική μου πανσέληνος. Ποτέ δεν στιγματίστηκε, ποτέ δεν καλύφθηκε. Φώτιζα το δρόμο μου. Τόσο όμορφη που κανένα παραμύθι δεν θα μπορούσε να συγκριθεί. Τόσο φωτεινή που επισκίαζε τα γύρω αστέρια.   

Απόψε, πολλά χρόνια μετά, μου φαίνεται ότι υπάρχουν λιγότερα αστέρια στον ουρανό. Το μόνο που απομένει από την πανσέληνο είναι μια γκρίζα γρατζουνιά που μόλις και μετά βίας ξεπερνά το μέγεθος ενός νυχιού. Όλη η αισθαντικότητα του κόσμου ασφυκτιά από τσιμεντένια μεγαθήρια, ενώ ο αέρας, φορτωμένος με σκόνη, σβήνει οικτρά τις ανάσες των ανθρώπων.   

  

Ο Βέρνερ Χέρτζογκ, είχε πει πως δεν υπάρχει αρμονία στο σύμπαν. Πρέπει να εξοικειωθούμε μ αυτήν την ιδέα και πως δεν είναι όπως την έχουμε αντιληφθεί.   

  

Στην εμπειρία της βαθιάς θλίψης, ο ίδιος ο κόσμος μοιάζει κατά κάποιον τρόπο αλλοιωμένος, χρωματισμένος από τη θλίψη, παραμορφωμένος από εικόνες, ένας κόσμος έρημος με την έννοια ότι είναι παγωμένος πίσω από μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή κι ότι τίποτα νέο δεν είναι δυνατό να συμβεί. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε τρομερούς παροξυσμούς καταστροφής. Σε προσπάθειες να θρυμματιστεί το περίβλημα της πραγματικότητας και ν΄απελευθερωθεί ο πραγματικός εαυτός που είναι παγιδευμένος μέσα του. Αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει μακριά από τον εαυτό συνολικά, προς νέες κοσμικές δεσμεύσεις που αναγνωρίζουν την επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθεί μια άλλη λογική της ύπαρξης, ένας άλλος τρόπος να προχωρήσει κανείς.  

Δύσκολη επιλογή..   

Στον κόσμο μας, της τεχνολογίας και της εικόνας, ο καθένας έχει τα δικά του μέσα για ν΄αντισταθμίσει το κενό.   

Έτσι, καθισμένη κι εγώ - όπως τόσοι άλλοι - στην απομόνωση του γραφείου μου, πίσω από ένα “τζάμι”, παρακολουθώ τον κόσμο να κινείται σε μια αποκαλυπτική φαντασίωση, διαγράφοντας αέναους κύκλους, τόσο του ανθρώπινου, όσο και του παγκόσμιου πεπερασμένου.  

Παρακολουθώ τον κόσμο μέσα απ΄τις εικόνες που τον διαμορφώνουν, που γίνονται μορφές σκέψης, που συγκροτούν ένα νέο είδος γνώσης. Μια μορφή γνώσης που βασίζεται στην οπτική επικοινωνία, και συνεπώς εξαρτάται απ΄την αντίληψη, απαιτώντας μια συνακόλουθη ανάπτυξη ενός οπτικού νου. 

Γεμίζω το κενό με "αισθητική" καθώς η εικόνα έχει γίνει μέρος του ιστού της καθημερινότητας μου, ενώ παράλληλα έχει αποκτήσει την ιδιότητα του "υπαρκτού". Τα αντικείμενα του στοχασμού και της ομορφιάς γίνονται αντιληπτά ως το "υπάρχον" μ΄ένα πέρασμα απ΄την αναπαράσταση στην παρουσίαση.

Μια καθαρή παρουσία ή καθαρή αμεσότητα, προκειμένου να κάνει παρόν αυτό που απουσιάζει, καταργώντας ένα αέναο παρόν σε μια παράλληλη χρονικότητα.

Αποτελούμενη από σωματίδια του χρόνου, που αποσπάστηκαν από την αίσθηση και μετατράπηκαν σε νόηση, ασχολούμενη περισσότερο με έννοιες και διατυπώσεις παρά με τη διαίσθηση και την επίδειξη. 

Το παρόν που προκαλώ δεν είναι το παρόν του άμεσου, εκείνο της καθαρής και απλής αδρανούς θέσης όπου η λογική και η επιθυμία είναι σταθερές σε λήθαργο ή σε πλήρωση, χωρίς παρελθόν ή μέλλον.

Ούτε είναι εκείνο της φευγαλέας ή αστραπιαίας στιγμής της απόφασης, εκείνης της υποδειγματικής απόφασης που παίρνουν οι ερωτευμένοι σ΄έναν αμοιβαίο εναγκαλισμό.

Ούτε και είναι το παρόν μιας άφιξης, μιας προσέγγισης, των προσώπων και των στιγμών, των τόπων, των χειρονομιών ενός προσώπου, των ωρών της ημέρας ή της νύχτας, των λέξεων που λέγονται, των σύννεφων που περνούν, των φυτών που μεγαλώνουν με μια συνειδητή βραδύτητα. 

Αυτό το παρόν είναι ένα παρόν στο οποίο δραπετεύουμε προς ένα μέλλον που επιθυμούμε και που θέλουμε να αγνοήσουμε ταυτόχρονα (πράγμα που δεν μας εμποδίζει να δραπετεύσουμε επίσης προς ένα παρελθόν νοσταλγίας ή συλλογής στιγμών). 

Η τελειότητα και η περατότητα ενώνονται μαζί (πράγμα που σημαίνει, αν το καλοσκεφτούμε, άνοιγμα προς το άπειρο).

Μια ατέλειωτη ιστορία των ερμηνειών της κάθαρσης.

Μια ιστορία , που είναι η ιστορία της εμμονής μας και που ποτέ δε θα βρούμε το νόημα, υποθέτωντας πως υπάρχει νόημα για να βρεθεί, κι ότι το νόημα είναι πάντα αυτό που εφευρίσκεται, αλλά δεν είναι ποτέ αυτό που ανακτάται.   

Μια εμμονή για τη γνώση της ύπαρξης ως άπειρης ικανότητας για νόημα.  

Σκέψη για το "νόημα" ως ένα τέλος που δεν πρέπει να φτάσουμε, αλλά ως αυτό που είναι δυνατόν να πλησιάσουμε. 

Ποια είναι τα όνειρα; 

Το πιο γνωστό, είναι αυτό του να παίρνεις τη θάλασσα, μετά τη γη πίσω της και να μένεις εκεί σαν να έχεις γεννηθεί και μάλιστα να το πιστεύεις.

Το άλλο όνειρο είναι ο παράδεισος. Το όνειρο της μέσης ηλικίας, με τα χέρια σταυρωμένα, το σώμα σκυφτό, το μέτωπο "κολλημένο" στον ουρανό των προσευχών. Τρέφεται από τους αναστεναγμούς, της μοιρολατρίες, την εγγύτητα στην ηλικία συνταξιοδότησης, ή τις σεξουαλικές νευρώσεις. 

Κρίσεων και κραυγών επίσης, γιατί, ίσως, μερικές φορές, επειδή αμφιβάλλουμε γι αυτό, θέλουμε όλοι να πιστεύουν σε αυτό και απειλούμε όσους δεν το πιστεύουν. Πρόκειται για ένα κάπως mainstream όνειρο, τροφοδοτούμενο από κήρυγμα και απογοήτευση, ελπίδα και οικολογία για μετά θάνατον (το πρόσωπο ενός θεού, καταπράσινα λιβάδια και αιωνιότητα χωρίς λογαριασμούς, γιγάντια δέντρα και κρυστάλλινα δέρματα). Πρόσφατα, αυτό το όνειρο αντικατέστησε τα παλιότερα, αυτά της ελευθερίας.

Αυτοί που γαλουχήθηκαν με το σοσιαλισμό. Τότε, το όνειρο ήταν ο σοσιαλισμός που εκπληρώθηκε, η ισότητα του ψωμιού και της κοιλιάς, το λίπος της κοιλιάς που μοιράστηκε εξίσου σε όλους, η αυτάρκεια που οδήγησε σε υπερβολικό εφησυχασμό και το "μέλλον", μία συλλογική λατρεία και ένα σύνθημα ενός και μόνο κόμματος για έναν και μόνο σκοπό. Αυτό το παλιομοδίτικο όνειρο έχει ξεπεραστεί από το χρόνο, τη θρησκεία και τη θριαμβευτική επιστροφή του ονείρου του παραδείσου, της διαφθοράς και των ψεύτικων ετήσιων ισολογισμών.

Άλλα όνειρα;

Να γίνεις δήμαρχος, υπουργός η πρόεδρος. Αλλά επειδή είναι γνωστό ότι αυτό οδηγεί στη φυλακή, λίγοι πηγαίνουν εκεί για την αγάπη. Αυτό το όνειρο παραμένει για εκείνους που είναι πολύ πονηροί για τον ουρανό και πολύ δειλοί για τη θάλασσα. Τότε θα γεννηθεί μέσα τους ένα είδος μονολόγου για τα ερωτικά και πατριωτικά θέλγητρα της εξουσίας. Αυτό το όνειρο, όταν πραγματοποιηθεί, σε κάνει να χάνεις τη σιωπή, τον ύπνο και τη διεύθυνση του πατρικού σου σπιτιού.

Μπορείς επίσης να ονειρευτείς να μην κάνεις τίποτα, να παραιτηθείς, να παντρευτείς, να αποσυρθείς και να παραμείνεις σε ηρεμία, όπως τα φύκια κάτω από το νερό. Να διαβάζεις την εφημερίδα σου, να περιμένεις τη μετάθεση και να προσεύχεσαι πέντε φορές το λεπτό με κάθε βήμα. Αυτό είναι το παλιό όνειρο της ειρήνης που πηγαίνει πίσω στους δυνάστες και ακόμα πιο πίσω στους ηττημένους της ιστορίας των πολέμων και της απώλειας.

Κάποιος μπορεί να ονειρεύεται την επιτυχία, αλλά σε αυτή την περίπτωση, ονειρεύεται ήδη τη θάλασσα, την κολύμβηση ή την κωπηλασία.

Ή μπορεί να ονειρεύεται κάνεις το όνειρο του πατέρα και της μητέρας του.

Ή να ονειρεύεσαι μία γη σε μια έρημο. Αλλά είναι σαν να παραιτείσαι, να παντρεύεσαι τον Νότο για να αντιμετωπίσεις το βορρά, να αποσύρεσαι προς το άπειρο για να ξεφύγεις από το πολύ κακό φινάλε.

Ή να ονειρεύονται κάποιοι να πάρουν ένα κομμάτι της γης και να το απαγορεύσουν σε άλλους. Με τη μορφή οικοπέδων, αυτονομίας, αγροκτημάτων ή κατώφλι κτιρίου, ή κλιμακοστάσιο, ή βεράντα ή πλυσταριό. Το όνειρο είναι τότε ένα περιουσιακό στοιχείο. Με απλά λόγια κάτι που παίρνεις επειδή το έχεις ήδη πάρει.

Μπορείς να ονειρεύεσαι την ελευθερία, αλλά αυτό δεν αρκεί για να την έχεις. Απλά για να νιώσεις την έλλειψη και την κραυγή της. 

Μπορείς να ονειρευτείς ότι ονειρεύσαι.

Ή να ονειρεύεσαι ότι δεν ονειρεύεσαι πια. Να συρρικνωθεί σαν φυτίλι και να αρνηθεί τη συμφωνία. Τότε πεθαίνεις, σκοτώνεις, ή πίνεις έναν καφέ μόνη σου, ή σωπαίνεις όταν όλοι οι άλλοι φωνάζουν. Είναι μία μορφή ονείρου εναντίον ονείρου.

Όλα έχουν να κάνουν με τα όνειρα.

Εκείνος που περιγράφει το όνειρο του με τις περισσότερες λεπτομέρειες, με στίχους ή νόμους, με δασμούς ή ισχύ μηχανής για το σκάφος του, με κλωτσιές ή πονηριά, είναι εκείνος που θα κερδίσει και θα συγκεντρώσει πλήθος κόσμου και θα κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι θα τους παντρευτεί.

Σήμερα, το όνειρο, η ευτυχία, ορίζεται από τους μεσίτες του παραδείσου. Βρίσκονται στην πρώτη θέση. Ακολουθούν οι θεματοφύλακες του ονείρου. Είναι οι πλουσιότεροι και ισχυρότεροι.

Στη συνέχεια έρχονται τα όνειρα που είναι πολυάριθμα αλλά πολύ ακριβά.

Και τέλος τα άλλα όνειρα. Της αγάπης, της προσφοράς, της γης, της αποκήρυξης, της σιωπής ή των γονιών σου.

Ξέχασα το όνειρο του πολέμου. Ισχυρό, ορατό στα γήπεδα και στα σύνορα, στη χρήση της γλώσσας και στον τρόπο οδήγησης, στο μίσος για τους άλλους που αγαπά κάνεις, ενώ τους μισεί με αγάπη.

Παραληρηματικός.

Τα όνειρα είναι υγιές παραλήρημα και το παραλήρημα ένα άρρωστο όνειρο.

Από όλα αυτά, καταλήγουμε στο ουσιαστικό σημείο του ζητήματος.

Τα όνειρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, υγιή, καθαρά, χωρίς την υπαγόρευση των νευρώσεων και των θανάτων, της αγανάκτησης ή του κενού. 

Ένα υγιές όνειρο, εφικτό για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά.

Αυτοί που δεν ονειρεύονται τον εαυτό τους, δεν κάνουν τα δικά τους ή τα όνειρα των άλλων.

Συναρπαστική έκφραση: "Ο εχθρός πίσω από τις θάλασσες."
Ένα κύριο μοτίβο της θεωρίας συνωμοσίας, μια υπενθύμιση της ιστορίας, αλλά και της τοπογραφίας της κακής ναυτικής φαντασίας μας.
Για εμάς (όπως και για τους άλλους), η γεωγραφία είναι ένα υποπροϊόν της ιστορίας και η συλλογική φαντασία προβάλλει πάνω της τους φόβους και τις προκαταλήψεις της. Επομένως, η θάλασσα είναι η φτωχά κλειστή πόρτα της ιστορίας μας, ο τόπος από τον οποίο ήρθαν οι Οθωμανοί, οι Βάνδαλοι.
Η θάλασσα παραμένει συνδεδεμένη με το φόβο, την εισβολή, τη γύμνια του ηττημένου, την έκθεση, την ταλαιπωρία και το θάνατο, την απώλεια ταυτότητας και αξιών.
Η θάλασσα είναι ο τόπος όπου κάποιος χάνει το σώμα μέσω του θανάτου, αλλά και ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει τον θάνατο όταν δεν έχει βίζα. 
Ένας δρόμος για γάλα και μια ψυχή σε στάχτη. 

Ο νόμος της αναγκαιότητας είναι μερικές φορές ασαφής.

Αισθάνομαι ενοχές και κάνω κύκλους. 

Τι έκανα που δεν έπρεπε να κάνω;

Επιστρέφω στο γραφείο μου και αγγίζω μερικά βιβλία, τα ξεφυλλίζω γρήγορα, αλλά δεν μπαίνω στον πειρασμό να διαβάσω.

Νυστάζω.

Ο ύπνος μου είναι ελάχιστος εδώ και χρόνια. Κοιμάμαι μόνο λίγες ώρες και ξυπνάω πριν ανατείλει ο ήλιος.

Ίσως σου γράψω. 

"Μία μέρα θα κρατήσω ολόκληρο το σώμα σου και θα σου το επιστρέψω".

Ο νόμος της αναγκαιότητας..

Ήξερα αυτόν το νόμο από διαίσθηση.

Από την εφηβεία μου ακόμα, όταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στεκόμουν στο σταυροδρόμι - δύο σοκάκια που τα διέσχιζαν παγωμένοι, ερποντες άνεμοι..

Γύρισα σπίτι και κρύφτηκα με το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα και τα χέρια μου στο σβέρκο σαν φυλακισμένη. Και ο φόβος μου μετατράπηκε σε θυμό, γιατί δεν ήθελα να χάσω τα λόγια μου.

Ο νόμος της αναγκαιότητας απορρέει από την πηγή αυτού του πρώτου οράματος, μεταξύ του τέλους της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας.

Σε ορισμένες στιγμές της εφηβείας μου δεν μπορούσα να ανεχτώ την παραμικρή λέξη από το στόμα των συγγενών μου, τους αναστεναγμούς τους, την ιστορία της θρησκευτικοτητας τους, τους οργασμους τους, τους μισθούς τους που πλήρωνε το κράτος.

Τα πάντα ήταν απεχθή, μικρά και προκαλούσαν τη χλεύη μου.

Έγινα σκωπτική, ίσως από κακία. Και τίποτα δεν διέφευγε της προσοχής μου ούτε καν το σκληρό προστατευτικό πρόσωπο της μητέρας μου.

Ένιωθα σαν να έβλεπα τον κόσμο μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό που ήταν υπεύθυνος για την πολλαπλασιαζόμενη ασχήμια του. Ένας μικρός κόσμος προορισμένος να γελοιοποιηθεί, επιτηδευμένος στον τρόπο που εξηγεί το κόσμο, χωρίς ιστορίες ικανές να τον σώσουν, εκτός από εκείνη των ιερών βιβλίων του, που απαγγέλλεται αδιάκοπα για να ξορκίσει την αγωνία. Φυσικά προσπάθησα να πιστέψω, αλλά αποδείχτηκε ανεπαρκής.

Βρήκα ακόμα πιο ταπεινωτική αυτή την ιδέα ενός αιωνιου παραδείσου που άδειαζε το σύμπαν μας και το μετέτρεπε σε αίθουσα αναμονής. Στα μάτια μου ξαφνικά, δεν ήταν τίποτε άλλο από λάσπη που αντιπαραβάλλονταν με κατάρες και γονυκλισίες. 

Αν ο θεός αγαπούσε την ομορφιά, πώς θα μπορούσα να εξηγήσω όλη αυτή την ασχήμια μπροστά στα μάτια μου;

Αν η ζωή είναι ακαθαρσία γιατί υποβαλλομαστε σ αυτήν;

Γιατί ο Θεός χρειάζεται την πίστη μου για να πιστέψει στον εαυτό του;

Και τι είναι αυτό το εμπόριο που απαιτεί την ήττα του σώματός μου με αντάλλαγμα τον παράδεισο; Ζηλεύει τον πηλό μου; Δεν μπορώ να φάω χωρίς να περάσω από το στόμα μου;

Έχει επινοήσει τον παράδεισο ξεχνώντας ότι δεν έχει σώμα για να γευτεί τους καρπούς του, οπότε σκέφτηκε να μου ζητήσει ξανά το δικό μου. Με στίχους, με εκβιασμό, με απειλή ή με αποπλάνηση.

Το χειρότερο ήταν αυτό το αίσθημα ανεπάρκειας, αυτό το κενό που με κυριευε σαν πείνα όταν το φυλο μου δεν ήταν αρκετά ξύπνιο για να γεμίσει το κενό.

Δεν ξέρω πώς κατάφερα να επιβιώσω, για να πω την αλήθεια, να φτάσω στο λιμάνι αυτής της ίδιας της γλώσσας.

Ίσως λόγω μιας πρόγνωσης διαφορετικής σωτηρίας από εκείνη των συνανθρώπων μου, ή από φόβο ή δειλία.

Το σπίτι πέφτει σε εκείνη την υπέροχη σιωπή που με απαλλάσσει ακόμα και από το σώμα μου αν παραμείνω ακίνητη. Σπάνιες στιγμές όπου ο κόσμος ανανεώνεται χωρίς να λέει λέξη.

Με ποιον τίτλο να ξεκινήσω;

" Ο ξένος". Ή το αιώνιο, "Ροβινσώνας Κρούσος", με εκείνη την ενοχλητική στιγμή που ανακαλύπτει το αποτύπωμα ενός αδύνατου βήματος σε ένα νησί που μόλις έχει σκιαγραφηθεί, γη παρθένα και άγνωστη ακόμα.

Μου αρέσει επίσης όταν, στο "το μυστηριώδες νησί" ο Σμιθ ανακαλύπτει το σπήλαιο και τη διαίσθηση ενός κρυμμένου αρχιτέκτονα. Εκεί θα κοιμηθώ σήμερα.

Πρέπει να εξηγήσω αυτόν τον περίφημο νόμο της αναγκαιότητας.

Το μαργαριτάρι του ωκεανού μου, η απόδειξη του δώρου μου.

Οι μηχανισμοί που μου επέτρεψαν να αντιμετωπίσω τις απουσίες και τον θάνατο στον εαυτό μου και στους άλλους.

Σέρνομαι στο κρεβάτι μου, αποφασισμένη να μετρήσω ξανά,

Κάθε νόμος είναι ένα γρανάζι.

Ξεκίνησα με το μικρότερο..

Προσπαθώ να καταλάβω αυτό το φάσμα της αρνητικότητας, όπου δεν ξέρεις πλέον πως να περιγράψεις, να συλλάβεις, ή ακόμα και να αντιμετωπίσεις.

Έχουμε την παράλογη και οικεία βεβαιότητα, ότι το να είσαι ελεύθερος δεν έχει ως τίμημα την προσπάθεια, την ευφυΐα, τη δημιουργικότητα.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι τα πάντα είναι θέμα πολέμων (εσωτερικών κι εξωτερικών) και ηττών. 

Ακόμα κι η αγάπη και η απόδειξη της τρυφερότητας, ακόμα και ο ύπνος ή η ευτυχισμένη γαλήνη. 

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτό το επικό φαντασιακό της θυσίας, του ηρωισμού και του θανάτου που οδηγεί στον "παράδεισο".

Αλλά τι άλλο;

Ο πόλεμος, λόγω της αφήγησης, έχει αποστεωθεί, έχει αδειάσει από το μεγαλειώδες έγκλημα του.

Το μόνο που μας μένει είναι η υπερήφανη γεύση και η απόδειξη ότι ο θάνατος είναι ένα τέχνασμα, μία επινόηση, μία παροδική ενέργεια.

Η αφήγηση αποσιωπά το γεγονός ότι ο πόλεμος, είτε εσωτερικός, είτε εξωτερικός, είναι ένα πτώμα, απώλειες, θλίψη, πένθος και σπασμένες γέφυρες. Δεν είναι ιερός, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ιερό σ έναν πόλεμο. 

Είναι απλώς μια ανικανότητα να ονειρεύεσαι τη ζωή..

Ό,τι το χέρι δεν μπορεί να σχεδιάσει το γράφει. Η γραμμή γλιστράει σταδιακά στο σώμα με το πρόσχημα του στίχου. Ζωγραφίζω τη λέξη που κρύβει το σώμα. Είναι ο λόγος που τρώει τη σάρκα, αλλά είναι η σάρκα που μπορεί να φανεί σε διαφάνεια μέσω των λέξεων.
Δεν πρόκειται για μαγεία με την παλιά εννοια του όρου, αλλά για την ανακάλυψη ενός νόμου, ενός είδους αναστημένης αντιστοιχίας, μια απελπισμένη δύναμη, η κατασκευή ενός καρθέπτη, που μπορώ μόνο να  περιφέρομαι γύρω του, εξετάζοντάς το από χίλιες οπτικές γωνίες. 
Ζωγραφίζω με λέξεις την άφθονη και χαοτική κίνηση της επιθυμίας, την απόλαυση μέσα στην αταξία της.
Είναι μια μοναδική στιγμή, ακόμα κι αν έχει γίνει κοινός τόπος. 
Ζωγραφίζω με λέξεις τα σώμα, αλλά κρύβοντας το. Χρησιμοποιώντας το αλφάβητο, αυτή η γραφή, είναι ένας μεταξένιος και υποτονικός συμβιβασμός, αφόρητος, περιορισμένος κι αντιφατικός ανάμεσα στην εικόνα και τη λέξη. 
Είναι σα να σε αφήνει να βλέπεις μόνο τις σκιές που παίζουν με το απαγορευμένο, που εξαπατούν με τον αυστηρό νόμο της κάλυψης..

Η πιο συγκλονιστική συνάντηση είναι η ερωτική συνάντηση. Οδηγεί σε κάτι εξαιρετικό, καταλήγεις κυριολεκτικά γυμνή.
Είναι η ομορφιά που προορίζεται για ένα πρόσωπο κι όχι για τη μνήμη.
Είναι μια σχέση που γεννιέται στην επισφάλεια της τύχης και γίνεται η έκφραση ενός απόλυτου.
Είναι άγρια γούνα, ένα βιβλίο με σελίδες που λείπουν, μια γλώσσα διάτρητη από την έλλειψη συνωνύμων, μια προσωπική ιστορία, μια αμηχανία, μια σκηνή στην οποία επιτίθεται ο άνεμος ή μια μητέρα που η γη βαραίνει με όλο το θανατηφόρο βάρος της. 
Είναι ένα αίνιγμα..
Με συναρπάζει
Υποχωρώ
Είναι πάντα δύσκολο να διηγηθεί κανείς μια ερωτική ιστορία, εκτός των "πολέμων" της..

Αφήνω τη σιωπή να καταλαγιάσει, καθαρίζω τα δάκρυά μου, παραμερίζω τις ανησυχίες μου και κοιτάζω τις εικόνες σου, μία προς μία, σαν να ναι στίχοι.
Στιγμές αποτυπωμένες σε εικόνες, που βυθίζονται στη μυστικότητα της ζωής, που κρύβονται, που ανασυγκροτούνται, γίνονται σκληρές, απτές ως σώμα, μοιράζονται την οικειότητα, περιγράφουν τις  εμμονές, εξαγνίζονται και στη συνέχεια κατευνάζονται. Ο απίθανος οργασμός που διαρκεί μια αιωνιότητα.
Νιώθω παράξενα. Βλέπω τους κανόνες αυτού του ερωτικού θέματος που αναγράφονται στην οθόνη του υπολογιστή μου με τη μορφή ημερολογίου και είναι σα να σημειώνεις το χρόνο, να τον βηματοδοτείς, να τον δαμάζεις, να τον κάνεις έναν επιλεγμένο ρυθμό κι όχι έναν επιβαλλόμενο κύκλο.
Σαν ένα εύπλαστο ρολόι, ένα εξημερωμένο ζώο, μια ανάσα αέρα.
Ο ένας στην αρχή κι άλλος στο τέλος, σα να ξεκινάμε και να προσπαθούμε να κλείσουμε τον αέναο κύκλο του ονείρου.
Σαν μια παρένθεση, ή η είσοδος και η έξοδος ενός κύκλου ωρίμανσης. 
Ένα ταξίδι απ τα μάτια στον ουρανίσκο του στόματος. Απ την τυφλή συνοχή στην αόρατη γεύση. 
Μια ερωτική πράξη που βιώνεται σαν ένας αόρατος και βαρύς κόσμος, ο νόμος της πρωτογενούς βαρύτητας, μια μαύρη τρύπα που λυγίζει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των λέξεων, όταν πλησιάζεις πολύ κοντά. 

Μπορώ να κάθομαι ώρες να παρατηρώ αυτές τις εικόνες, σα ν ακολουθώ πρόχειρες γραμμές με τις άκρες των δαχτύλων μου.
Είναι η απόδειξή μου ότι το νόημα του κόσμου μου, μπαίνει σ αυτό των συναντήσεων μας. Είναι ο σταθμός σ αυτό το ταξίδι, στους ουρανούς των αισθήσεων. Τις παρατηρώ, περπατάω μέσα στο δέρμα τους, ψάχνω για το χρωματιστό τους δηλητήριο. Σα μια καταιγίδα παγωμένη κάτω απ το τζάμι.
Η ακινητοποίηση ενός ξεφαντώματος..

Ξέρω, όπως κάθε ζωντανός άνθρωπος, ότι στην ερωτική σχέση ξεκινάει κανείς με το δάγκωμα του φιλιού, αλλά μπορεί να καταλήξει με πραγματικό πόνο, με την προσομείωση του θανάτου μέσα από το κλάμα, τον πόνο που προκαλείται στον άλλον

Το να σε αισθάνομαι μωρό μου, είναι σα να σαι θεός, ακριβώς τη στιγμή των δισταγμών και των απουσιών σου, στο πήλινο εργαστήριο σου.

Όταν όλοι έχουν ήδη αποκοιμηθεί, κουρασμένοι, εξετάζω τη νύχτα στη γέννησή της, προσεκτική στις τελετές της που αποκαθιστούν το άπειρο στο κοίλωμα του ουρανού. Και μπορώ να μείνω ξάγρυπνη για πολλή ώρα, διαβάζοντας ή γράφοντας.
Η νύχτα είναι αναζωογονιτική, επειδή απαλλάσσεται κανείς απ το σώμα του, είναι δυσδιάκριτος κι επομένως απελευθερωμένος.
Η βαρύτητα προέρχεται απ τον ήλιο, από το ακατέργαστο φως 

Ένα ζευγάρι παράνομο, είναι η γλώσσα που τυλίγεται γύρω από τα χείλια, το σάλιο που καλύπτει τις σκοτεινές περιοχές, δύο εραστές που απορροφούν ο ένας τον άλλον όρθιοι, ενώ στο σπίτι ο έρωτας είναι ξαπλωμένος, οριζόντιος, υποτιθέμενος, κλεμμένος πίσω από πόρτες, καλυμμένος από γάμο, ή απομονωμένος..

Δεν χρειάζεται πολύ, μια στιγμή απόσπασης της προσοχής ή έντονος προβληματισμός για μερικά "γιατί;" για να τραβήξει η μνήμη το σιφόνι, να σε αδειάσει από τον εαυτό σου, να σε αντικαταστήσει με μια σπασμένη πινακίδα και να σε μετατρέψει σε θεατή του ίδιου σου του σώματος και της ίδιας σου της ζωής, που βλέπεις από μακριά, που ελάχιστα σχετίζεται και με την οποία είσαι πλέον δεμένη μόνο με μια μακριά κλωστή σαν αυτή των μεγάλων χαρταετών που δεν θέλουν να κατέβουν..

Ο ερωτισμός είναι το κλειδί για το όραμά μου για τον κόσμο και την κουλτούρα μου.
Οι θρησκείες είναι η αυταπάρνηση των σωμάτων και μου αρέσει, σε αυτό το σκοτεινό κίνημα της ερωτικής κατάφασης, η απόλυτη απόδειξη ότι μπορεί κανείς να κάνει χωρίς ουρανούς, βιβλία και ναούς.
Ο ερωτισμός είναι η μονιμότητα του ανθρώπου, η απόδειξη ότι η μετά θάνατον ζωή είναι ένα σώμα που έχουμε κάτω από το χέρι μας και στην κοιλιά μας, εδώ και όχι "μετά", ότι το νόημα του κόσμου μπαίνει σε αυτό των συναντήσεών μου και ότι ολόκληρη η ζωή είναι η ανάμνηση μιας στιγμής, η ένταση προς ένα στόμα, μια σχισμή ή ένα Αλλού.
Ο ερωτισμός υπήρξε ένα κλειδί, για μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή μου, για να κατανοήσω το σύμπαν μου, τους κόμπους μου, τα αδιέξοδα της γεωγραφίας μου, τα στερεότυπα που με στοχεύουν ή που διαιωνίζω.

Αν οι μονοθεϊσμοί είναι τόσο βίαια θυμωμένοι με το σεξ μου, είναι επειδή είναι το εργαλείο της σωτηρίας μου, χωρίς την παραμικρή υπόνοια των επιθυμιών και των νόμων τους.
Είναι η τύχη μου και το μετανοημένο μυστήριό μου.
Εκείνος διαρρηγνύει, εγώ σκάβω στα μάτια του..

Γιατί κλείνουμε τα μάτια μας στον έρωτα και τ΄ανοίγουμε στο σεξ;

Κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης, στο θάψιμο του σεξ, κανείς κλείνει τα μάτια του παραδόξως, ενώ το να αγαπάς, σημαίνει να κοιτάς ατελείωτα το πρόσωπο του άλλου.

Η στιγμή μετά τον οργασμό βιώνεται ως ο άπειρος επίλογος ενός κύκλου.

Η αποπλάνηση, η υποχρέωση να παίρνεις πόζες, να ανοίγεις τα πόδια και τη σάρκα σου, να προσφέρεσαι και να αποπλανείς.

Είναι η διασταύρωση, για το σώμα του ζευγαριού, μεταξύ ερωτισμού, θανάτου και αιωνιότητας..

Είναι τα μοναδικά σώματα που έπεσαν από τον ουρανό. 

Πρόκειται για μια συναινετική ανάπαυση, αποδεκτή απ' όλους, ιερείς και δικτατορίες του νοήματος, μία στιγμή χάριτος που δε στοχεύει στους ουρανούς αλλά στις κοιλότητες.

Λατρεύω αυτήν την ηλιακή στιγμή  στα τυφλά σημεία της πόλης, αυτές τις κενές στιγμές που τα άκρα είναι δάχτυλα. 

Είναι η ώρα του πιο σαρκικού έρωτα, η ώρα των κλεμμένων δαγκωμενων φρούτων..

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό απ' αυτές τις αργές στιγμές, όταν στις σκιές δεν χαλάει η οικειότητα..

Η αιωνιότητα διαρκεί μόνο πέντε δευτερόλεπτα. Όλοι το ξέρουμε αυτό, από την εφηβεία μας κι μετά.

Μετά τον οργασμό αποδιοργανωνόμαστε και ξαναχτίζουμε.
Το σεξ είναι η πραγματική πέτρα του Σίσυφου. Ο λόφος του είναι η σάρκα, αγωνίζεται πιέζει, θέλει να φτάσει στην ανάπαυση κι αγγίζει μόνο το επισφαλές.
Ο Σίσυφος δαγκώνει και φιλάει, η ερωμένη του γίνεται βαριά στην αγκαλιά του, βογκάει, τον τρώει
κι αυτός την τρώει, γκρεμίζεται μετά από κάθε χάδι, ραγίζει με κάθε πηγαινέλα, αλλά ποτέ δε σπάει. 

Αντίθετα πολλαπλασιάζεται. 

Υπάρχει επίσης το αυτοκίνητο, ως σεξουαλικός χώρος. 

Ο έρωτας, το σεξ είναι περιφερόμενο, ελλείψει ασφαλούς χώρου, διαμερίσματος, πρόσβασης σε ξενοδοχεία. 

Σε δημόσιο χώρο.

Γίνεσαι φυγάς επειδή ο οργασμός είναι νομαδικός.

Το σεξ δεν είναι μόνο ανήσυχο στη μνήμη μου, αλλά και κινητό, ολισθηρό, αναζητώντας σκιές και τυφλά σημεία στην πόλη..

Το γυμνό δεν είναι αρκετό αν δεν μιμείται την προσφορά.

Διασχίζεται από τις κινήσεις, απομακρύνεται, αποφεύγει, χάνεται από το βλέμμα της επιθυμίας.

Γιατί αυτό που θέλει κανείς να συλλάβει δεν είναι το σώμα από έξω, αλλά να μοιραστεί το ζεστό σκοτάδι του εσωτερικού.

Κλείνω τα μάτια μου και ως αποτέλεσμα, βιώνω το σώμα σου από το δικό σου σκοτάδι, δένω τον εαυτό μου με τη φλέβα σου.

Μοιράζομαι το τυφλό σημείο που σε βαραίνει.

Μπερδεύω τον εαυτό μου και μπορώ να το κάνω. 

Μέσα από αυτές τις νύχτες που δημιουργούνται από τα κλειστά μου βλέφαρα.

 Δεν μπορώ να μιλήσω για αλλού, αλλά εδώ, στη γη, έχουμε μια ικανοποιητική προσφορά από τα πάντα.

Εδώ κατασκευάζουμε καρέκλες και λύπες, ψαλίδια, τρυφερότητα, mp3, βιολιά, φλιτζάνια τσαγιού, φράγματα και κουβέντες.  Μπορεί αλλού να υπάρχουν περισσότερα από τα πάντα, αλλά για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί λείπουν οι πίνακες, οι εικόνες, τα πιροσκί, τα μαντήλια, τα δάκρυα.    

Εδώ έχουμε αμέτρητα μέρη με γειτονιές. Mπορεί να συμπαθήσεις κάποιους, να τους δώσεις χαϊδευτικά ονόματα, να τους  προστατέψεις από το κακό.   

Μπορεί να υπάρχουν ανάλογοι τόποι και αλλού, αλλά κανείς δεν τους θεωρεί όμορφους.  

Όπως πουθενά αλλού, ή σχεδόν πουθενά, εδώ σου δίνεται ο δικός σου κορμός, εξοπλισμένος με τα αξεσουάρ που απαιτούνται για να προσθέσεις τα δικά σου παιδιά στα υπόλοιπα. Για να μην αναφέρω τα χέρια, τα πόδια και το έκπληκτο κεφάλι.    

Η άγνοια δουλεύει υπερωρίες εδώ, κάτι πάντα μετριέται, συγκρίνεται και απ' αυτό στη συνέχεια βγαίνουν ρίζες και

συμπεράσματα.    

Ξέρω, ξέρω τι σκέφτεσαι.

Τίποτα εδώ δεν μπορεί να διαρκέσει,αφού από και προς τα παλιά τα στοιχεία κυριαρχούν.    

Αλλά βλέπεις, ακόμη και τα στοιχεία κουράζονται και μερικές φορές κάνουν εκτεταμένα διαλείμματα προτού ξεκινήσουν ξανά.    

Και ξέρω τι σκέφτεσαι μετά.

Πόλεμοι, εσωτερικοί.

Αλλά υπάρχουν και παύσεις ανάμεσά τους.

Προσοχή!

Οι άνθρωποι είναι κακοί.

Ανάπαυση

Οι άνθρωποι είναι καλοί.

Με προσοχή δημιουργούνται έρημοι.

Με ανάπαυση κατασκευάζονται σπίτια με τον ιδρώτα, και γρήγορα κατοικούνται.    

Η ζωή στη γη είναι αρκετά συμφέρουσα.

Τα όνειρα, για παράδειγμα, δεν χρεώνουν είσοδο.

Οι ψευδαισθήσεις κοστίζουν μόνο όταν χάνονται.

Το σώμα έχει το δικό του πρόγραμμα δόσεων. Και ως ένα επιπλέον, πρόσθετο χαρακτηριστικό, γυρίζεις δωρεάν στο καρουζέλ των πλανητών, και μαζί του κάνεις ωτοστόπ στη διαγαλαξιακή χιονοθύελλα, με χρόνους τόσο ιλιγγιώδεις που τίποτα εδώ δεν μπορεί να κλονιστεί.    

Απλά ρίξε μια πιο προσεκτική ματιά: 

το τραπέζι στέκεται ακριβώς εκεί που στεκόταν, το χαρτί εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που ήταν απλωμένο,

μέσα από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται μια ανάσα αέρα, οι τοίχοι δεν αποκαλύπτουν τρομακτικές ρωγμές γιατί μέσα από αυτές το πουθενά θα μπορούσε να μας σβήσει..

 Το πρώτο διήγημα που με ενόχλησε ήταν το "Στοίχημα" του Τσέχωφ. 

Μέχρι τότε, η αφηγηματική λύση σήμαινε αίσιο τέλος. 

Μπορεί ο Ριπ βαν Γουίνκλ να διαπιστώσει όταν ξυπνήσει ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια, 

ή ο ναυαγός Σεβάχ να δει ότι η μόνη του ελπίδα επιβίωσης είναι να κρατηθεί από το γιγάντιο κοράκι, 

αλλά αυτές οι διαταραχές είναι απλώς νόστιμα μέσα για την επανόρθωση. 

Ενώ όλη η σκοτεινή προεικόνιση του "Στοιχήματος" καταλήγει στο τίποτα - ο ήρωας απλώς εξαφανίζεται στην τελευταία σελίδα.

Η εμπειρία είναι ήττα. Πρέπει να χάσεις τα πάντα για να μάθεις λίγα πράγματα..

Τι σημαίνει η αγάπη χωρίς τα φιλιά, τα χάδια, χωρίς την ευχαρίστηση που δύο σώματα μπορούν να δώσουν το ένα στο άλλο μέχρι να εξαντληθούν και τα δύο, μέχρι να φτάσουν και οι δύο σε εκείνο το μυστικό εσωτερικό σημείο στο οποίο η λέξη εκμηδενίζεται σε μια κραυγή και τα δάκρυα ρέουν; 

Έχουμε ξεχάσει πώς να κλαίμε από ευτυχία..

Cuando me miraste, me di cuenta de algo.

Me di cuenta de que, entre tu y un mundo siempre inaccesible, hay un tunel extrano y vacio. No conozco a nadie mas que lo sepa asi. Te quedas solo en la entrada del tunel porque sabes algo que ni siquiera puedo nombrar, algo mas profundo y despiadado de lo que puedo entender. Me doy cuenta de que nunca podre acercarme a este mundo.

Solo puedo anhelarlo, porque esta oculto por una luz y un calor que no puedo soportar.

"Διαγνώστης του παρόντος". 

Η φόρμουλα προέρχεται από τον Μισέλ Φουκώ, που του άρεσε να αυτοαποκαλείται έτσι. 

Μου αρέσει αυτή η φόρμουλα, αλλά όπως την κατάλαβε ο Φουκώ, δηλαδή με την πολυπλοκότητα αυτής της έννοιας που αφορά το παρόν, όχι με την προφανή απλότητά της. 

Το παρόν όχι ως παρουσία μιας άμεσης πραγματικότητας. 

Το παρόν, ως αυτό που βρίσκεται στη διαδικασία να συμβεί, να περάσει.. αυτό που βρίσκεται στη διαδικασία να μεταμορφωθεί και που δεν ξέρουμε ακόμα πώς να το δούμε. 

Να διασκεδάζουμε ξαναφτιάχνοντας τον κόσμο κάθε πρωί.

Κουβαλώντας τον σαν τον Άτλαντα, σαν τον Σίσυφο... σε μια ατελείωτη επανάληψη

Εξάλλου, τι μας εμποδίζει να δημιουργούμε μια σκέψη κάθε μέρα.;

Η ίδια η μέθη του φωτός ξυπνά το πνεύμα του στοχασμού. Το ανακάλυψα αυτό εδώ, σε κάποια απόσταση πέρα από το λιμάνι της Γαύδου, στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Πέρασα ώρες παρακολουθώντας τις ψαρόβαρκες που επέστρεφαν. Εδώ και πουθενά αλλού, μου φαίνονται, και θα μου φαίνονται πάντα, τα πιο όμορφα. Πέρασα επίσης ώρες παρακολουθώντας εκείνη τη στιγμή, τόσο μαγική όσο καμία άλλη, όταν ένα φορτηγό πλοίο πλέει στο φως του ήλιου που δύει πάνω από τη θάλασσα και εξαφανίζεται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αρκετός χρόνος για να πιστέψω ότι όλα είναι δυνατά. 

Εδώ, δεν σκεφτόμαστε. Μόνο μετά. Είναι εκ των υστέρων που ονειρευόμαστε όλες εκείνες τις ώρες της ζωής μας που θα έπρεπε να είχαμε μάθει, και όλες εκείνες που θα έπρεπε να είχαμε ξεχάσει. 

Φυσικά, είναι ασυνήθιστο μια ολόκληρη ζωή να περνάει έτσι, σε περισυλλογή. "Ο νομάδας", γράφει ο Jean Grenier, "θεωρεί την όαση ως τη Γη της Επαγγελίας και η ζωή του είναι μια εναλλαγή ζοφερής περιπλάνησης και περιόδων διασκέδασης". 

Έχω ταξιδέψει έτσι. Από όαση σε όαση. Από την Ταγγέρη στην Κωνσταντινούπολη, από τη Μασσαλία στην Αλεξάνδρεια, από τη Νάπολη στη Βαρκελώνη. Και κάθε μια από αυτές τις πόλεις, με τα στενά, τους δαιδαλώδης δρόμους που σφύζουν από κόσμο, μου πρόσφερε τα χρώματά της, τα φρούτα της, τα λουλούδια της, τις χειρονομίες και τα βλέμματα των ανθρώπων της. 

Ώσπου τώρα, εδώ, μπορώ να εκφράσω τη μία και μοναδική ουσιαστική αλήθεια. 

Ναι, αγαπώ αυτή τη θάλασσα, τη Μεσόγειο και τις πόλεις της, όπου νιώθουμε σαν να μας παρασύρουν. 

Η δική μου Μεσόγειος δεν είναι αυτή στις καρτ ποστάλ. Η ευτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη, πρέπει να επινοηθεί. Δεν έχουν όλοι οι ταξιδιώτες τα ίδια γούστα. Κάποιοι ταξιδεύουν για να δουν, άλλοι για να απολαύσουν. Άλλοι πάλι αναζητούν και τα δύο. Αλλά το μόνο που χρειάζεται να έχουμε κάνει, είναι να πάρουμε, έστω και μια φορά, ένα λεωφορείο για μια μακρινή όαση, χαμένη στην άμμο, για να μάθουμε ότι εδώ, στη Μεσόγειο, όλα θα μας δίνονται πάντα, αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και τα χέρια μας. 

Έφτασα στη Γαύδο μεσημέρι και βρήκα έναν ελαφρύ ζεστό άνεμο, μια μυρωδιά σκόνης και καφέ, τη μυρωδιά της πέτρας και της αλμύρας. Με αυτόν τον τρόπο διεκδικούμε τα τοπία. 

Αυτό είναι το ουσιώδες όταν ταξιδεύουμε σε αυτές τις ακτές. Να διεκδικούμε αυτό που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε μαζί μας, αυτό που υπάρχει μόνο τη στιγμή που το κοιτάμε και δεν ανήκει στις αναμνήσεις μας, αλλά στη χαρά της ζωής. 

Μικρά πράγματα, όπως το τελευταίο τρέμουλο του φωτός πριν το μεσημέρι. 

Γιατί, η ζωή είναι ένα θραύσμα του τίποτα..

 

Όσο πιο ψηλά ανέβαινω, τόσο πιο μακρινός γίνεται ο ορίζοντας. 

Ο ουρανός άνοιξε. Δεν ξέρω τι ψάχνω, αλλά μου αρέσει αυτό που βρήσκω. 

Γαλήνη.

Ίσως επειδή το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια μου και το τοπίο να μπει μέσα μου. Να δημιουργήσω για τον εαυτό μου μια γεωγραφία δυνατοτήτων ευτυχίας.

Να γίνει δικό μου. 

Και ξέρω, πως ό,τι κι αν γίνει, θα το κουβαλάω μαζί μου, γιατί είναι μία απ' τις δυνατότητες της ευτυχίας που μου προσφέρει αυτή η θάλασσα..

Εδώ, ανάμεσα στο σταυροδρόμι του κόσμου..

Στην Ανατολή και στη Δύση, 

Στο Βορρά και στο Νότο..

 Το γράψιμο είναι το μόνο αποτελεσματικό τέχνασμα κατά της απουσίας και του πόνου της απώλειας.  Οι άνθρωποι δοκίμασαν την προσευχή, τα φάρμακα, τη μαγεία, την επανάληψη στίχων ή την ακινησία, αλλά νομίζω ότι η λύση για μένα είναι το γράψιμο.
Ωστόσο πρέπει να γράφω συνέχεια, χωρίς διακοπή, χωρίς σχεδόν καθόλου χρόνο να φάω ή να ξεκουραστώ, να μασήσω σωστά ή να απαντάω στις ερωτήσεις της μητέρας μου, μεταφράζοντας πολύ ελεύθερα διαλόγους ξένων ταινιών που αναβίωναν τη μνήμη ζωών που δεν είχε ζήσει ποτέ.
Αυστηρά μιλώντας, δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να σηκώσω το κεφάλι μου, αλλά να στέκομαι εκεί, σκυφτή και επιμελής, αποτραβηγμένη σαν μάρτυρας των βαθύτερων λόγων μου, γράφοντας σαν επιληπτική και γκρινιάζοντας ενάντια στην ατίθαση φύση των λέξεων και την τάση τους να πολλαπλασιάζονται.
 Ένα θέμα ζωής και απουσίας. Πολλές απουσίες στην πραγματικότητα, και όλης της ζωής. 
Απ΄τη στιγμή που βρήκα αυτή τη λύση, όλοι τους, παλιοί και νέοι, συνδέονταν με την ταχύτητα της γραφής μου, με αυτή τη ζωτική ακρίβεια που πρέπει να βελτιώσω βρίσκοντας την ακριβή λέξη, την απόχρωση που σώζει από την άβυσσο ή το συνώνυμο που είναι ικανό να αναβάλει το τέλος του κόσμου.
Μια τρέλα.
Παλιότερα έγραφα σε τετράδια. Πολλά τετράδια που έπρεπε να συμπληρωθούν.
Λευκές σελίδες, 120 ή περισσότερες, κατά προτίμηση χωρίς γραμμές, με εξώφυλλο τετραδίου, αυστηρό σαν πέτρα. 
Αγόραζα ποσότητες από αυτά, υπολογίζοντας τον αριθμό των ανθρώπων που συναντούσα. Δύο την ημέρα, μερικές φορές δέκα ή και περισσότερα, Κάποτε αγόρασα τριάντα οκτώ σημειωματάρια με τη μία, όταν βρέθηκα στο γάμο ενός συγχωριανού.
Ο πλησιέστερος "βιβλιοπώλης"με γνώριζε, αλλά δεν με ρώτησε ποτέ για τις αγορές μου.

Στο χωριό μου.. Το κέντρο του κόσμου, που βρίσκεται ανάμεσα στον ομφαλό μου και την καρδιά μου, αρκετά χιλιόμετρα από τη θάλασσα, που είναι μια λέξη που δεν χρειάζεται συζυγία για να είναι άπειρη.
Στο χωριό μου..
που με γνώριζαν όλοι και οι πιο ευγενικοί απ αυτούς μου έστελναν παλιά βιβλία που είχαν βρεθεί πεταμένα στα συρτάρια ή κάτω από παλιά στρώματα , παλιές κιτρινισμένες σελίδες, σκισμένα περιοδικά, εγχειρίδια για μηχανές που είχαν εξαφανιστεί ή δεν είχαν γεννηθεί ποτέ, και κυρίως εκείνα τα συναρπαστικά μυθιστορήματα χωρίς όνομα συγγραφέα και χωρίς αρχή επειδή ήταν σκισμένα (σακατεμένα σώματα, παραμορφωμένα από την ασυνέπεια της ιστορίας, αληθινά ορφανά που πάντα συλλέγω).

Η αταξία τους ήταν ο πυλώνας του σύμπαντός μου, 

και τα υπόλοιπα έμειναν στα τετράδια..

Στέκομαι εδώ πέντε ώρες τώρα. 
Σήμερα το πρωί. 
Δεν έχω μετακινηθεί απ΄τη στιγμή που άνοιξα το μεγάλο θάλαμο. Μου θυμίζει τη δημιουργία, αλλά είναι μια φτωχή δημιουργία με ξεφλουδισμένο χρώμα, ένας τόπος δουλειάς κι όχι ευλάβειας, ένα ουράνιο στρατόπεδο του οποίου το σύμπαν φωτίζεται από σωλήνες χλωμών λαμπτήρων αντί για αστέρια.
Είμαι εδώ πριν από οποιονδήποτε άλλον, την ώρα των κουτιών και των χαρτοκιβωτίων. Εκείνη την ώρα που σκουπίζονται οι διάδρομοι.
Πάντα μου άρεσε να είμαι μπροστά από το χρονοδιάγραμμα και αργότερα μου άρεσε η ιδέα να είμαι μπροστά από την εποχή μου. Μ΄αυτόν τον τρόπο καταπολέμησα το φόβο του μέλλοντος. Αποκτώ ένα προβάδισμα και μπορώ με ηρεμία να "πακετάρω την τσάντα μου" και να βρω τις απαντήσεις, τη ζωή και το πεπρωμένο μου..
Ένα προβάδισμα σε τι? Δεν ξέρω..
Είναι μια συνήθεια που έχω εδώ και πολύ καιρό, σχεδόν από παιδί, από τότε που έπρεπε να κατεβαίνω το βουνό του χωριού μου, στα πρώτα μου σχολικά χρόνια. Η γιαγιά μου με πίεζε να φύγω στην ώρα μου. Από τότε ακολουθώ τη συμβουλή της ακόμη και τώρα. 
Έζησα, τα πρώτα μου χρόνια σε μια πόλη κάπου ανατολικά, σ' ένα χωριό αυτής της πόλης, σ ένα βουνό με ψηλά δέντρα αυτού του χωριού και πέρα απ΄το βουνό με τα ψηλά δέντρα υπάρχει μόνο ο ουρανός κι ίσως γι αυτό λαχταρώ να επιστρέψω εκεί..
Έχω συνηθίσει να περιμένω..
από τότε ακόμα που πέρασα στη σχολή, γεγονός που χάρισε ένα αξέχαστο χαμόγελο στο πρόσωπο του πατέρα μου. Ένα χαμόγελο που αναπλήρωνε μισή ζωή για μένα..
Έχω συνηθίσει να περιμένω..
να στέκομαι στον καυτό ήλιο, με τα πόδια κλειστά, με το σώμα χυμένο στο μπετόν, με το βλέμμα καρφωμένο σ΄έναν φανταστικό αριθμό, να χαμογελάω πλατιά σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να κινούμαι μόνο όταν τα πόδια μου έχουν στόχο, να προσποιούμαι πάντα ότι ξέρω που πηγαίνω, να απαντάω σε ερωτήσεις, να εξασκούμαι σε ορθογώνιες κινήσεις, να χαιρετάω..

Δεν κουνιέμαι σχεδόν καθόλου, σαν να φοβάμαι μήπως χαλάσω τη φωτογραφία της αιωνιότητας..

Στέκομαι εδώ, κάτω απ΄το ψηλό ταβάνι.
Πάνω απ΄το κεφάλι μου κρέμεται .ένας λαμπτήρας, ακριβώς όπως το φεγγάρι. Κι εγώ όπως ακριβώς θα έκανε ένας κοσμοναύτης, αποτίω φόρο τιμής (που άραγε?)
- Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά πολύ μεγάλο για τους ανθρώπους ή
- Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά οι άνθρωποι με γράψαν στα παλιά τους τα παπούτσια ή αλλιώς,
- Αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά πάτησα πάνω σε συνειδήσεις και τώρα δεν μπορούν να με δουν..
Προφανώς βρίσκομαι όντως στο φεγγάρι κι είμαι ολομόναχη, σ΄ένα κενό διάστημα, που είναι κρύο σα στάχτη από τότε που εξαφανίστηκε ο θεός, ή από τη "μεγάλη έκρηξη", περιτριγυρισμένη μόνο από θραύσματα αστεριών και το μεγαλειώδες θέαμα της γης στο βάθος..  

"I continue to dream of you:

You sleep in my  old bed

(is downstairs)

Your thick black hair tousled

You stir in the bed and see me

I’m looking over you, your brown skin on a plain white pillow

You say, I’m in love with you

I ask, You’re in love with me?

(Because you were never in love with me.)

You say, I think I am.

I ask, Do you think of me all the time, do you want to see me all the time?

Yes.

..Then you’re in love with me.

You’re at the other end of the bed by now, I don’t know how

We kiss, our lips don’t meet exactly but there is commitment there

I think I hold you, your long arms

You still look like a bird and your nest is a mess

That funny fear is gone, though, your eyes are clear and innocent"
 

(ότι σου στέρησα, με τη δική μου ματιά)

Δεν είμαστε παρά μονάχα αναμνήσεις. Ένα πρωί βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο και ένα βράδυ δεν είμαστε πια. Το μοναδικό αποτύπωμα που θα αφήσουμε πίσω μας, είναι μία θύμηση πού γίνεται ολοένα και πιο ασαφής, 

την οποία η μνήμη αδιαντροπα θα πετάξει στη λήθη. 

Τι θα μας απομείνει;

Όλα αυτά που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε

Η χροιά μιας φωνής, ένα χαμόγελο που ξεθωριάζει, περιστάσεις που αλλοιώθηκαν στο πρίσμα του χρόνου, απουσίες που μοιάζουν με πονοκέφαλο μετά από μεθύσι.

Και έπειτα;

Κι έπειτα ο κύκλος θα κλείσει.

Όλα θα ξαναρχίσουν από την αρχή και θα μάθουμε να ζούμε με αυτά που δεν έχουμε πια.

Καθώς η φύση απεχθάνεται τα κενά, θα δημιουργήσουμε καινούργια σημεία αναφοράς

Από καθαρό εγωισμό..

Αναζητώ μια ηθική στο ναρκισσισμό σου, αλλά δε βρίσκω καμμία που να τον δικαιολογεί πραγματικά.

Η διαφορά ανάμεσα στο να "ξέρω τι θέλεις να μου πεις" και στο να "ακούσω τι μου λες" είναι ίδια με τη διαφορά ανάμεσα στο πορνό και το σεξ

Τα σεντόνια

Το ξημέρωμα είναι μόνο η ψευδαίσθηση της ομορφιάς του κόσμου.
Πρέπει να το θυμάμαι αυτό.
Όταν ο κόσμος ανοίγει τα μάτια του, η πραγματικότητα κυριαρχεί.                                

Και ξαναβρισκομαστε στο χάος..

Είναι δυνατόν να χαϊδέψεις την καρδιά του άλλου χωρίς καν να αγγίξεις το δέρμα;

Αυτό είναι αναμφίβολα το νόημα της αποπλάνησης.

Να μπεις στην καρδιά του άλλου. 

Να την κάνεις να δονείται

Για να την κατακτήσεις

Και να σε κατάκτησει

Η ζωή δεν είναι μια παράγραφος.

Κι ο θάνατος νομίζω, δεν είναι παρένθεση

Μερικές φορές, δε σε σκέφτομαι για ώρες        και είναι παράδεισος

Όταν με κοίταξες, συνειδητοποίησα κάτι.
Συνειδητοποίησα ότι, ανάμεσα σε σένα και έναν κόσμο για πάντα απρόσιτο, υπάρχει ένα παράξενο και άδειο τούνελ. Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να γνωρίζει αυτόν τον δρόμο.
Στέκεσαι μόνος στην είσοδο του τούνελ γιατί ξέρεις κάτι που δεν μπορώ καν να το ονομάσω,
Κάτι βαθύτερο και πιο αδίστακτο από ό,τι μπορώ ποτέ να καταλάβω.
Συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ ποτέ να πλησιάσω αυτόν τον κόσμο.
Μπορώ μόνο να τον νοσταλγώ,
Γιατί είναι κρυμμένος από ένα φως και μια ζεστασιά που δεν μπορώ να αντέξω..

Τι είναι αυτό που μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι θα πεθάνουμε; Και τι είναι αυτό που μας τρομάζει; Γιατί ενώ ξέρουμε πως ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός και ενώ το έχουμε συνειδητοποιήσει, μας κάνει να το αμφισβητούμε ξανά;
Γιατί επιμένουμε να πιστεύουμε ότι, κάτι που συμβαίνει σταθερά, δεν μας εγγυάται πως θα ξανασυμβεί;

Στην εφηβεία μου, είχα συνηθίσει να εναποθέτω το βάρος της σκέψης μου και την ευθύνη των πράξεών μου σε ανακριβείς πεποιθήσεις και ετερόκλητα αναγνώσματα. Μεγαλώνοντας, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό το βάρος πέφτει μόνο σε μένα. Και ότι οι επιτυχίες και τα λάθη μου είναι ευθύνη δική μου και μόνο δική μου. 
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις και να κατανοείς πόσο μόνη κι ανήμπορη νιώθω και πόσο σε χρειάζομαι έστω και σαν παράδειγμα..
Παρά τον πανικό ωστόσο, δε δέχομαι να επιπλέω πάνω σε κούτσουρα. Παρά κάποιους υπαινιγμούς, παραμένω χωρίς πίστη, χωρίς ιερείς, χωρίς συναινετικούς κώδικες να μου εξομαλύνουν το έδαφος κι εγώ δεν ξέρω για που..
Μεγαλώνω..και βλέπω ότι ο κύριος με το δρεπάνι κούνησε το μαύρο αξιωματικό και με προσκαλεί να συνεχίσω την παρτίδα. Ξέρει ότι τα πιόνια μου λιγοστεύουν..
Παρ΄όλα αυτά, ακόμα δεν έχει έρθει η επόμενη μέρα κι ασχολούμαι με πιο πιόνι μπορώ να συνεχίσω..
Είμαι μόνη, αντιμέτωπη μπροστά του, στην τελευταία μου ευκαιρία..

(Μη μου έχεις πολλή εμπιστοσύνη. Εδώ, σ αυτό το είδος, γραμμένα ίσως για έναν και μόνο αναγνώστη,  ενδείκνυται για ανακρίβειες, γιατί ξέρω ότι λίγο πολύ θα τα καταφέρω να προσγειωθώ αλώβητη στα τέσσερα, σαν γάτα..)

Τίποτα δε μας εξαπατά περισσότερο από τις αναμνήσεις..

Ο έρωτας.

Παράξενο συναίσθημα, δεν βρίσκεις; 

Μοιάζει με μέθη. Νιώθει κανείς πως χάνει την ισορροπία του και τις αισθήσεις του, αλλά αυτό συνοδεύεται ταυτόχρονα από μία οξυδέρκεια παραδόξως σαφή κι ανώφελη..

Θα ήταν ψέματα αν σου έλεγα πως σε σκέφτομαι, πως μου αρέσει όταν μιλάμε, πώς χαμογελάω με την αδιακρισία σου, με τον ανεπιτήδευτο τρόπο σου..

Είμαι γυναίκα βλέπεις.. Και η αλήθεια θα αποτελούσε πλήγμα για την αξιοπρέπειά μου..

Συνειδητοποιεί κανείς το κενό μέσα στο οποίο έχει αφήσει να κυλάει ο χρόνος του μέχρι να αρχίσει στα αλήθεια να ζει.

Κάποιες φορές η ζωή, όχι οι χαμένες μέρες, είναι μόνο μία στιγμή, μία μέρα, μία εβδομάδα ή ένας μήνας. Ξέρει κανείς ότι είναι ζωντανός γιατί πονάει, γιατί ξαφνικά όλα έχουν σημασία και γιατί, όταν τελειώνει αυτή η σύντομη στιγμή, το υπόλοιπο της ύπαρξης του μεταμορφώνεται σε ανάμνηση στην οποία μάταια προσπαθεί να επιστρέψει όσο ακόμα ζει και ανασαίνει..

..μία και μόνη ατελείωτη μέρα, μεγάλη και απέραντη όσο μία βαθιά κοιλάδα, που τη διέσχισα..

Η νύχτα πέφτει, ο χρόνος πιέζει..

Μερικές φορές μου αρέσει να λέω ξανά και ξανά αυτό το όνομα, για να μην εξαφανιστεί στα γράμματα της αλφαβήτου.. Επιμένω.. και έπειτα θυμώνω. Ένας θυμός που με πνίγει που με ποδοπατάει, πού γίνεται τσιμπούρι, που με υποβάλλει σε βασανιστήρια για να μου αποσπάσει μία ομολογία ή ένα όνομα..που με κάνει να θέλω να γκρεμίσω τους τοίχους, να φωνάξω, να αποδεχτώ τον κόσμο, να αντικρίσω την ίδια μου τη δύναμη και την αξιοπρέπεια..

Tι θα κάνω με το θηρίο; Μου λες;

Πρώτη του έτους..

Ο ύπνος μου βαρύς, χωρίς νυχτερινό επισκέπτη, ούτε ερωτικό φάντασμα..

Δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων.

Η απογοήτευση καιροφυλακτεί..

Σε ορισμένες περιστάσεις, τα λόγια δεν έχουν καμία αξία. Το μόνο που μένει είναι ο κοινός πόνος..

Αυτός που ξεπροβάλλει μέσα από γραμμές και λέξεις, τελείες και κόμματα. 

Λες και έπρεπε να υπάρχω, έστω και για λίγο μέσα σε τούτη τη μυθοπλασία..